Κόκκινο και ώχρα

Σεπτέμβρης 2009

Κάποιες φορές ολόκληρη η εξόρμηση μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά από δύο μόλις βουτιές!

Βουτιά πρώτη.

Καταδύομαι προς τα τελειώματα της ξέρας. Βρίσκω μια φυκιάδα και κρύβομαι πίσω της. Ηρεμία στον περίγυρο.
Ξάφνου το πεταλούδισμα μιας στήρας μου αποσπά την προσοχή.
Σέρνομαι, με δέχεται αλλά σπάει λίγο.
Πέφτω μέσα σε μια λακκούβα για να με χάσει από το οπτικό της πεδίο.
Γρήγορα σπεύδω προς το μέρος της.
Θα είναι ακόμα εκεί;
Ξεπροβάλω διστακτικά.
Στέκεται δυο μέτρα μπροστά μου.
Σημαδεύω, βολή πάνω που έστριψε.
Σύντομα είναι στην επιφάνεια.

Βουτιά δεύτερη.

Στέκομαι στο κόψιμο του τοίχου.
Καλόγριες και αρκετοί κακαρέλοι κινούνται νευρικά.
Ξάφνου σπάνε έντονα από κάτω προς τα πάνω.
(μονόλογος) Μάγκα μου κάτι παίζει!
Μια στήρα 1,5 με δύο κιλά ξεπροβάλει...
(μονόλογου συνέχεια) Σίγα μην ήταν αυτή μόνο
Πράγματι από πίσω μια συναγρίδα έρχεται δυναμικά.
Σπάει τη κίνηση της...
Βγαίνω αργά από το πόστο αφήνοντας την αρνητική και βάζοντας μια προεξοχή ανάμεσά μας.
Κάνει να έρθει, το ξανασκέφτεται.
Η τώρα ή ποτέ!
Βολή μακρινή και μάλλον κακή.
Τραβάει μουλινέ.
Την αφήνω ελεγχόμενα.
Επιφάνεια, δυο αποφασίστηκες χεριές και σταματάει κάθε αντίδραση.
Μερικά μικρά σπαρταρίσματα καθώς την ανεβάζω.
Ευθανασία και η αυλαία κλείνει.

To δώρο του ήλιου

Βαρύς ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως στο βάθος κάπου στο πέλαγος ηλιαχτίδες «βουτούν» στη θάλασσα.
Σημάδι ελπίδας άραγε;
Νερά σχετικά θολά και μάλλον ζεστά για την εποχή.
Ένα μικρό σκαλί με μια φυκιάδα γίνεται το άνδρο μου.
Τα δευτερόλεπτα κυλούν.
Εμφανίζεται να κυνηγά.
Με καταλαβαίνει και σπάει την κίνηση της.
Απομακρύνεται λουφάζω και κρύβω το βλέμμα.
Σαν να κινείται στην περίμετρο διερευνητικά.
Κλείνω τα μάτια και αναμένω.
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει.
Μια κλεφτή ματιά πλησιάζει διακριτικά, όχι για πολύ.
Ένας υπόκωφος θόρυβος από το λάρυγγα.
Ξαναέστριψε.
Τώρα πλησιάζει κατά μέτωπο.
Βέργα και μάτι ευθυγραμμίζονται.
Λίγο ακόμα… όχι!
Στρίβει και μου δείχνει τα χρωματικά της κάλη.
Δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία…
Μια μακρινή βολή, όχι η ιδανικότερη μα θα κρατήσει.
Ο χειμώνας μπορεί να περιμένει!

Η ανατροπή

Ήταν λίγο πριν την αλλαγή του καιρού. Κοπάδια μικρόψαρα πηδούσαν συχνά πυκνά στην επιφάνεια. Οι θηρευτές τους τα εξωθούσαν να βρουν καταφύγιο, έστω για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, σε έναν ξένο για αυτά κόσμο. Με θετικούς οιωνούς λοιπόν πλέαμε προς τον προορισμό μας. Στο πρώτο κομμάτι που επιλέξαμε για να ανοίξουμε η παρουσία των παλαμίδων έσπερνε τον πανικό. Μια από αυτές πλήρωσε το τίμημα της επιθετικότητας τους, ακολουθώντας μας στην επιφάνεια.

Μερικά μέτρα βαθύτερα στο κόψιμο της αποχής, το μπάλωμα μιας στήρας έδωσε επιτέλους στόχο στις επαναλαμβανόμενες εφαρμογές του αγγουάτο που διενεργούσα. Στάθηκα, γύρισε προς το μέρος μου. Φαινομενικά τίποτα στο σώμα της δεν μαρτυρούσε κίνηση και όμως πλησίαζε. Μια ακόμα χεριά και βολή από μέση απόσταση. Η μέρα ξεκίνησε όμορφα! Στη βάρκα η φωτογραφική δεν μπορεί να περιμένει καθώς η διάθεση βρίσκεται στο ζενίθ. Οι επόμενες επιλογές μας δεν απέφεραν κάποιο θήραμα. Το σούρουπο πια φτάνουμε στον τελευταίο τόπο. Μερικές ακόμα βουτιές μέχρι να ολοκληρώσει ο ήλιος τη δική του «βουτιά» του στα νερά του Ιονίου. Η ώρα περνάει γρήγορα και αποφασίζουμε να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι μέχρι το ζευγάρι μου να μαζέψει την άγκυρα. «Για να μην αργήσουμε…», τι πλάνη! Βυθίζομαι και προσπερνώ το πέπλο θολούρας που υπήρχε στα πρώτα δώδεκα περίπου μέτρα. Ο βυθός πλέον είναι αρκετά σκοτεινός όταν αναζητώ το κατάλληλο πόστο. Μοιάζει δε ολοκληρωτικά «νεκρός». Ένας βράχος με πολλές μικρές χαραμάδες μοιάζει ιδανικός. Καθώς τον ακουμπώ μαλακά, άφθονες καλόγριες θα ξεπροβάλουν. Σαν να αναθάρρησαν από κάτι που τις τρόμαξε. Όχι για πολύ όμως, αφού με μια σβέλτη και συγχρονισμένη κίνηση χάθηκαν πάλι στα μικροσκοπικά τους καταφύγια. Κάτι πλησιάζει. Μια ασημένια λάμψη εμφανίζεται μέσα στο σκούρο σκηνικό. Μαγιάτικο! Με εντοπίζει και σπάει την κίνησή του. Κάνει να πλησιάσει, μα γυρνά. Αναποφάσιστο και επιφυλακτικό ή απλά γνωρίζει τον κίνδυνο που ελλοχεύει δήθεν αμέριμνά πίσω από τον μικρό βράχο; Μεγάλο ψάρι σκέφτομαι. Σαν να άκουσε το κομπλιμέντο μου δέχεται να μειώσει κάπως την μεταξύ μας απόσταση. Ο φωτισμός δεν μου επιτρέπει να διακρίνω χαρακτηριστικά, μόνο τη φιγούρα. Να κάνω βολή; Όχι τώρα επιταχύνει. Μα θα φύγει! Σημαδεύω προς το κεφάλι και τραβάω τη σκανδάλη πάνω που στρίβει. Η βέργα το βρήκε άραγε στο μάγουλο όπως μου φάνηκε; Το μεγάλο μουλινέ ξετυλίγετε γρήγορα. Επιφάνεια. Μια κραυγή κάνει το ζευγάρι μου να κοιτάξει σχεδόν τρομαγμένο. Αν του αφήσω σχοινί θα τριφτεί στον πυθμένα και θα πετάξει την βέργα. Αν το αγαντάρω έντονα δεν είμαι σίγουρος για τη βολή. Με σέρνει. Σε κάποιες εξάρσεις της αντίδρασής του κερδίζει μερικά ακόμα μέτρα από το μουλινέ, ευτυχώς ελεγχόμενα. Ενδιάμεσα η κοινή πορεία που μας επιβάλει είναι συνεχής. Το σκάφος με το ζευγάρι μου στο τιμόνι βρίσκεται πλέον δίπλα μου. Κάτι μου λέει και του απαντώ. Μια στιχομυθία που όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να επαναφέρω στην μνήμη μου! Αναθαρρώντας αποφασίζω να κοντράρω πιο έντονα. Μια πατωτή θα με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τα δε 25 κιλά που είχα αρχικά εκτιμήσει το ψάρι τώρα μοιάζουν μάλλον αστεία. Η πορεία συνεχίζεται. Ένας μακρινός ήχος μοιάζει με το κουδούνισμα του κινητού μου. Καταραμένη τεχνολογία. Επιτέλους τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Ξεκλέβω μερικά μέτρα. Όχι για πολύ. Σε λίγο πάλι. Μια φωνή φτάνει στα αυτιά μου. Όμως η παρεμβολή από το σφυγμό στα μηνίγγια δεν μου επιτρέπει να αποκρυπτογραφήσω τις λέξεις. Και ξαφνικά σιωπή! Τραβάω και νιώθω τη βέργα να έρχεται βαριά. Η διαφαινόμενη επιτυχία δηλητηριάζει την ορθή σκέψη. Ξεχνάω πλήρως την πιθανή ανάγκη για δευτέρωμα. Για πρώτη φορά ύστερα από τη βολή το ξαναβλέπω, καθώς ξεχωρίζει μέσα από την θολούρα. Ήρεμο, έχοντας φαινομενικά αποδεχτεί την ροή των πραγμάτων. Ένα γλυκό γαργαλητό κάνει την εμφάνισή του στην περιοχή των νεφρών. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται, μέχρι να διαπιστωθεί πως η βολή δεν έχει ξεπεράσει το ψάρι και ανά πάσα στιγμή το κατεστραμμένο μάγουλο δεν θα είναι σε θέση να κρατά τη βέργα. Μια στιγμή που ήρθε ανέλπιστα γρήγορα, συνέπεια μιας απότομης αντίδρασής του. Είμαι λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια όταν το βλέπω ελεύθερο να χάνεται ξανά στο κόσμο του. Έστω και δίχως ουσιαστική ελπίδα σωτηρίας. Δεν πρόλαβα. Κενό. Συμμάζεμα του όπλου. Ανεβαίνω στην βάρκα και βγάζω τη μάσκα κοιτώντας το τίποτα. Ξανά οι σκηνές διαδραματίζονται νοητά μπροστά μου. Μια μικρή αλμυρή σταγόνα στο πρόσωπο, θάλασσα; Όχι, το αντριλίκι λύγισε. Αγνά συναισθήματα που μόνο μέσα από την επαφή με τη φύση μπορούν να αναδυθούν…

Θεραπεία για το φθινοπωρινό σύνδρομο

21 Noέμβρη... 

Κάτι ο χειμώνας που φτάνει, κάτι οι βροχές, κάτι οι επιδόσεις που πέφτουν…

Ξέρετε τώρα το σύνδρομο του φθινόπωρου!

Σήμερα όμως αυτή η down-ίλα δεν πήγαινε άλλο.

Ο νοτιάς φόρτωνε.

Ήδη από χτες το απόγευμα είχε φτάσει σε αρκετή ισχύ.

Ο πρωινός ήλιος έστω και ανάμεσα στα σύννεφα ήταν κάτι το αναπάντεχο.

Θεωρούσα σχεδόν δεδομένο ότι θα έβρεχε (πάλι).

Η συνεννόηση με τον Κώστα ήταν άμεση.

Λίγη ώρα αργότερα είμαστε στο κολπάκι που κόβει με σκοπό να περάσουμε στο απέναντι νησάκι.

Εκεί κύμα και αντιμάμαλο μας αποθαρρύνουν αρκετά.

Πρώτη βουτιά από τον Κώστα.

Θολούρα αλλά και πολλά ανάστατα μικρόψαρα.

Σειρά μου.

Προσγειώνομε μερικά μέτρα παρακάτω, στη βάση του τοίχου.

Πράγματι η ορατότητα είναι περιορισμένη, σαφώς μικρότερη από το βεληνεκές.

Μικρόψαρα πολλά και τρομαγμένα.

Σπάνε από παντού και ήδη σχεδόν πριν ακουμπήσω κάτω αναζητώ το μαγιάτικο που τα κυνηγά.

Ξάφνου μια συναγρίδα εμφανίζεται μέσα από το πέπλο και πλησιάζει σύριζα με τον πυθμένα.

Είναι πλέον αρκετά κοντά και δέχεται τη βέργα στο μάγουλο.

Αντιδρά τραβώντας ελάχιστά μέτρα σχοινί από το μουλινέ.

Σύντομα ακολουθεί στην επιφάνεια.

Μερικές βουτιές ακόμα μέχρι να ανακατευτούμε τελείως από το κούνημα και δρόμο.

Στην ακτή τα χαμόγελα στα ζαρωμένα μούτρα μας μαρτυρούν το προφανές.

Τι σου είναι τελικά η θάλασσα…

Εξέλιξη

Πρόλογος

Καθετί ζωντανό πάνω σε αυτό τον πλανήτη (και όχι μόνο) ακολουθεί μια εξελικτική διαδικασία. Μια αλληλουχία μεταβατικών σταδίων, είτε φθίνουσα, είτε ακμάζουσα. Αν και το μυαλό μοιραία ίσως μας οδηγεί προς τις δαρβινικές θεωρίες ακούγοντας τον όρο εξέλιξη, εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τη βιολογία. Σκοπός είναι να ταξιδέψουμε στα βήματα που ακολουθεί ο ψαροκυνηγός, διαβαίνοντας ένα ρομαντικό μονοπάτι χαραγμένο ανάμεσα σε ενδεικτικά θηράματα που στιγματίζουν τη θαλασσινή πορεία του.

Χταπόδι

Μεσημέρι καλοκαιριού. Βουτηγμένος χωρίς στολή, με την ψαροσακούλα στη μέση, τη μεγάλη μάσκα και τον φωσφοριζέ αναπνευστήρα, κολυμπά ελάχιστα μέτρα από την ακτή ανάμεσα στις ρηχές φυκιάδες που ξενερίζουν. Σε μια στιγμή κάτι κάπως παράταιρο εντοπίζεται στο βυθό. Το είδε να κινείται και ξάφνου να γίνεται ένα με το βράχο. Δεν μπορεί να άνοιξε η γη και να το κατάπιε! Πλησιάζει διστακτικά. Αργεί λίγο, αλλά το εντοπίζει. Η άριστη παραλλαγή του δεν στάθηκε τελικά αρκετή. Καρφωμένο στο καμάκι αδειάζει το μελάνι του, μάταια. Σύντομα θα επιστρέψει στην παραλία, όπου η μάνα του γεμίζει περηφάνια από το θήραμα του κανακάρη. Το καθιερωμένο χτύπημα στα βράχια, το παραγούλιασμα και το βράδυ ψητό στα κάρβουνα. Αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι! Το χταπόδι αποτελεί πολύ συχνά το πρώτο θήραμα των νέων ψαροκυνηγών. Η ευκολία στη σύλληψη από τη στιγμή που θα εντοπιστεί και οι πολύ μικρές επιδόσεις που απαιτεί το ψάρεμά του είναι οι βασικοί λόγοι. Η δε γεύση του διαχρονική και αξεπέραστη, «εξαναγκάζει» ακόμα και ορκισμένους βαθύτες να ρίχνουν που και που καμιά ματιά, εκεί που ο βυθός έχει όλα τα χρώματα του ορατού φάσματος.

Χειλού

Ανάμεσα στα βράχια και τα φύκια, μια «παρδαλή» φιγούρα κινείται ανέμελα. Την παρατήρησε κολυμπώντας στην επιφάνεια. Σταμάτησε πάνω από το μονόπετρο που την είδε να χώνεται. Σύντομα ήταν και πάλι έξω, βολτάροντας πάνω από την παρακείμενη φυκιάδα. Περιμένει τη στιγμή που φαντάζει κατάλληλη και βουτά. Σύντομα διανύει τα οκτώ μέτρα διαυγούς νερού που τον χώριζαν από τον πυθμένα. Στρέφει το όπλο με την τρίαινα προς το ψάρι. Αυτό φλεγματικά γυρνάει το σώμα του και τον κοιτά. Η βολή ακολουθεί και χωρίς χρονοτριβές το θήραμα θα κρεμαστεί στον πλωτήρα που είχε δεμένο στη ζώνη του. Άλλωστε το κολύμπι έχει και συνέχεια. Πολύ συχνή παρουσία στα νερά των θαλασσών μας η χειλού, μην απαιτώντας κάποια ιδιαίτερη τεχνική στο ψάρεμά της, αποτελεί αλίευμα κυρίως του αρχάριου ψαροκυνηγού. Συνήθως μια βουτιά κατ’ ευθείαν προς το μέρος του ψαριού αρκεί ώστε να έρθουμε σε απόσταση βολής. Όσο για τη γεύση της; Κάντε την ψαρόσουπα και δεν θα χάσετε!

Μελανούρι

Κολυμπούσε στα κρύα νερά του χειμώνα. Εδώ και αρκετή ώρα δεν είχε δει κάτι, οπότε μοιραία η απογοήτευση άρχισε να επισκιάζει τις σκέψεις του. Μα καλά τι κάνω τώρα εδώ πέρα; Συνέχισε να κολυμπά στην αχανή ανοιχτωσιά. Επιτέλους, σε ένα σύμπλεγμα από τρύπες και χαράκια εντοπίζει άφθονα μικρά ψάρια να κινούνται μέσα έξω νευρικά. Βουτά προς την τρύπα που μόλις χάθηκαν δύο κάπως μεγαλύτερα. Κοιτά μέσα και το βλέμμα του γεμίζει ασήμι. Το κοντό όπλο διευκολύνει τις κινήσεις του. Σημαδεύει, μα αυτά δεν σταματούν να κινούνται. Σε μια στιγμή που φαινομενικά ηρέμησαν, κάπως θα κάνει τη βολή. Ένα όμορφο μελανούρι δίνει την τελευταία του μάχη. Στην επιφάνεια διαπιστώνει πως τα υπόλοιπα του κοπαδιού δεν μοιάζουν πολύ επηρεασμένα από το συμβάν που μόλις προηγήθηκε. Πόσο πιο νευρικά να γίνουν άλλωστε; Άλλα δύο-τρία ψάρια σκέφτηκε και στην έξοδο του από το νερό είχε κρατήσει την υπόσχεσή του. Ψάρι σε αφθονία, το μελανούρι αποτελεί ωραιότατο μεζέ. Η μόνιμη νευρικότητα στην κίνησή του ιδίως όταν βρίσκεται ανάμεσα σε βράχια και μέσα σε θαλάμια, δεν αποτελεί παράγοντα ανησυχίας. Προσεγγίζοντάς τα με κάποια σχετική ηρεμία, όλο και κάποιο από το κοπάδι θα ξεκόψει και θα πλησιάσει. Γρήγορη βολή με «ελαφρύ» όπλο και η φαινομενικά άψαρη μέρα, άρχισε επιτέλους να αποκτά ενδιαφέρον.

Σαργός

Στις βαθιές προσεγγίσεις που επιχείρησε δεν είχε τις συναντήσεις με τα ψάρια που περίμενε. Ευτυχώς ένα πονηρό χαράκι γεμάτο σαργούς τού χάρισε δύο όμορφα και εύκολα ψάρια. Τώρα, προς το τέλος της μέρας, έστρεψε την προσοχή του σε πιο ρηχά νερά για να χαλαρώσει από τις δυνατές βουτιές που προηγήθηκαν. Ανάμεσα στα μεγάλα μονόπετρα αφήνει κάθε φορά τα ψάρια να του υποδείξουν την τεχνική που θα ακολουθήσει. Πότε καρτέρι, πότε συρτό, πότε ψαχτήρι. Βγαίνοντας τελικά στο σκάφος διαπιστώνει κοιτώντας την ψαροβελόνα ότι έχει συλλάβει πέντε ωραίους σαργούς. Τι όμορφη ψαριά! Ο σαργός είναι ίσως το είδος που συναντάμε συχνότερα στα νερά της χώρας μας. Σε όλους τους τύπους βυθών, από μικρά σαργουδάκια μέχρι σαργοπαπούδες και σχεδόν σε κάθε βάθος που βουτά ο ψαροκυνηγός είναι πανταχού παρόντες. Ένα είδος που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, αφού τόσοι οι νεότεροι, όσο και οι πιο έμπειροι ψαροκυνηγοί δεν θα αφήσουν την ευκαιρία για τη σύλληψη ενός αξιόλογου σαργού να πάει χαμένη. Όσο για τα άριστα γαστρονομικά στοιχεία του είδους, αυτά θεωρούνται γνωστά.

Ροφός

Ο μαύρος βασιλιάς είχε στοιχειώσει τα όνειρά του. Τον έβλεπε συχνά στο συγκεκριμένο σημείο, μα πάντα χανόταν στο θαλάμι του πριν προλάβει να μπει σε απόσταση βολής. Η δε προσέγγιση με ψαχτήρι ήταν πάντοτε άκαρπη, αφού η τρύπα μετά τον προθάλαμο έστριβε και το ψάρι χανόταν. Μερικοί σηκιοί και σαργοί που ενίοτε συγκατοικούσαν μαζί του πλήρωναν το τίμημα. Αυτή τη φορά όμως τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Από περιέργεια ή μήπως από λάθος επέτρεψε στο δύτη να κάνει τη μια ακόμα απαραίτητη χεριά που τόσο καιρό λαχταρούσε, στο συρτό προς το ψάρι; Τελευταία στιγμή διαισθάνθηκε το σφάλμα, όμως ήταν αργά. Η βαριά βέργα το έπληξε καίρια. Το βράχωμα πρόσκαιρο και επιπόλαιο δεν άφηνε περιθώρια αποτυχίας. Ο βασιλιάς είχε εκθρονιστεί. Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς, συγκίνησης και μελαγχολίας πλημμύρισαν τις σκέψεις του. Ίσως το μόνο είδος που αντιμετωπίζουμε τόσο ανθρωποκεντρικά, ο ροφός από τις απαρχές του ψαροτούφεκου αποτέλεσε το θήραμα σύμβολο. Στις μέρες μας τα επικά ξεβραχώματα του παρελθόντος δεν χωράνε στην νοοτροπία του ψαροκυνηγού και μαρτυρούν ατυχείς περιπτώσεις. Με προσεγγίσεις απέξω, ενίοτε σε μεγάλα βάθη, σκοπός είναι έρθει το ψάρι στην επιφάνεια με μια μόνο κατά το δυνατό πιο καίρια βολή.

Στήρα

Κουρασμένος από τα συνηθισμένα κομμάτια και έχοντας αποκτήσει άνεση στα βαθιά αναζήτησε νέες εμπειρίες. Οι κοφτοί γκρεμοί προς την άβυσσο, εκεί όπου παλαιότερα είχε δει μεγάλες στήρες να γυροφέρνουν, ήταν το ιδανικό σκηνικό. Στα ρηχά του τόπου, μικρότερα ψάρια του είδους ενίοτε έπεφταν θύματα της ταϊτινής του, όμως πλέον μόνο μια από τις μεγάλες θα μπορούσε να κορέσει τις επιθυμίες του. Στάθηκε στο κόψιμο του σκαλιού. Είδε δύο μπαλωμένες να τον πλησιάζουν διστακτικά, ανεβαίνοντας από τα κατώτερα στρώματα. Έσπασε το καρτέρι σε αργό πλανάρισμα προς το μέρος τους. Θορυβήθηκαν, μα δεν έφυγαν. Το μακρύ όπλο ήταν ήδη ευθυγραμμισμένο σε αυτή που θεωρητικά είχε πιο βολική θέση. Ένας δισταγμός, διαφραγματικός, βολή. Η πληγωμένη αντίδραση ήπια. Το μουλινέ λύθηκε για να διευκολυνθεί η ανάδυση, το ζευγάρι συνδράμει επικουρικά στα τελευταία κρίσιμα μέτρα. Στη επιφάνεια θαυμάζουν το ψάρι, επιτέλους τα είχαν καταφέρει! Οι στήρες είναι ένα θήραμα που εμφανίζεται συχνά στις ψαριές μας. Εξαπλωμένο σε όλα τα βάθη, ο κανόνας θέλει τα μεγαλύτερα του είδους να κινούνται στις βαθύτερες ζώνες. Εντός τρύπας είναι ένα σχετικά εύκολο θήραμα. Αντίθετα, η δυναμική μεθοδολογία που απαιτεί το ψάρεμά της απ’ έξω σε συνδυασμό με το πεντανόστιμο κρέας της αναμφίβολα την εντάσσουν στις πλέον εκλεκτές μας αναζητήσεις.

Συναγρίδα

Έλαβε το πόστο του κρύβοντας το σώμα και τις προθέσεις του. Συναισθανόταν την ύπαρξή τους στο χώρο από την θέση των μικρόψαρων, λίγα μέτρα πάνω από τον πυθμένα. Τα ζεστά νερά ήταν ακόμα ένας ευνοϊκός παράγοντας. Το κοπάδι εμφανίστηκε, αρχικά διστακτικό. Έκρυψε το βλέμμα του για λίγα δευτερόλεπτα και το ξανασήκωσε αργά. Είχαν κεφαλώσει και πλησίαζαν με γοργό ρυθμό. Το όπλο αργά ξεπρόβαλε και μια διαταγή του εγκεφάλου άμεσα εισακούστηκε από το δάχτυλο που πίεσε την σκανδάλη. Το ψάρι δέχτηκε τη βέργα καθώς έστριβε, πληγώνοντάς το στα «γεμάτα». Η αντίδραση εκρηκτική, όμως σύντομα τιθασεύτηκε και τα χρώματά της στόλισαν το ψυγείο του σκάφους. Αν ο ροφός είναι το σύμβολο, τότε η συναγρίδα μάλλον αποτελεί το φετίχ της εποχής μας. Ο επιθετικός χαρακτήρας, τα πανέμορφα χρώματα και βεβαίως η φίνα γεύση της δικαιολογούν και με το παραπάνω το γιατί. Θήραμα που απαιτεί τεχνική και επιδόσεις από μέρους μας. Η δε συχνή παρουσία του στη ψαροβελόνα μόνο να πιστοποιήσει μπορεί την κυνηγετική δεινότητα του ψαροκυνηγού.

Πελαγίσια 

Το βλέμμα ατένιζε το μπλε. Το ψάρεμα σήμερα είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Μακριά από τα συνηθισμένα και την πλησιέστερη ακτή, αναζητούσαν τους εκπρόσωπους του πελάγους. Υπομονή, και τα ετοιμοπόλεμα πολυλάστιχα ψαροτούφεκα ήταν τα βασικά τους πολεμοφόδια. Μια αναταραχή στην αρυτίδιαστη επιφάνεια πρόδωσε το παιχνίδι ζωής και θανάτου που εκτυλίσσονταν λίγα μέτρα βαθύτερα. Τα γλαροπούλια είχαν ήδη μπει στο «χορό». Το κοπάδι του μικρόψαρου αποδεκατίζονταν από τους γαλαζόφτερους τόνους. Η κυνηγετική φρενίτιδα διακατείχε τα ψάρια. Το θέαμα αφήνοντας το μπαλόνι του φουσκωτού πότισε με την ίδια έξαψη και τους ψαροκυνηγούς. Ευτυχώς τα πάθη χαλιναγωγήθηκαν. Η πρώτη καλή ευκαιρία δεν άργησε να έρθει. Μια προσεγμένη βολή και πλέον η έκβαση εναπόκειταν εν πολλοίς στον προσεκτικά στημένο εξοπλισμό. Αρκετή ώρα κοντράρισμα αργότερα, το δευτέρωμα έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των δυτών. Η δυσκολία να ανεβάσουν το μεγάλο ψάρι στο φουσκωτό δεν ήταν παρά το κερασάκι στην τούρτα μια επιτυχημένης εξόρμησης. Έρχεται κάποια στιγμή όπου το σύνηθες ψάρεμα κοντά στο βυθό φαντάζει τετριμμένο. Το κυνήγι νέων συγκινήσεων οδηγεί τους ψαροκυνηγούς στα μονοπάτια του μπλε, να αναζητούν συνήθως τα μαγιάτικα και τόνους στο φυσικό τους περιβάλλον. Ένα βήμα δύσκολο που απαιτεί ώρες ενασχόλησης, μεγάλη εμπειρία και ιδιαίτερη επιμονή. Λίγοι αυτοί που το διάβηκαν και μπορούν να καυχηθούν πως το ολοκλήρωσαν επιτυχώς, αποτελεί ίσως την κορωνίδα του υποβρυχίου κυνηγιού με άπνοια.

Επίλογος

Ανεξάρτητα σε ποιο από τα παραπάνω «στάδια» βρίσκεται κανείς ως ψαροκυνηγός σήμερα, πρωταρχική σημασία έχει να απολαμβάνει και να χαίρεται την επαφή του με τον κόσμο του βυθού. Μέσω αυτής άλλωστε, ουσιαστικά εξελίσσεται αφουγκραζόμενος τα ερεθίσματα που βιώνει, ώστε τελικά να ακολουθήσει τη δική του προσωπική πορεία. Η θάλασσα όλους κάποια στιγμή θα τους ανταμείψει, απαιτώντας μόνο τον σεβασμό μας.

Καρτεριού εκφάνσεις

Καρτέρι.

Η τεχνική που σε φέρνει πιο κοντά στα πλάσματα του βυθού.

Που σε κάνει να νιώσεις και εσύ σαν ένα από αυτά, έστω και για ένα ελάχιστο κλάσμα χρόνου.

Καρτέρι…

Η πλέον εγκεφαλική τεχνική που για πολλούς αποτελεί τον ιδανικό τρόπο ψαρέματος.

Βουτιά, εύρεση του κατάλληλου πόστου, προσαρμογή στα δεδομένα που συνεχώς αλλάζουν.

Βολές σε ανοιχτά νερά, όμορφα και εκλεκτά θηράματα, που διατηρούν το δικαίωμα της διαφυγής.

Εθισμός!

Με τι κουράγιο μετά να κοιτάξεις κάτω από βράχο; Πάλι προς τα πίσω θα γυρίζουμε;

Το ταξίδι ξεκινά…

Χαλάρωση στην επιφάνεια, σπάσιμο της μέσης και βουτιά.

Λίγες πεδιλιές αργότερα αφήνεσαι στην έλξη της.

Τα μάτια ανοίγουν και αναζητάς πόστο.

Εκείνο το βραχάκι μοιάζει ιδανικό. Είναι όμως;

Δεν θα μάθεις ποτέ. Το ρέμα στο βυθό είναι έντονο και σε τραβά μακριά του.

Αγγίζεις τον πυθμένα, βρισκόμενος μέσα σε μια φυκιάδα.

Στήρες γυροφέρνουν την πέτρα στα δεξιά σου.

Συναγρίδες έρχονται να σε προϋπαντήσουν.

Όλες μια «κοψιά», διστάζεις λίγο μήπως φανεί καμία μεγαλύτερη.

Μάταια.

Τελικά αποφασίζεις να πάψεις να αντιστέκεσαι στο χορό που έχουν στήσει μπροστά σου.

Το κεφάλι σκύβει. Προσποίησε τον αθώο, τον αδύναμο και τον άκακο. Το βλέμμα όμως παραμένει σε επαφή με τα ψάρια.

Μια στήρα αγενώς παρεμβάλλεται, κρύβοντας για λίγο τη θέα.

Ξάφνου ένα κοπάδι παλαμίδες, έρχεται από πίσω σου.

Παραμένεις προσηλωμένος, να την «κεφάλωσε».

Σύντομα σε ακολουθεί νεκρή στην επιφάνεια.

Θα τις ξαναδείς; Οι στήρες άραγε βράχωσαν; Αδιάφορο.

Αλλαγή τόπου.

Εδώ τα πράγματα φαίνονται πιο ήρεμα.

Βουτιά και σβήσιμο πριν την αποχή.

Στέκεσαι και κοιτάς. Νέκρα... . Στρέφεσαι και έρπεις μέχρι τον διπλανό βράχο.

Γυρνάς το βλέμμα προς τα βαθιά και διακρίνεις μια μαύρη σιλουέτα.

Τίποτα πάνω της δεν μαρτυρά κίνηση μα παρόλα αυτά πλησιάζει.

Όχι για πολύ.

Διακριτικά αποφασίζεις να μειώσεις εσύ την απόσταση που σας χωρίζει.

Έχεις ήδη εστιάσει και την κατάλληλη στιγμή η βέργα εκτοξεύεται.

Στην επιφάνεια μαζεύεις το μουλινέ.

Στην άλλη άκρη του νήματος μια στήρα, με ασθενικές κινήσεις αδυνατεί να ξεφύγει.

Δυο όμορφα ψάρια και εσύ κορεσμένος, αποφασίζεις να κάνεις μια ακόμα τελευταία βουτιά αμέσως μετά το ζευγάρι σου.

Ανθρώπινες μικρότητες… .

Σβήνεις ξανά την βουτιά πριν την αποχή, όταν ξαφνικά ένα κοπάδι παλαμίδες σου «κόβει το αίμα».

Συνέρχεσαι και στέκεσαι μετέωρος λίγα μέτρα πάνω από τον βυθό.

Χάνονται στο απέραντο μπλε που θαρρείς ότι τις γέννησε.

Εκεί που είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις εμφανίζονται ξανά.

Επιθετικά ψάρια γυρνούν και πάλι προς το μέρος σου.

Έρχονται κοντά.

Τα χάνεις από το πλήθος τους. Τελικά όμως εστιάζεις σε μία.

Δεν αργεί να φτάσει σε απόσταση βολής και τότε τα λάστιχα θα εκτονωθούν ξανά.

Η αντίδραση φρενιασμένη.

Το σχοινί ξετυλίγεται και η επιφάνεια προσεγγίζεται ευκολότερα.

Ένα μαχαίρι θα δώσει τέλος στην αγωνία και των δύο ύστερα από ελάχιστα λεπτά.

Συμμαζεύεις τον εξοπλισμό στη βάρκα.

Κοιτάς πάλι το εσωτερικό του ψυγείου.

…επιστροφή.

Βραχωμένες σπαρίδες

Αυτή τη φορά ο Μαιστρος το παράκανε.
Συνήθως κρατά 3 μέρες και κοπάζει.
Αισίως πλέον ήταν η έκτη μέρα όπου τα μποφόρ ήταν πάνω από πέντε.
Η πρόγνωση έπεσε πανηγυρικά έξω, ωστόσο η απόφαση ελήφθει.
Θα πάμε Οθωνούς.
Η πρωινή διαδρομή δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη.
Όμως ήταν εμφανές ότι ολοένα και σήκωνε καιρό...
Φτάνοντας στο νησί (που "χαιδευτικά" αποκαλώ Innsmouth), η επιφανιακή θερμοκρασία των νερών μόλις και άγγιζε τους 18 βαθμούς!
Αφιλόξενες συνθήκες για τέλη Αυγούστου...

Ξεκινήσαμε τα καρτέρια.
Τίποτα το ιδιαίτερο όμως δεν εμφανίζοταν στον περίγυρο.
Λίγο η δροσούλα, λίγο η αψαρία τελικά αναζητήσαμε την τύχη μας σε κάτι πιο δυναμικό.
Και πράγματι δικαιωθήκαμε!
Ψάρια υπήρχαν αλλά είχαν πιο χειμερινή συμπεριφόρά και έμεναν στα θαλάμια τους



Το ηθικό αναπτερώθηκε και οι πρώτες επιτυχίες δεν άργησαν.
Ωραιοι σαργοί άρχησαν να μας ακολοθούν στην επιφάνεια.
Ασήμισε το μάτι μας!
Ξάφνου μια περίεργη ουρά χάθηκε κάτω από ένα βραχάκι.
Μεγάλη ούγενα;
Κατεβαίνω και ένα επίσης "διαφορετικό" πλαινό πτερύγιο πάλεται μπροστά μου.
Δεν μπορεί!
Βολή άμεση και η πρώτη βραχωμένη συναγρίδα είναι γεγονός!
Αν σε θέλει τελικά...

Ρεμα και δροσερά νερά

Το σχοινί της αγκυρας τέντωσε πολύ γρήγορα.
Οι δίνες πίσω από τη μηχανή δεν άφηναν αμφιβολίες.
Το ρέμα ήταν έντονο (και) σήμερα στον τόπο.
Προσπαθώντας να καρτερέψω έχοντας το στην πλάτη μου, έφερνε τα πέδιλα να χτυπήσουν τo κεφάλι μου.
Στην αντίθετη περίπτωση απλά δεν κατάφερνα να φτάσω σε κάποιο καλό πόστο.
Η κίνηση των μικρόψαρων έντονη.
Μικρές στήρες σουλατσάριζαν παντού.
Ωστόσο είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε.
Τελικά όμως σε μια κατάδυση πέφτω σε μια λακκούβα.
Εκεί η επίδραση του είναι μικρότερη.
Βλέπω αιρούμενα σωματίδια και φύκια να ταξιδεύουν γρήγορα από μπροστά μου.
Σε λίγο μαζί με τις καλόγριες και μερικές μικρές στήρες πλησιάζουν.
Μπα... τσάμπα βουτ...
Πριν ολοκληρωθεί η σκέψη ένας μπούλης πλησίασε το πόστο κινούμενος μαζί με το ρέμα.
Οχι αρκετά όμως.
Περιμένω ή βγαίνω και κοντράρω το ρεμα που τώρα θα είναι στο πλάι μου;
Κινείται με την ίδια φορά κολυμπώντας κάπως νωχελικά.
Βγαίνω, δίνω μερικές χεριές κόντρα και αφήνομαι.
Η απόσταση μικραίνει γρήγορα.
Η μετακίνηση του όπλου γίνεται υπό ευνοϊκές συνθήκες.
Ή τώρα ή ποτέ. Βολή, κοντράρισμα και στην επιφάνεια.
Ο επιμένων...
Μέσα Αυγούστου και το θερμόμετρο δείχνει επιφανειακή θερμοκρασία 20 βαθμούς.
Μπρρρ...
Τουλαχιστον δεν θα έχει θερμοκλινές αστειευόμαστε.
Στο βαθύ πόστο μια στήρα δεν είχε όρεξη.
Ήταν και σκοτεινα, σαν χειμωνας.
Άσε πάμε για άλλα...
Πιάσαμε την ανοιχτωσιά όπου ανα σημεία είχε λίγο κίνηση.
Ρηχες και ξεκούραστες βουτίες, αρκετή ώρα να σου ζεσταίνει την πλάτη ο ήλιος.
Ουτε Απρίλης να ήταν!
Σουρουπο πια αποφασίζουμε να επιστρέψουμε.
-Τι λες για τελευταία προσπάθεια εκεί;
-Βουτα εσύ θα σε προσεχώ.
Χαλάρωση, η μέση λυγίζει και φύγαμε για κάτω.
Πράγματι τελικά δεν έχει θερμοκλινές...
Μια μικρή φυκιάδα φαντάζει το ιδανικό πόστο.
Λαμβάνω θέση και αναμένω.
Σε λίγο εμφανιζεται από δεξιά.
Σκυβω όσο μπορώ και στρέφω όπλο και κορμό.
Ερχεται καρφί!
Τουλάχιστον έχει καλοκαιρινή διάθεση.
Βολή στα μουτρα, ανάδυση, μάζεμα, φωτογραφίες, φύγαμε.

Ταπεινότητα

Πρώτο καρτέρι ίσα ίσα για να ανοίξω και να δω τον νεο αυτό τοπο. Σκαθάρια αρκετά και ένα κοπάδι συναγρίδες στο βάθος. Κατεβάζω το βλέμμα και κάνω στατική για λίγο. Μερικά δευτερα αργότερα ανασηκωνω το κεφάλι και τα ψάρια έχουν πλησιασει! Περιμένω λίγο ακόμα μηπως φανεί καμια πιο χοντρή. Τίποτα. Βολή και στην επιφάνεια. Καλή αρχή, μπράβο μας ρε είμαστε καλοί τελικά! ( ; )

Λίγες βουτιές αργότερα στο χείλος ενός σκαλιού προς τα "άπατα" χαζεύω ανακατεμένους τέσσερις ροφούς απο 8 εως 2,5 κιλα και κάμποσες στηρες. Τα ψάρια έχουν ηρεμήσει και πλησιασει αρκετά. Δεν ξέρω αν πρεπει να κάνω βολή. Τελικά μια στηρα αποκομένη απο την ομαδα στα δεξιά μου θα είναι το θυμα μου, αφού πρώτα την πλησίασα με συρτό.

Η ψευδαισθηση της ανωτερότητας άνθησε μετά από την επιλογή του θηράματος και φούσκωσε αλαζονικά όταν στο επόμενο πλαναρισμα τα ψάρια ήταν ακόμα εκεί.

Όμως ξάφνου όλα σπάνε, όλα εξαφανίζονται και όταν το βλέμμα μου συναντα το τεράστιο μαγιάτικο από την τρομάρα τραντάχτηκα. Αυτο χωρίς να δώσει κανένα δικαίωμα αργά θα χαθεί στο μπλε, αποδυκνείοντας ποιος είναι τελικά ο άρχοντας της περιοχής!

Κατα την αναδυση η τρομάρα μετατράπηκε σε δέος.

Στην επιφάνεια ψελίζω, "ήταν πιο μεγάλο απο μένα...".

Το ζευγάρι μου αφού σιγουρευτικε για τη σωματική μου υγεία, αρχισε να ανησυχεί για την πνευματική.

Τελικά δεν είμαι(/ειμαστε) παρά ένας ταπεινός επισκέπτης του υποβρύχιου κόσμου!

Τεσσερις εποχες και αντιστοιχες εξορμησεις

Καλοκαίρι!

Η διαύγεια είναι φανταστική.
Ίσως μεγαλύτερη από 30 μέτρα.
Στο σκαλί που βρίσκεται από κάτω μου παρατηρώ τα μικρόψαρα να αντιδρούν νευρικά.
Άραγε τι να είναι αυτό που τα ενοχλεί.
Καταδύομαι με μια σχετική ανυπομονησία.
Το υ/β σκηνικό με έχει σαγηνέψει και ανυπομονώ να βρεθώ στον πυθμένα.
Φτάνοντας διαπιστώνω την παρουσία μιας στήρας.
Την αγνοώ για λίγο μήπως και εμφανιστεί κάτι άλλο.
Όχι…
Στρέφομαι προς το μέρος της και κάνω μια χεριά.
Εκείνη τη στιγμή από δεξιά, ακριβώς πάνω στο κόψιμο, εντοπίζω μια συναγρίδα να επιθεωρεί.
Σύγχυση!
Στρέφω το όπλο προς την «νεοεισαχθείσα».
Σπεύδει να χαθεί γρήγορα, δίχως καμιά ελπίδα επιστροφής.
Ξανά στη στήρα που ετοιμάζεται να βραχώσει.
Βολή βιαστική… κακή…
Πετάει τη βέργα και μπαίνει στο διπλανό χαράκι, άσχημα τραυματισμένη.
Αφήνω το όπλο για σημάδι.
Μια βουτιά αργότερα, με κοντό όπλο και περισσότερη (αυτο)συγκέντρωση το ψάρι θα έρθει στην επιφάνεια.

Φθινόπωρο

Ο νότιος άνεμος δεν αφήνει πολλές επιλογές.
Στη δυτικη πλευρά της βραχονησίδας αποφασίζουμε να κανουμε μια σκάλα στα ρηχα.
Κολυμπώ ανάμεσα στα μεγάλα μονόπετρα.
Ενας σηκιός μπαίνει σε μια χαρακιά.
Βάζω πρώτη σκάλα και κατεβαίνω να τσεκάρω.
Μάταια έχει χαθεί στα ενδότερα.
Συνεχίζω τη βουτιά μου με συρτό.
Ένα παράθυρο μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Κοιτώ μέσα και τον βλέπω να πλησιάζει να με τσεκάρει.
Βολή στα γρήγορα, στα βράγχια.
Με την πρώτη σκάλα όμως δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να τραβήξω με δύναμη.
Πετάγεται έξω από μια διπλανή τρύπα και χτυπιέται έντονα.
Θα κρατήσει η βέργα;
Ξαναμπαίνει μεσα βραχώνοντας επιπόλαια και θολώνοντας τα πάντα.
Δεύτερη βολή που λειτουργεί σαν ευθανασία.
Μια βουτιά ακόμα και εγκαταλείπει το καταφύγιο του.

Χειμώνας

Βαθια... σκοτεινιά, παγωμένο σκηνικό και κρυο που χαλάει τη διάθεση.
Στεκεσαι και αναρωτιεσαι αν τελικά αξίζει.
Ξάφνου μια μεγάλη φιγούρα εμφανίζεται από την θολούρα.
Τον θυμάσαι από το καλοκαίρι.
Αναρωτιεται τι άραγε κανεις εκεί.
Συνειδητά δεν τον περάζεις γιατι εικάζεις πως είναι ο άρχοντας του τόπου.
Οι αυλικοί όμως λείπουν.
Ισως πάλι σαν φαντάσματα να κρύβονται πίσω από το πέπλο της θολούρας.
Το συνηθίζουν άλλωστε σαν είδος.
Κρυώνω... να συρθώ λίγο μήπως και δω καμία. Μπα... .
Αναδυση και μια υπόσχεση ότι δεν θα ξαναβουτήξεις εκεί σήμερα.
Λίγα λεπτά αργότερα με το κεφάλι προς τα κάτω την έχεις ήδη αθετήσει.
Πόσο θνητή επιλογή.
Όμως, την είδα; Ιδέα μου ήταν;
Τουρτούρισμα, διαφραγματικός, μια χεριά... τίποτα.
$%^&!*, δεν με νοιαζει.

Λίγο αργότερα σε μια ενδιάμεση αποχή...
Βλέπω τα χιόνια στο δίπλα βουνό.
Χαλαρώνω, βουτώ.
Ωπ, έφτασα κιολας; Μεγαλεία...
Ωραίο μονόπετρο, κρύβομαι.
Καλογρίτσες, κάτι σαργουδάκια, μια χειλού, μια στήρα.
Ελα ρε! Στήρα!
Καλούτσικη φαίνεται, λόγω της μέρας ακόμα καλύτερη ίσως.
Θα έρθει, όχι θα συρθώ.
Αντε ξεκίνα...
Την τρόμαξες, ατσούμπαλε.
Χάνεται σε ενα ωραίο μονοπετρο δίπλα.
Αναδυση, αντε ξαναβρες το τώρα.
Τυχη; Έλλειψη ρεύματος; Κάτι άλλο; Πέφτω πάνω ακριβως στο μονόπετρο.
Κατευθύνομαι προς το χαράκι.
Μια μακρόστενη μούρη με κοιτά, σχεδόν απ' έξω.
Ευκολη βολή.
Σύντομα με ακολουθεί στην επιφάνεια.

Βγάλε λίγο ήλιο...
Μας πέθανε και αυτός ο βοριάς.
Θέλαμε και βουτίδια στις αποχές τρομάρα μας, λαβράκια ρε...
Λίγο πριν το λιμάνι επίτελους μας χάρισε μερικές ακτίνες.
Χλιδές!


Ρηχά... 10 κιλά βλακεια έκανα βαρής είμαι.
Σερνομαι στις φυκιάδες.
Πλησιάζω το μονοπετρο που ξενερίζει.
Στέκομαι στην εσοχή.
Σάλπες, μικροι κέφαλοι και ξάφνου λαβράκι.
Η μάλλον νεκρό λαβρακι.
Καλή αρχή!
Λίγο παραδίπλα, η τυχη μου χαμογελά.
Δυο ψάρια χάνονται πίσω από ένα βραχάκι.
Θα τα προλάβω από την άλλη μεριά;
Τελικα δεν χρειάστηκε ούτε να συρθω.
Απο μόνα τους ήρθαν να δουν το πλάσμα που πριν επέπλεε και τώρα κάθοταν στα φύκια.
Καλά είμαστε πάμε πίσω.
Σε αυτο το καβάκι όμως δεν ήταν οι τσιπούρες.
Yeap...
Καρτέρι, μπα.
Σύρσιμο, να τη. Βόσκει.
Με καταλαβε, όχι ακόμα.
Μια χεριά προλαβαίνω.
Σηκώθηκε, τελευταία ευκαιρία.
Σκοπευση, βολή, αυτοέπαρση.



Άνοιξη

Μια μικρή μουντάδα, σύντομα υποχώρησε μπροστά στο λαμπρό ήλιο.
Άραγε το τελευταίο ψάρεμα πριν την … απαγόρευση του Μάη;
Το ταξίδι κυλά με συζητήσεις για μυθικές συναγρίδες που πιάστηκαν στα παραγάδια του παρελθόντος.
Μα καλά 30 κιλά συναγρίδα;;;
Και με ένα ψάρι το 1/10 του βάρους του μια χαρά θα είμαι για σήμερα! (προφητεία; )
Θερμοκρασία αέρα 25 βαθμοί, σχεδόν καλοκαίρι!
Θερμοκρασία νερού στην επιφάνεια 17, εδώ έχουμε λίγο δρόμο ακόμα…
Στολή 6,5 χιλιοστά για να είμαστε άνετοι και βουτιά.
Η θάλασσα διαυγέστατη σε καλεί να χαθείς στην αγκαλιά της.
Δεν της χαλάσαμε χατίρι, με βουτιές που θύμιζαν κάτι από καλοκαίρι (σχεδόν).
Όμως η κίνηση των ψαριών είναι αισθητά περιορισμένη.
Μήπως πιο ρηχά;
Και εκεί μέτρια τα πράγματα…
Στον τελευταίο τόπο τα σημάδια είναι σχετικά καλά.
Ένα κοπάδι σαργοί και σκαθάρια, θορυβημένα παίζουν μπροστά από το όπλο μου.
Ένας μεγάλος τόνος στην επόμενη βουτιά θα βάλει σε σκέψεις το ζευγάρι μου, που τελικά έπραξε σωστά.
Χαλαρώνω.
Λες να ξανάρθει η τούνα; Σιγά μη με περιμένει και ακίνητη κιόλας…
Βυθίζομαι. Μερικά μέτρα πριν τον πυθμένα την βλέπω να φεύγει.
Όχι την τούνα, μια συναγρίδα.
Αναζητώ και τελικά βρίσκω ένα πόστο που φαντάζει κατάλληλο.
Θα γυρίσει; Ξύνω λίγο το βράχο. Να την κεφάλωσε.
Όχι για πολύ, τώρα με μια ημικυκλική πορεία πλησιάζει αργά.
Την έχω; Σημαδεύω καλά και τραβώ τη σκανδάλη.
Βολή χαμηλή, μα θα κρατήσει.

Μια βουτιά δίχως όπλο.

Είναι ένας τόπος πανέμορφος, σχεδόν μαγικός τουλάχιστον στο μυαλό μου. Εκείνη τη μέρα όμως τα ψάρια ήταν λίγα και τρομαγμένα. Κανένας λόγος να πιεστούν περισσότερο. Το όπλο στο σκάφος, στα χέρια η κάμερα και ιδού το αποτέλεσμα.

Τεχνικές στο υποβρύχιο κυνήγι

(δημοσιευμένο στο περιοδικό Deep 5/2010)

Εισαγωγή

Οι τεχνικές στο υποβρύχιο κυνήγι. Ένα θέμα χιλιοειπωμένο, μα πάντα επίκαιρο και φλέγον. Πολλάκις αναλυμένο μα πάντα ενδιαφέρον. Σχολείο για τους νέους, επανάληψη (μητέρα της μάθησης μην ξεχνάμε) για τους πιο έμπειρους. Άλλωστε η σωστή επιλογή, μα και εκτέλεση της κατάλληλης τεχνικής ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, μπορεί να κάνει τη διαφορά στη λεπτή ισορροπία μεταξύ μιας επιτυχημένης ή μη εξόρμησης. Συνεχίζουμε λοιπόν;

Ψαχτήρι

Για κάποιους το ψαχτήρι είναι μια αναχρονιστική τεχνική που παραπέμπει στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως ακόμα και σήμερα παραμένει αποδοτική. Έτσι ουκ ολίγοι ψαροκυνηγοί την επιλέγουν ιδίως κατά τους χειμερινούς μήνες. Κοντό όπλο συνήθως έως 90 εκατοστά, συνετή χρήση του φακού όταν απαιτείται μόνο, χαλαρή βουτιά και προσέγγιση του θαλαμιού. Φτάνοντας στην τρύπα αρχικά ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά μήπως το ψάρι παίζει στον προθάλαμο, αν όχι εισχωρούμε στα ενδότερα. Βλέμμα και βέργα εισέρχονται ταυτόχρονα, όντας σε πλήρη ετοιμότητα για μια πιθανή βολή σε πρώτο χρόνο. Αν αυτό δεν συμβεί, με επιμελές και διεξοδικό ψάξιμο κάθε γωνιάς ίσως αποκαλυφθεί το θήραμα. Έχοντας συμπεριφορά συνήθως πιο ήρεμη σε σύγκριση με όταν βρίσκεται εκτός, το στοίχημα δεν είναι άλλο από την επίτευξη μιας καίριας βολής. Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας είναι κρίσιμο να μην ακουμπήσει σε βράχο κάποιο κομμάτι του εξοπλισμού μας. Ιδίως το όπλο, καθώς δεν πρέπει να θορυβηθούν οι υποβρύχιοι ένοικοι. Στη ευτυχή περίπτωση που πραγματοποιηθεί βολή, το ψαροτούφεκο ευθύς σπρώχνεται προς τα πίσω, έξω από την τρύπα, ώστε να απελευθερωθεί ο χώρος και να μπορέσει ο ψαροκυνηγός να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά. Ίσως καταφέρνοντας ακόμα και να φέρει το θήραμα άμεσα στην επιφάνεια. Τυχαίες και αγχωμένες δράσεις μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχουν συνήθως. Ιδίως απέναντι σε μαύρα ψάρια κάθε βολή πρέπει να είναι μελετημένη, αφού το ενδεχόμενο του βραχώματος δεν είναι ούτε απίθανο, ούτε θεμιτό ή ευχάριστο.

Καλύτερα να αναβάλουμε – παρά το όποιο πιθανό κόστος - μια αμφισβητούμενη βολή για επόμενη βουτιά, οπότε και θα έχουμε ερευνήσει πιο διεξοδικά το θαλάμι. Οι τόποι στους οποίους ενδείκνυται το ψαχτήρι είναι οι ανοιχτωσιές, τα κατρακύλια καθώς και οι περιοχές με μεγάλα μονόπετρα και πλάκες. Τα δε συνήθη θηράματα είναι οι σαργοί, οι σηκιοί και βεβαίως τα μέλη της οικογένειας των σερανιδών. Αποφάγια ή θολούρα μπροστά σε ένα άνοιγμα, κάποιο ψάρι που μπαινοβγαίνει καχύποπτα θα πρέπει να μας υποψιάσουν. Μια βουτιά εκεί κρίνεται απαραίτητη.

Πλανάρισμα

Το πλανάρισμα αποτελεί ίσως την πρώτη τεχνική που ο νέος ψαροκυνηγός, ασυναίσθητα και ενστικτωδώς θα ακολουθήσει στη θέα ενός θηράματος. Η άμεση βουτιά προς το μέρος του άλλοτε θα έχει αποτέλεσμα, συχνότερα όμως θα το τρέψει σε άτακτη φυγή. Είναι άραγε το πλανάρισμα αποδοτικό στις μέρες μας; Αν και τα εν δυνάμει θηράματα της τεχνικής ουσιαστικά προέρχονται από σχεδόν όλα τα είδη, σε μικρά βάθη πλέον τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα. Μόνο απέναντι σε εύκολους στόχους όπως για παράδειγμα οι χειλούδες, ή στην περίπτωση που κάποιος σαργός επέλεξε μάταια να καμουφλαριστεί δίπλα στη φυκιάδα, θα έχει επιτυχία. Βέβαια το παραπάνω δεν αποτελεί κανόνα και ενίοτε μπορεί να προκύψουν ευχάριστες εκπλήξεις. Βαθαίνοντας τα δεδομένα αλλάζουν. Τα μαύρα ψάρια έχουν πλέον την τιμητική τους, ενώ το μακρύ όπλο εξοπλισμένο κατάλληλα για μακρινές βολές και μεγάλη διάτρηση είναι απαραίτητο. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να επιδειχθεί κατά την κατάδυση, ώστε η φρούδα εντύπωση πως την επόμενη στιγμή το ψάρι θα είναι εντός βεληνεκούς, να μην μας οδηγήσει σε απαγορευτικά για τις επιδόσεις μας βάθη! Η εκκίνηση της βουτιάς πρέπει να είναι ήρεμη και όσο γίνεται πιο αθόρυβη. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα υπόλοιπα σκέλη της, με ιδιαίτερη έμφαση κατά την είσοδο στην αρνητική πλευστότητα και μετά. Εκεί ο ψαροκυνηγός παύει κάθε κίνηση, αφήνοντας μόνο την έλξη του βάθους να τον κινεί. Το χέρι που κρατά το όπλο τεντώνεται. Το βλέμμα και η βέργα ευθυγραμμίζονται με το θήραμα. Τα πέδιλα σαν πηδάλια διορθώνουν ελαφρά την πορεία ή λειτουργούν σαν «αλεξίπτωτο» για να ανακόψουν μέρος της φόρας που έχει αποκτηθεί, όταν και αν αυτό κριθεί απαραίτητο. Κάθε άλλη κίνηση «απαγορεύεται» καθώς δρα αρνητικά ανησυχώντας το ψάρι, ενώ σκοπός είναι να επιτευχθεί το άκρως αντίθετο! Μια στιγμή δισταγμού, που η περιέργειά του νίκησε την επιφύλαξη αρκεί για να πραγματοποιηθεί η βολή.

Οι τόποι που ενδείκνυται η επιλογή του πλαναρίσματος δεν θα μπορούσαν παρά να είναι κοφτά γκρεμίσματα και υποβρύχιοι τοίχοι, χωρίς βέβαια αυτό να είναι περιοριστικό. Υπό συνθήκες το πλανάρισμα μπορεί να αποδώσει καρπούς παντού.

Καρτέρι

Ήρεμη βύθιση, σύρσιμο μέχρι το επιλεγμένο πόστο. Κρύψιμο του σώματος, μα και του σκοπού μας. Μια τεχνική φετίχ που σαν στόχο έχει να φέρει τα ψάρια στον ψαροκυνηγό, βασιζόμενη στην έμφυτη περιέργεια και συχνά στα κυριαρχικά τους ένστικτά. Επιδίωξη είναι ο ψαροκυνηγός να γίνει ένα με το υποβρύχιο περιβάλλον. Το καμουφλάζ στην εξωτερική επιφάνεια της στολής τώρα αποκτά νόημα, ενώ το νεοπρέν αυτής καλό θα ήταν να έχει πάχος ένα με δύο χιλιοστά παραπάνω από το σύνηθες της εποχής. Ο λόγος βρίσκεται στη στατική φύση αυτής της τεχνικής, κατά την οποία το σώμα δεν παράγει το ίδιο ποσό θερμότητας με όταν κινείται. Ο ψαροκυνηγός αναζητά ανάμεσα στη διαμόρφωση του βυθού το ιδανικό σημείο για να ενεδρεύσει. Φτάνει δε σε αυτό όχι με άμεση κάθετη προσέγγιση, αλλά αγγίζοντας τον πυθμένα πιο πίσω και σερνόμενος στο ανάγλυφο, μέχρι να φτάσει στο πόστο. Οποιαδήποτε ηχορύπανση από σύγκρουση του εξοπλισμού με κάποιο βράχο είναι απολύτως μη ευπρόσδεκτη. Το όπλο μακρύ και ετοιμοπόλεμο, θα πρέπει παράλληλα να έχει την απαραίτητη ευελιξία ώστε να επιτρέπει μικρές διορθώσεις στην σκόπευση. Οι εικόνες που ίσως χαρίσει ένα καρτέρι είναι από τις ομορφότερες που μπορεί να αντικρύσει ο υποβρύχιος κυνηγός. Η δε καχυποψία των ψαριών δε θα πρέπει να τον εξωθεί να προσπεράσει τα όρια του. Με μια προσεκτική ανάδυση, της οποίας προηγήθηκε μια μικρή οπισθοχώρηση με συρτό και η επανάληψη της προσπάθειας στην επόμενη βουτιά είναι το μέσο για να κάμψουμε τις αντιστάσεις τους.

Από το σκάσιμο του κύματος έως τις βαθιές μεσοπέλαγες και το κυνήγι στο μπλε, το καρτέρι βρίσκει απόλυτη εφαρμογή αποσκοπώντας (όχι περιοριστικά) σε λαβράκια, συναγρίδες και τους πελαγίσιους εκπροσώπους αντίστοιχα. Είναι δε η τεχνική των εκπλήξεων, καθώς ανέλπιστα θηράματα/ πλάσματα συχνά θα προσεγγίσουν τον ψαροκυνηγό. Μονάχα ο εθισμός είναι δεδομένος.

Αγγουάτο

Το αγγουάτο ή αν προτιμάτε συρτό είναι η τεχνική που μπήκε στο παλμαρέ του έλληνα ψαροκυνηγού την προηγούμενη δεκαετία κυρίως χάρη στις ταινίες του Dapiran. Ο δύτης αφού καταδυθεί εκμεταλλεύεται τη διαμόρφωση του βυθού ώστε να προσεγγίσει τα θηράματά του, δίχως αυτά να τον αντιληφθούν. Στο ένα χέρι κρατά το ευέλικτο όπλο του από 90 έως 110 εκατοστά. Με το άλλο, που αποτελεί την μονή του κινητήρια δύναμη, αναζητά συνεχώς προεξοχές για να πιαστεί και να δώσει ώθηση στο σώμα του. Οι κινήσεις πρέπει να είναι αργές και αρμονικές ώστε να μην σπέρνουν τον πανικό στον περίγυρο. Επιβάλλεται ετοιμότητα μα και προσαρμοστικότητα διότι ανά πάσα στιγμή ίσως απαιτηθεί από τις περιστάσεις η μεταπήδηση στην εφαρμογή κάποιας άλλης τεχνικής. Είναι δε η μέθοδος που απαιτεί την καλύτερη υδροβιότητα και αυτή που ομοιάζει περισσότερό με τον τρόπο κυνηγιού των άλλων θηλαστικών που «ασχολούνται με το ψάρεμα» (βλέπε φώκιες). Ενδείκνυται σε σχετικά ισοβαθής βυθούς με έντονη ωστόσο διαμόρφωση, ενώ μπορούν να συλληφθούν σχεδόν όλα τα κλασσικά θηράματα του ψαροτούφεκου.

Επίλογος

Βουτά κάθετα προς το κόψιμο του σκαλιού. Μια στήρα θα του τραβήξει την προσοχή. Πλανάρει προς το μέρος της. Πλησιάζει, τελευταία στιγμή όμως πριν τραβήξει τη σκανδάλη το ψάρι θα χωθεί κάτω από το χαρακτηριστικό μονόπετρο. Να την ψάξει στα ενδότερα; Όχι, καλύτερα να ενεδρεύσει στην κορυφή. Κρύβεται πίσω από την προεξοχή. Τα μικρόψαρα είναι ανάστατα. Η συναγρίδα που τα κυνηγά δεν θα αργήσει να πλησιάσει στο πόστο. Μια βολή από μέση απόσταση θα χαρίσει στον υποβρύχιο κυνηγό το πανέμορφο θήραμα. Μα κυρίως την βαθύτερη ικανοποίηση ότι επέλεξε σωστά. Βασισμένος σε μια τέχνη που αγκαλιάζει όλες τις τεχνικές και αποτελεί το καταστάλαγμα των εμπειριών στη θάλασσα. Των εμπειριών μα και της επιλεκτικότητας! Διότι, δανειζόμενος και τροποποιώντας μια φράση της Μελίνας Μερκούρη, «το υποβρύχιο κυνήγι πρέπει να πρωταγωνιστεί για την επιλεκτικότητα του. Το ψαροτούφεκο αυτό είναι. Αν χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς.» Καλές βουτιές!

Θυμάμαι το πρώτο μου μαγιάτικο…

(δημοσιευμένο στο περιοδικό deep Δεκέμβριος 2009)

Η πλώρη «δείχνει» προς το λιμάνι της επιστροφής. Καθισμένος στο φουσκωτό θυμάμαι το πρώτο μου μαγιάτικο. Κάτω από ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα, κοιτώ το ψάρι που κείτεται στα πόδια μου και αναπολώ. Ήταν ένα μικρό μανάλι που όμως μου είχε χαρίσει δυσανάλογα μεγάλη χαρά.

Το θυμάμαι σαν να ήταν χτες, μα ωστόσο αδυνατώ να θυμηθώ πόσα χρόνια ακριβώς έχουν περάσει. Πέντε, μάλλον έξι, τέλος πάντων κάπου τόσα. Ξανακοιτώ το μεγάλο θήραμα στα πόδια μου. Οι σκηνές της σύλληψης ζωντανεύουν μπροστά μου ξανά. Τα μικρόψαρα είναι ανάστατα. Η επιφάνεια της γαλήνιας θάλασσας ριτιδιάζεται από τα απότομα ξενερίσματα του μικρού τους σώματος. Καταδύομαι. Λίγο πριν αγγίξω τον πυθμένα διακρίνω μια παλαμίδα να με προσεγγίζει σχετικά αργά από τα μεσόνερα. Ακουμπώ μαλακά στο βράχο και τη σημαδεύω καθώς έρχεται προς το μέρος μου. Ξάφνου όμως σπάει έντονα, πολύ έντονα… σαν κάτι να την τρόμαξε από δεξιά. Στρέφω το κεφάλι προς τα εκεί και τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Δεν διακρίνω φόβο. Απεναντίας ο μοναχικός πελαγίσιος εκπρόσωπος δείχνει σαν να θέλει να με ελέγξει. Να καταλάβει τι είναι αυτό που μπήκε στο χώρο όπου διαφεντεύει και γιατί όχι να το διώξει. Πόσα αντίστοιχα ψάρια έχω ξαναδεί στο νερό; Πόσες φορές απέτυχα να τα συλλάβω.

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς, το νιώθω! Οι Μοίρες έχουν λάβει την απόφασή τους και είναι θαρρείς παρούσες για να την υλοποιήσουν. Η Κλωθώ, που τόσα χρόνια υφαίνει το νήμα των τεκταινόμενων στη θάλασσα. Η Λάχεση, που αποφάσιζε πότε και πως θα κατανεμηθούν οι εμπειρίες. Αργώ να στρίψω το όπλο. Αυτό συνεχίζει να κινείται κοντά χωρίς δισταγμό. Τώρα το σημαδεύω αν και έχει απομακρυνθεί λίγο, καθώς ίσως διάβασε τις σκέψεις μου. Κατάλαβε ότι τελικά δεν είμαι τελείως αδύναμος και άδολος. Τα βράγχια φαντάζουν καλό σημείο για βολή. Προτάσσω το -εδώ και καιρό έτοιμο- όπλο. Εμπιστευόμενος τη δύναμη των τριπλών λάστιχων και την μάζα της χοντρής βέργας τραβώ τη σκανδάλη. Η Άτρωπος, όχι με ψαλίδι αυτή τη φορά αλλά με ένα δίφτερο σιδερένιο καμάκι είναι εκεί για την εκπλήρωση του πεπρωμένου. Διαπέρασε τα μάγουλα του ψαριού πλήρως. Με την πετονιά μόνο εμπόδιο περιμένω μια έκρυθμη αντίδραση από μέρους του. Όμως φαίνεται πως η πληγή είναι ζωτική. Το μουλινέ ξετυλίγεται ακολουθώντας το δυνατό μα αργό φευγιό του.

Επιφάνεια, καθαρός αέρας, καθαρότερες σκέψεις. Το ζευγάρι ξεκινά για κάτω. Με μια δεύτερη βολή σιγουρεύει και εξασθενεί το λαβωμένο πελαγίσιο, που σταδιακά τραβά το δρόμο για την επιφάνεια. Ένα ξέσπασμα και θα ξαναφύγει για λίγο προς τον υδάτινο κόσμο του. Μάταια, σε λίγο βρίσκεται στην επιφάνεια. Πιάνω την μια βέργα, προσπαθώ να γραπώσω την ουρά. Μια έντονη αντίδραση αρκεί για να μου διαφύγει, καταλήγοντας όμως στην αγκαλιά του ζευγαριού. Η ευκαιρία δεν πάει χαμένη. Το πιάσιμο της ουράς του, κάνει κάθε του αντίδραση πιο υποτονική. Δυο τρεις αποφασιστικές μαχαιριές θα ρίξουν την αυλαία.


Χαρά, πειράγματα, φωτογραφίες, επιστροφή. Καθισμένος στο φουσκωτό θυμάμαι στιγμές και βιώματα στο βυθό, κοιτώντας τον πρώτο μεγάλο μάη. Πόσα πέρασαν μέχρι να έρθει η στιγμή αυτής της σύλληψης. Ποσά άραγε έπονται στο συναρπαστικό ταξίδι του υποβρύχιου κυνηγιού. Θυμάμαι το πρώτο μαγιάτικο… κοιτώ το σημερινό ψάρι. Άξιζε και θα αξίζει κάθε στιγμή αυτής της διαδρομής.

Η κατάρρευση του μύθου

(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό deep Δεκέμβριος 2008)


Δεν είναι λίγες οι φορές όπου συγκεκριμένοι τόποι και θηράματα ασκούν μια έντονη σαγήνη στον υποβρύχιο κυνηγό. Η αρχική αδυναμία της σύλληψης των εν λόγω ψαριών δημιουργεί αναπόφευκτα ένα μύθο γύρω από αυτά αλλά και το χώρο όπου κινούνται. Ένας μύθος που συντηρείται από τις αποτυχίες, καταρρέει από τις επιτυχίες, αλλά και αναγεννιέται μέσα από τις νέες προκλήσεις που προκύπτουν.

Tο χτες

Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που άκουσα πρώτη φορά για αυτό τον τόπο. Ένα μεσοπέλαγο σήκωμα, μια υποβρύχια βουνοκορφή όπου το ψηλότερο σημείο της βρίσκεται λίγο κάτω από τα είκοσι μέτρα βάθος. «Εκεί ζουν κάτι στήρες που όσο κατεβαίνεις… μεγαλώνουν», μου είχαν πει τότε κάπως πειρακτικά. Το βάθος απαγορευτικό, η εμπειρία μικρή, αλλά η νεανική ορμή με οδήγησε να καταδυθώ τελικά εκεί. Στην πρώτη αυτή βουτιά κατάφερα απλά να δω από πάνω το κεφάλι, να στέκει αγέρωχο ενάντια στο ισχυρό ρέμα. Απογοητεύτηκα καθώς οι επιθυμίες μου δεν συμβάδιζαν με τις επιδόσεις και αφοσιώθηκα σε πιο βατά μονοπάτια.

Το σήμερα

Τα χρόνια πέρασαν, οι δυνατότητες βελτιώθηκαν και η στιγμή φάνταζε κατάλληλη. Πράγματι στις καλοκαιρινές εξορμήσεις μας στον τόπο, όμορφα ψάρια εθεάθησαν. Μάλιστα μια όμορφη συναγρίδα, μέλος ενός τεράστιου κοπαδιού που ανέβηκε από τα βαθιά, έκανε την αρχή. Και πάλι όμως κάτι δεν κάναμε σωστά… .


Το ρέμα - που σχεδόν πάντα επικρατούσε - έκανε το ψάρεμα ιδιαίτερα δύσκολο. Οι στήρες ήταν πάντα παρούσες σε μεγέθη και βάθη διόλου ευκαταφρόνητα. Όλες μας οι απόπειρες εναντίον τους αποτύγχαναν. Οι μήνες κύλησαν και το καλοκαίρι έδωσε τη σκυτάλη στο φθινόπωρο. Οι αέρηδες κόπασαν, τα νερά παρέμεναν ακόμα ζεστά και αλλάζοντας την ώρα επίσκεψης στο σημείο, με χαρά διαπιστώθηκε πως το ρέμα ουσιαστικά απουσίαζε. Ένα πρωινό του Οκτώβρη με βρίσκει να στέκομαι στο χείλος του γκρεμού προς την άβυσσο. Ξάφνου καμιά δεκαπενταριά μούρες από στήρες άρχισαν να ανηφορίζουν. Γνωστό το έργο σκέφτηκα, θα μείνουν στα... πολλά και θα κοιτάζουν! Πράγματι, με τη διαφορά όμως ότι μια μικρή ομάδα - μερικά μέτρα δεξιά από το πόστο μου - έχει φτάσει σε πιο προσιτά βάθη. Σπάω το καρτέρι και με συρτό τις προσεγγίζω. Ενοχλούνται, όμως για μια από αυτές είναι πλέον αργά. Στην ανάδυση το ζευγάρι μου υποδειγματικά θα αναλάβει το θήραμα, ώστε να αφοσιωθώ στα τελευταία κρίσιμα μέτρα. Η χαρά μας στην επιφάνεια πλέον, είναι έκδηλη! Μια από τις δυσπρόσιτες ντίβες με την ώχρα, βρίσκονταν επιτέλους στη ψαροκρεμάστρα μας.


Η καλή διάθεση, έχει πάντα θετική επίδραση. Έτσι στην άλλη μεριά του τόπου δοκιμάζω ένα αρκετά βαθύ καρτέρι. Εδώ ο βυθός είναι κάπως πιο ομαλός. Στέκομαι και σε λίγο το οπτικό μου πεδίο θα γεμίσει στήρες. Άφοβα μα και προσεκτικά, αιωρούνται σαν ζέπελιν πλησιάζοντας απελπιστικά αργά. Ο χρόνος δεν επαρκεί για να τις περιμένω. Σπάω το καρτέρι και βγαίνω διστακτικά προς το μέρος τους, έρποντας με το αριστερό χέρι. Με δέχονται και όταν η πρώτη μπαίνει εντός βεληνεκούς, η βολή θα είναι άμεση και επιτυχής. Με δύο ψάρια νιώθουμε απόλυτα ευτυχείς και το ψάρεμα μας τελειώνει εκεί. Ο μύθος τους φαίνεται να έχει καταρρεύσει. Αυτή η σκέψη αυτόματα μας έκανε να νιώσουμε μια μικρή μελαγχολία. Ένα αίσθημα που έμελλε να επιβεβαιωθεί μια εβδομάδα αργότερα. Καρτερεύω στον τόπο γεμίζοντας εικόνες από τις όλο περιέργεια στήρες, που έχουν κατακλείσει το οπτικό μου πεδίο. Στο βάθος δυο φαγκριά απομακρύνονται μη δίνοντας καμία ελπίδα. Μια ακόμα ηγεμονική φιγούρα όμως δεσπόζει στην περιοχή. Μια μπαλωμένη με μέγεθος αισθητά μεγαλύτερο από τις άλλες, φέρνει βόλτες στα βαθύτερα στρώματα κάτω από τις πέντε ατμόσφαιρες. Οι αυλικοί της, βρισκόμενοι ψηλότερα, μοιάζουν να προτάσσουν τα σώματα τους για την προστασία της. Μερικές βουτιές αργότερα όταν και αυτή εξαφανίστηκε, δύο από τους πιστούς υπηκόους θα πληρώσουν το τίμημα. Όμορφα και χοντρά ψάρια που όμως δεν μας γέμισαν 100%. Η καλύτερη απόδειξη ότι το κενό που άφησε ο μύθος δεν καλύπτεται από την πρόσκαιρη χαρά των συλλήψεων. Άλλωστε ήταν ίσως μια αλαζονική πράξη, για την οποία νοερά δόθηκε η υπόσχεση ότι δεν θα ξανά υποπέσουμε.

Το αύριο

Ευτυχώς ωστόσο το υποβρύχιο κυνήγι είναι ιδιαίτερα πολυπαραγοντικό και βεβαίως δεν εξαντλείται σε ένα συγκεκριμένο είδος θηράματος. Ίσως μαζί με τις συλλήψεις που επιτεύχθηκαν να τελείωσε η εποχή της αθωότητας, όμως τώρα το πράγμα «χοντραίνει» περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν τον περίγυρο περιπολεί ένα από τα πλέον δύσκολα θηράματα για τον υποβρύχιο κυνηγό, το φαγκρί. Πόσο μάλλον όταν συχνά πυκνά από το μπλε ασημένιες μαγιάτικες πινελιές, επιθεωρούσαν τους νεοεισαχθέντες στο χώρο κυνηγούς. Ο μύθος του τόπου τελικά ζει απλά, ως άλλος Όνειρος, θα επισκέπτεται το μυαλό και τις σκέψεις μας, με αλλαγμένο προσωπείο!

Μικρότητες;

Πρώτη βουτιά στον τόπο.
Με μια κλεφτή ματιά κατά την κάθοδο εντοπίζω μια συστάδα που με εμπνέει.
Σβήνω προς τα εκεί και σε λίγο ακουμπώ βράχο.
Κοιτώ προς τα βαθιά. Μια μικρή στήρα μου τραβά την προσοχή.
Χαζεύω για λίγο ώσπου ξαφνικά στα δεξιά μου βλέπω κάτι ογκώδες να κινείται.
Ροφός και μάλιστα μεγάλος. Τον έχω; Τον θέλω; Είναι ο τέταρτος ή ο πέμπτος αξιόλογος που βρίσκω φέτος.
Με τους προηγούμενους το ένστικτο υπαγόρευσε να μην ασχοληθώ, ακόμα και να μην πράξω σίγουρες βολές.
Σήμερα όμως;
Νιώθω πιο αδύναμος, θέλω να κάνω την προσπάθεια μου.
Θυμάμαι πριν μια εβδομάδα που έπεισα το ζευγάρι μου να μην ασχοληθούμε με τον 6άρι που βράχωσε λίγα μέτρα κάτω από τα πόδια μας. Τον 10άρι τις προάλλες που ενώ τον είχα σε βολή δεν τράβηξα ποτέ τη σκανδάλη.
Σήμερα όμως;
Το μυαλό αναζητά άλλοθι για την απόφαση που έχει ήδη λάβει.
Γυρνάω προς το μέρος του. Θορυβείται και κάνει να φύγει. Σέρνομαι λίγο. Αντιδρά και κατεβαίνει ένα με δύο μέτρα. Δεν βραχώνει αλλά βάζει για εμπόδιο μεταξύ μας ένα βράχο. Διακρίνω το άνω μέρος της ράχης και της ουράς του καθώς κινούμαι ήρεμα. Καταλαβαίνω ότι στρέφεται προς τα ανοιχτά. Δεν με βλέπει αλλά σίγουρα νιώθει ότι πλησιάζω.
Θα επιταχύνει και θα χαθεί άραγε; Προλαβαίνω;
Ξεμυτώντας στην κορυφή του βράχου/ εμπόδιου σαστίζει. Το όπλο έχει ήδη «λοκάρει» στον στόχο και η σκανδάλη πιέζεται σχεδόν ταυτόχρονα με το τίναγμά του. Η βέργα καρφώνεται στα χοντρά. Κάνει να φύγει για τα ανοιχτά, μα τελικά ακολουθώντας τη φύση του αρχίζει να αναζητά καταφύγιο κάτω από κάποιο βράχο. Κοντράρω συνεχώς ώστε να μην καταφέρει να διεισδύσει βαθιά σε κάποια τρύπα. Με τραβά λίγο μαζί του και τελικά κουρνιάζει κάτω από ένα υποτυπώδες μπαλκόνι.
Λύσιμο του μουλινέ και ανάδυση. Δένουμε προληπτικά το σχοινί στη σημαδούρα και ο Αντρέας δευτερώνει το ψάρι. Άλλη μια βουτιά από τον Ντάνυ, κυρίως για σιγουριά πως όλα είναι εντάξει και ο ροφός έρχεται προς την επιφάνεια με αργές χεριές. Η χοντρή βέργα στράβωσε από την αντίδραση του, όμως έφερε σε πέρας την αποστολή της.
Ο πρώτος του καλοκαιριού. Άραγε πόσοι θα ακολουθήσουν;

Το δώρο και η δικαίωση

Ιούλιος 2008.

Περπατώ στην άμμο μιας από τις πλέον κοσμοπολίτικες παραλίες τις Κέρκυρας. Τριγύρω μου άφθονοι λουόμενοι διαφορετικών εθνικοτήτων απολαμβάνουν την ήρεμη σήμερα θάλασσα του ΒΔ Ιονίου. Κάπου ανάμεσα τους μια μεγάλη παρέα νεαρών, υπό τις προσταγές ενός tour operator με ντουντούκα παίζουν στην παραλία, σε λίγο και μέσα στο νερό. Πρόσωπα νεανικά, κορμιά όμορφα που κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο χαίρονται, ερωτεύονται… ζουν! Παρά την μαζικότητα που απέπνεε η όλη «φάση» (ειδικά αυτός με την ντουντούκα στο λαιμό μου κάθισε) μερικώς τους ζήλευα. Ήξερα ότι ίσως να μπορούσα κάπως να μπω στο κλίμα. Όμως βαθύτερα επίσης ήξερα πως αυτό είναι αδύνατο. Εύθυμα και ευχάριστα ανοσιουργήματα κατέληξα και τους ζήλεψα ακόμα περισσότερο. Ακριβώς διότι δεν μπορώ να νιώσω αυτές τις απλές χαρές, χάνοντας άραγε ένα κομμάτι αυτής της ζωής και της κοινωνίας που έχουμε αναπτύξει.

Αυτές οι μάλλον βαριές σκέψεις βασισμένες στις προ μιας ώρας αναμνήσεις με συντρόφευαν στο κολύμπι μου προς έναν από τους αγαπημένους μου ψαρότοπους. Οι βράχοι φάνηκαν και επιτέλους θα αφοσιωνόμουν στο «ψητό». Τα μελανούρια κατατρομαγμένα είχαν τραβηχτεί κοντά στα βράχια και έδειχναν να μην νοιάζονται καθόλου για την ύπαρξή μου. Κάτι χοντρό παίζει σκέφτηκα και δεν είναι συναγρίδες (οι οποίες παρεμπιπτόντως ήταν η βασική προσδοκία). Εικοσιπέντε περίπου λεπτά χρόνο βυθού, αργότερα χωρίς το παραμικρό σημάδι από κυνηγιάρικο ψάρι, άρχισε να εμφανίζεται μια μορφή κόπωσης... χασμουρητό το λένε!

Κατευθύνθηκα προς την άλλη μεριά του τόπου όπου τα νερά είναι πιο κοφτά, αναζητώντας στα πλαναρίσματα/ συρτά καρτέρια, κάτι πιο δυναμικό. Στην πρώτη κιόλας βουτιά τον είδα. Δεξιά μου και λίγο πιο κάτω, στεκόταν ακίνητος με έντονη παραλλαγή. Ντόπια τέτοια ψάρια γνωρίζω πως δεν κρατά ο τόπος, οπότε ρισκάροντας αποφασίζω να τον προσεγγίσω στην επόμενη βουτιά. Πράγματι διαγράφοντας ένα ημικύκλιο στην επιφάνεια προσγειώνομαι από τα δεξιά του ψαριού αυτή τη φορά και έρπω προς τα εκεί που θεωρητικά βρίσκεται.

Ο ροφός είναι εκεί και μάλιστα δεν με έχει αντιληφθεί κοιτώντας προς το μέρος που βρισκόμουν πριν και πάλλοντας τα πλαϊνά του πτερύγια. Πλησιάζω απελπιστικά αργά βρισκόμενος λίγο πιο ψηλά από το ψάρι. Την τελευταία στιγμή δείχνει να καταλαβαίνει το μοιραίο του λάθος προσπαθώντας να στρίψει το σώμα του. Είναι αργά όμως. Η σκανδάλη πατιέται και το όπλο θα στείλει τη βέργα στον στόχο.

Το τελευταίο ξέσπασμα, μια απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής δεν είχαν αποτέλεσμα και σύντομα η φουσκωμένη νηκτική κύστη του θα τον προδώσει ολοκληρώνοντας την ανάδυση του στον κόσμο των χρωμάτων, όπως τα ξέρουμε εδώ. Το ψάρεμα είχε τελειώσει.

Παιδεύτηκα να βγάλω φωτογραφία, παιδεύτηκα να φτάσω στο αυτοκίνητο, παιδεύτηκα και να τον καθαρίσω (όπως λέει και ο Γιάννης Βλάχος η κούραση του ροφοκυνηγού δεν τελειώνει με το πιάσιμο του ψαριού, έχει και το καθαρίσει κιόλας, ή κάπως έτσι τέλος πάντων), αλλά άξιζε. Οι εικόνες, τα συναισθήματα, η πληρότητα, πώς να τα εξηγήσεις αυτά;;;

Γιατί τα ψάρια (συναγρίδες) έλειπαν; Οι συνθήκες ήταν ιδανικές… Το ερώτημα που βασάνιζε το μυάλο μου.

Τρεις μέρες μετά, δυο για να κόψει ο Μαΐστρος και μια για να ζεστάνουν τα νερά, στον ίδιο τόπο το πολυπόθητο είδος δήλωσε παρών.

Στο πόστο τα μικρόψαρα είχαν δυναμική παρουσία! Στέκομαι, μικροί κακαρέλοι έρχονται να με καλωσορίσουν. Αναμένω. Να τη! Αγέρωχη έρχεται.

Χαμηλώνω το βλέμμα, σκύβω λίγο το κεφάλι. Ξανασηκώνομαι, δεν πλησίασε πολύ. Όχι όσο θα ήθελα. Είναι η τελευταία ευκαιρία. Με μια μικρή ώθηση από το ελεύθερο χέρι κερδίζω ένα πολύτιμο μέτρο. Βολή άμεση. Χαμηλή, μα τελικά με τη χρήση του μουλινέ το ψάρι θα έρθει στην επιφάνεια.

Μια εξόρμηση με διάρκεια μιας μόνο βουτιάς. Ήταν αρκετή!