Η εξαίρεση

Δεν συνηθίζω να βάζω φώτογραφίες με ρολόγια βάθη και τα σχετικά. Το παρών ανήκει στις εξαιρέσεις.

Η δροσιά στην ατμόσφαιρα τσάκιζε το ηθικό.
Το ζεστό σαπουνόνερο και η φρέσκια στολή απάλυναν τον «πόνο».
Ευτυχώς η θάλασσα ήταν σαφώς πιο φιλόξενη.
Τελικά και ο ήλιος μας έκανε το χατίρι
Μια εβδομάδα και μια ίωση πέρασαν από το τελευταίο ψάρεμα.
Ευτυχώς οι εξισώσεις ήταν καλές και μετά το απαραίτητο ζέσταμα άρχισαν οι βαθύτερες αναζητήσεις.
Καταδύομαι στο κεφάλι. Τα νερά πιο θολά από την τελευταία επίσκεψη στον ίδιο τόπο πριν δύο μήνες.
Μια στήρα έσπασε στο βαθύ κόψιμο, μια τούνα σκόρπισε τον πανικό.
Το μυστηριακό σκηνικό που επέβαλε το θολό πέπλο (για τα δεδομένα της περιοχής) ξύπνησε μνήμες.
«Κάνε πλάκα να δούμε κανέναν πάλι…»
Στην επόμενη βουτιά εκεί που έφυγε η στήρα, ένας ροφός βραχώνει με σπουδή.
Ακολούθησαν και άλλες δίχως κάτι το αξιόλογο να εμφανιστεί.
Αλλαγή τόπου.
Αυτό το κομμάτι πάντα είναι γενναιόδωρο μαζί μου.
Ειδικά κάτι τέτοιες μέρες που δεν έχω χτυπήσει τίποτα.
Η πρώτη βουτιά με βρίσκει στο χείλος του δεύτερου σκαλιού.
Και εδώ η ορατότητα είναι αντίστοιχη.
Μερικές στήρες τριγύρω, μάλλον μικρές.
Δεύτερη βουτιά και πάμε παρακάτω…
Ακουμπώ το βράχο… «σε είδα!»
Μια όμορφη στήρα μπροστά μου ακινητεί.
Έρπω και με πλησιάζει, σταματά.
Σημαδεύω και πλέον είναι αργά για αυτήν.
Την τραβάω τα πρώτα μέτρα και μετά ανοίγω το μουλινέ.
Σύντομα η φουσκωμένη νηκτική κύστη θα κάμψει κάθε αντίστασή της.

 - «Νομίζω ότι έγιανα για τα καλά σήμερα»
- «Αυτό βλέπω και εγώ…»
 

Καρχαρίες... υπάρχουν!

Νωρίς το πρωί κάνουμε τις πρώτες πεδιλιές στο μεσοπέλαγο αυτό κομμάτι. Μια ξέρα μεταξύ των Παξών και των ακτών της Ηπείρου με ρηχό κεφάλι, γνωστή ως ύφαλος παναγιά. Είναι η πρώτη στάση για να ανοίξουμε. Τέλη Νοέμβρη και η ησυχία που επικρατεί στον περίγυρο κάνει το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο. Δύο καΐκια στο βάθος, η βάρκα πίσω και ο Αντρέας κοντά. Απομακρύνομαι από το κεφάλι ακολουθώντας τις βραχώδεις εξάρσεις. Κάποιες σάλπες τριγυρνούν, λίγοι σκάροι και μερικές ούγενες. Συνήθως είναι πιο ζωντανός ο τόπος σκέφτομαι. Ξεκινώ μερικά συρτά και σύντομα ένας σαργός θα κρεμαστεί στη σημαδούρα. Για αρκετή ώρα και απόσταση εκ τότε τίποτα το αξιόλογο και πάλι. Σταδιακά άρχισα να «βαριέμαι» και απλά κολυμπώ στην επιφάνεια. Το ρεύμα ελαφρύ. Αποφασίζω να κάνω άλλη μια βουτιά έχοντάς το πρίμα και να συρθώ πάνω στο μακρόστενο βράχο μπροστά μου. Πράγματι ακουμπώ τον πυθμένα και διαπιστώνω ότι όλη η πανίδα είναι στριμωγμένη σε κάθε διαθέσιμη χαρακιά των βράχων. Σε μια κοιλότητα ένας σηκιός αιωρείται και λίγο πριν χαθεί στα σκοτεινά άδυτα πλήττεται από τη βέργα. Κολυμπιού συνέχεια, ενώ το σκηνικό παραμένει το ίδιο. Πλησιάζω σε ένα σημείο όπου ο βράχος έδινε τη θέση του στη φυκιάδα και σε ένα μεγάλο μπάλωμα άμμου περίπου στα 12 με 15 μέτρα. Από εκεί ακριβώς είδα ένα μεγάλο όγκο να κινείται χαμηλά παράλληλα με το βυθό. Εγώ στην επιφάνεια ήδη κάνω σκέψεις για το πως θα διαχειριστώ το μαγιάτικο που πλησιάζει. Μα τα δύο πλαϊνά και το χαρακτηριστικό ραχιαίο μου κόβουν τη φόρα. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε. Ένα θολό περίγραμμα εμφανίστηκε στις εικόνες που έστελναν τα μάτια στον εγκέφαλο. Η προσωποποίηση του θαλάσσιου τρόμου ήταν μπροστά μου. Σαστισμένος και μαγεμένος δεν μπορώ να ανακαλέσω τις κινήσεις που έκανα. Η ράχη του πολύ σκούρα μπλε, η κοιλιά σαφώς πιο ανοιχτόχρωμη. Μήκος μεταξύ ενός και 1,5 μέτρων. Ήρθε, είδε και απήλθε ταχύτερα από ότι πλησίασε. Σίγουρα πέρασε κάποιος χρόνος μέχρι να επανέλθω. Το ζευγάρι δεν τον είδε ποτέ. Στη βάρκα πια του εξιστορώ με λεπτομέρειες. Τύχη; Κίνδυνος; Προνόμιο; ΕΜΠΕΙΡΙΑ!

Τέλος εποχής

Αρχές Νοέμβρη.

Ο ουρανός μουντός και βαρύς. Τα σύννεφα έτοιμα να αμολήσουν το υγρό φορτίο τους. Η θάλασσα παρά τη σκούρα, χειμερινή της φορεσιά ήταν γαλήνια. Βούτηξα με τη θερινή στολή. Περίπου πάνω στην ώρα έγινε εμφανές ότι ο κορμός χρειαζόταν κάτι πιο ζεστό.

… «τέλος εποχής» …

Όπερ και εγένετο. Με 2 χιλιοστά πιο χοντρό σακάκι και ένα κιλό παραπάνω στη ζώνη οι χρόνοι βυθού έφτασαν πάλι στα συνήθη πλαίσια. «Καλύτερα τώρα!» Ήταν η ώρα να δούμε το καλό κομμάτι λοιπόν. Θυμάμαι τη στήρα που είχα χτυπήσει πριν μερικούς μήνες όταν το επισκέφτηκα τελευταία φορά. Οι όμορφες σκέψεις πάντα βοηθούν κατά την διάρκεια της κατάδυσης. Επιλέγω στο ανάγλυφο του βυθού ένα καλό πόστο. Τα μικρόψαρα είναι πατωμένα. Μια στήρα μπροστά. «Να βγω; Όχι ας περιμένω λίγο». Δικαιώνοντας την επιλογή μου η συναγρίδα θα φανεί στο προσκήνιο από αριστερά. Αμφιταλαντεύεται ελάχιστα και ξεκινά την επιδρομή της προς το μέρος μου.

… «τέλος εποχής» …

Και αν το βλέμμα έχει ήδη «λοκάρει» το στόχο, ο άλλοτε πιστός μου σύντροφος αργεί υπό την επίδραση του βάρους που κουβαλά. Η κατάλληλη στιγμή έχει πια χαθεί όταν η βέργα στρέφεται στο θήραμα. Το μυαλό αρνείται όμως να το αποδεχθεί. Ίσως κολλημένο και μερικά καρέ πίσω, δίνει εντολή να τραβηχτεί η σκανδάλη. Βολή χαμηλή, κακή, στην κοιλιά. Το ψάρι μάχεται λυσσαλέα. Με μαλακούς χειρισμούς αφήνω συνεχώς μουλινέ. Πλέον έχει φτάσει στο… παρακάτω σκαλί. «Μακάρι να βραχώσει έστω και εκεί, θα…». Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη η τάση στο σκοινί χάνεται. Σκίστηκε…

Αφήνω το όπλο στη βάρκα. Όπως σε καθετί στη ζωή, έτσι και στις αποτυχίες, η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Αλλαγή τόπου. Κοντύτερο όπλο, ρηχότερα νερά. Καρτέρια και συρτά θα αποδώσουν δύο ωραίους σαργούς και ένα λούτσο. Έτσι για να απαλυνθεί η προηγούμενη στεναχώρια.

Πλέον και η κουκούλα δεν βγαίνει εύκολα πάνω στη βάρκα, το χαμόγελο κάπως μαγκωμένο… τέλος εποχής

…αρχή μιας νέας;

Μεσοκάναλες ξέρες

Για κάποιους μια λωρίδα θάλασσας ανάμεσα σε δύο ακτές αποτελεί εμπόδιο. Για άλλους ένα φυσικό σύνορο. Για εμάς τους ψαροκυνηγούς είναι ένας ακόμα ενδιαφέρον τόπος προς διενέργεια της αγαπημένης μας ασχολίας. Τα κανάλια όπως λέγονται στην αργκό, είναι ιδιαίτερα σημεία που συγκεντρώνουν αρκετά πλεονεκτήματα, μα και κάποιες δυσκολίες. Και αν οι κάβοι των αντικριστών ακτών δείχνουν ενδιαφέροντες, δεν θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτούς. Άλλωστε είναι γνωστό πως τα ανεβοκατεβάσματα στο ανάγλυφο δεν εξαφανίζονται κάτω από τη θάλασσα. Επίσης συχνά, ακριβώς λόγω της φύσης των καναλιών, το βάθος δεν προλαβαίνει να φτάσει σε δυσθεώρητα βάθη. Διαθέτοντας τα κατάλληλα μέσα λοιπόν δεν πρέπει να παραληφθεί η εξερεύνηση της διαμόρφωσης του βυθού καθ’ όλο το πλάτος τους. Είναι πολύ πιθανό ενδιάμεσα των ακτών να υπάρχει μια βουνοκορφή αθέατη κάτω από τη θαλασσινή επιφάνεια. Μια μεσοκάναλη ξέρα!

Συνθήκες

Το σημαντικότερο ίσως φαινόμενο που συναντά κανείς σε έναν τέτοιο ύφαλο είναι η παρουσία ρεύματος. Καθώς το θαλασσινό νερό κατά τις αδιάκοπες μετακινήσεις του καλείται να περάσει μέσα από το κανάλι, λόγω «στενότητας» αποκτά μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτό μπορεί να είναι αισθητό μόνο στην επιφάνεια, μόνο στο βυθό ή και σε όλες τις ζώνες βάθους. Κάθε περίπτωση έχει διαφορετική επίδραση στον τόπο, αλλά και στον τρόπο που θα κληθούμε να τον ψαρέψουμε. Δεδομένο επίσης πρέπει να θεωρείται ότι οι συνθήκες (θερμοκρασία νερού, διαύγεια κτλ) αλλά και η παρουσία των ψαριών εξαρτάται άμεσα από αυτή την παράμετρο. Αποτελεί δε πρόσφορο έδαφος για πειραματισμούς αλλά και εξαγωγή συμπερασμάτων από μέρους μας. Είναι ευνόητο επίσης πως υπό αυτό το «καθεστώς» η χρήση σκάφους τόσο για την εύρεση όσο και για να ψαρευτεί με αξιώσεις μια μεσοκάναλη ξέρα είναι απολύτως αναγκαία.

Θηράματα

Το ρεύμα ήταν έντονο. Φτάνοντας στο βυθό κατάφερε να κρύψει το σώμα του πίσω από ένα βράχο. Αιρούμενα σωματίδια και φύκια σαν έρμαια ταξίδευαν μπροστά του. Δύο στήρες κινήθηκαν μερικά μέτρα βαθύτερα δίχως κανένα ενδιαφέρον να πλησιάσουν. Μπροστά και σχετικά κοντά του εντόπισε μια μεγάλη σκιά και αυτή λουφαγμένη δίπλα από ένα βράχο. Κοιτούσε προς τα ανοιχτά περιμένοντας επίσης τη λεία της. Βγήκε από το πόστο και αφέθηκε στο ρεύμα. Πλησίασε δίχως να απαιτηθεί η παραμικρή κίνηση από μέρους του. Το ψάρι θορυβήθηκε αλλά ήταν πλέον αργά. Η βέργα ταξίδεψε ταχύτερα και τον έπληξε στα γεμάτα. Κοντράρισε έντονα κατά την ανάδυση. Ο ροφός σε μια ύστατη απόπειρα, επεδίωξε να βρει καταφύγιο κάτω από ένα βράχο. Δεν τα κατάφερε, η προσπάθεια που απαιτούταν από μέρους του ήταν άλλωστε πολλαπλάσια από ότι σε άλλες περιπτώσεις. Σύντομα ακολούθησε στην επιφάνεια.

Όπως και σε κάθε άλλη ξέρα δεν μπορεί ούτε εδώ να αποκλειστεί η πιθανότητα εμφάνισης οποιουδήποτε είδους ψαριού. Τα μαύρα λοιπόν είναι και εδώ παρόντα με κύριους εκπρόσωπους τους ροφούς αλλά κυρίως τις λιγότερο νωχελικές στήρες. Οι μεν πρώτοι επιλέγουν σημεία στην αποχή που «απαγκιάζουν» από το ρεύμα. Οι δε όντας πιο κινητικές δεν θα διστάσουν να κινηθούν και μακρύτερα από τον πυθμένα κόντρα στο ρεύμα και ενάντια στο μικρόψαρο. Σαργοί και δυσκολότερα σηκιοί θα απαντηθούν επίσης. Στον αντίποδα μια ιδιαίτερη και συχνότερη παρουσία είναι αυτή των σαφώς πιο δραστήριων σκαθαριών. Ένα είδος που φαίνεται να συνεργάζεται στο κυνήγι με τις συναγρίδες. Στο υπόφως νωρίς το πρωί, μα και αργά το απόγευμα τα βαμπίρ θα κάνουν το πέρασμά τους από το κεφάλι ώστε να τραφούν. Τις άλλες ώρες συνήθως βαθαίνουν παραμένοντας αθέατες στις βουτιές μας. Το πλέον «εξτρεμιστικό» όμως κεφαλαίο εδώ είναι τα πελαγίσια. Εκμεταλλευόμενα τα ρεύματα που επικρατούν καθώς και το γεγονός ότι τα στενά συχνά αποτελούν «πέρασμα», παλαμίδες, μαγιάτικα αλλά και τόνοι μπαίνουν στο προσκήνιο. Όντας υποψιασμένοι, έτοιμοι από πλευράς εξοπλισμού και όχι μόνο, απομένει να αναζητηθούν η κατάλληλη στιγμή και οι ιδανικές συνθήκες ώστε να ασχοληθούμε με αυτό το ιδιαίτερο είδος κυνηγιού.

«Μεθοδολογία»

Σαφώς και ο νούμερο ένα παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν σε έναν τέτοιο τόπο είναι το ρεύμα (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως). Οι πρώτες βουτιές θα γίνουν στο κεφάλι με σκοπό την εύρεση της φοράς του. Αφού αυτό αποκρυπτογραφηθεί πλέον οι βουτιές θα ξεκινούν μερικά μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση ώστε τελικά όταν φτάνουμε στον πυθμένα να είμαστε κοντά στο επιθυμητό σημείο. Ο κανόνας θέλει να έχουμε το ρεύμα «στην πλάτη» και να προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε τη ροή του προς όφελός μας. Στην αντίθετη περίπτωση καταδύσεις όπου το κοντράρουμε είναι καταδικασμένες να έχουν πολύ μικρή διάρκεια, καθώς η συνεχής προσπάθεια εξαντλεί τα αποθέματα οξυγόνου και ενέργειας πολύ γρήγορα. Ειδικά στο καρτέρι, ιδανικά κρίνονται τα πόστα όπου πληρούν το παραπάνω αξίωμα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα ψάρια πλησιάζουν κινούμενα κόντρα στο ρεύμα. Ο λόγος; Τα μικρόψαρα για να μην παρασυρθούν είναι αναγκασμένα να κολυμπούν συνεχώς προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που σπρώχνονται. Οι κυνηγοί τους λοιπόν εκμεταλλευόμενοι την προσήλωση προς αυτή την κατεύθυνση, μα και τα σαφώς ανώτερα σωματικά τους χαρακτηριστικά, μπορούν ευκολότερα να τα συλλάβουν ερχόμενοι από πίσω. Έτσι με σωστή τοποθέτηση στο βυθό τα ψάρια θα μας πλησιάσουν κατά πρόσωπο! Ιδιαίτερα βολικό σε έναν τέτοιο ύφαλο κρίνεται το ψάρεμα με βαρκάρη. Αυτός θα είναι συνεχώς κοντά στο ζευγάρι των ψαροκυνηγών παρέχοντας πολλές διευκολύνσεις. Θα τους μεταφέρει στο σωστό σημείο βουτιάς δίχως την ανάγκη για κοπιώδες κολύμπι από μέρους τους, ενώ παράλληλα αποτελεί μια σημαντική δικλίδα ασφαλείας. Αντίθετα σε περίπτωση αγκυροβόλησης, το σίδερο πρέπει να πέσει στο κεφάλι όσο πιο ρηχά και αθόρυβα γίνεται. Σαφώς και πριν ξεκινήσει το ψάρεμα είναι απαραίτητο να ελεγχθεί ότι έχει πιάσει καλά στον βυθό, ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστες εκπλήξεις. Και κάτι ακόμα! Συχνά τα στενά αποτελούν διαύλους πλοίων. Αποτέλεσμα αυτού εκτός από τους προφανείς κινδύνους, είναι ότι ανακύπτουν και νομικά ζητήματα. Πριν λοιπόν φορεθεί η μάσκα πάνω από το πολλά υποσχόμενο νέο κεφάλι που ανακαλύφθηκε από την παρέα, καλό θα ήταν να έχουμε εξασφαλίσει ότι δεν κινδυνεύει ούτε η αρτιμέλεια αλλά ούτε και η τσέπη μας.

Οι καλογρίτσες προσπαθούσαν εναγωνίως να κρατηθούν στον τόπο. Έβαλε το ρεύμα στην πλάτη και κρύφτηκε πίσω από ένα μονόπετρο. Πρώτα μερικές στήρες, σε λίγο και ένα κοπάδι συναγρίδων φάνηκαν στο προσκήνιο. Όλα κινούταν ακριβώς μπροστά του. Η επιλογή του θηράματος είχε ήδη γίνει. Αρκεί να πλησίαζαν. Ένα μικρό σκύψιμο και λούφαξε στο πόστο ακόμα περισσότερο. Ο σκιερός περίγυρος και η παραλλαγή της στολής του τον έκαναν να νιώθει σαν αναπόσπαστο κομμάτι του υποβρύχιου σκηνικού. Αληθές ή αυθυποβολή; Σημασία έχει ότι τους κέντρισε το ενδιαφέρον. Κεφάλωσαν και πλησίασαν κολυμπώντας αποφασιστικά. Εντός βεληνεκούς του όπλου πλέον άρχισαν μια-μια να «σπάνε». Άφησε την πρώτη και τη δεύτερη για να γεμίσει εικόνες. Η τρίτη όμως δεν στάθηκε τόσο τυχερή ακολουθώντας τον στον κόσμο του αέρα.

Σκιαινίδες

Εισαγωγή

Σκιαινίδες, μια οικογένεια ψαριών μυστηριώδης, αινιγματική και τόσο σαγηνευτική. Με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά και χαρακτήρα. Σηκιός, μηλοκόπι, γκρανιός κατά σειρά μειούμενης πιθανότητας εμφάνισης στα νερά μας, αποτελούν τα μέλη της. Λάτρεις της σκιάς όπως μαρτυρά το όνομα τους άλλωστε, μα και της ησυχίας. Επιλέγουν να ζουν σε τόπους όπου τους παρέχουν αυτές τις προϋποθέσεις. Παρουσίες διακριτικές, θαρρείς ευγενείς, που όταν συλλαμβάνονται δίνουν μια όμορφη νότα στις ψαριές μας.

 

Σηκιός (Sciaena umbra)

Ο σηκιός ή παντελής είναι ο πλέον συνηθισμένος εκπρόσωπος των σκιαινίδων στη χώρα μας και κατ’ επέκταση στις ψαροβελόνες μας. Μια χρυσοπράσινη χρωματική παλέτα με άσπρες πινελιές στα χείλι και τα αγκάθια των κοιλιακών πτερυγίων. Ο κανόνας θέλει να ζουν σε κοπάδια μέσα σε χαρακιές βράχων, μονόπετρα και κατρακύλια που γειτνιάζουν με ποσειδωνία. Λέγετε ότι δραστηριοποιούνται κυρίως την νύκτα προς εύρεση τροφής, ενώ την ημέρα είναι πιο νωχελικοί. Πολύ συχνά δέχονται να συγκατοικήσουν στο ίδιο σύμπλεγμα με ροφούς και σαργούς. Δεν είναι σπάνιο επίσης το φαινόμενο να βρίσκουν καταφύγιο μέσα στις φυκιάδες. Στις απέραντες εκτάσεις ποσειδωνίας και δη στις ρίζες αυτής. Σε σημεία αδιανόητα, συχνά απροσπέλαστα για τον άνθρωπο, «απαγκιάζουν» ομάδες τέτοιων ψαριών αποφεύγοντας τον κίνδυνο που εκπροσωπούμε. Η αρμονική αιώρηση και η ήρεμη κίνηση του σηκιού, δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να προκαλούν επανάπαυση στον υποψήφιο κυνηγό του. Η βολή κατά το εφικτό καίρια, επιδιώκεται να γίνει σε πρώτο χρόνο. Ακόμα και έτσι όμως η απίστευτα γρήγορη αντίδραση αυτού μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα η βέργα να πέσει τελικά άδεια στο βυθό. Είναι σαφώς προτιμότερο να τους χτυπάμε εκτός του θαλαμιού. Η σύλληψη ενός τέτοιου ψαριού με συρτό καρτέρι άλλωστε, είναι η μέθοδος που πρέπει να ευχαριστεί τον κυνηγό περισσότερο από κάθε άλλη. Πιστοποιώντας παράλληλα την ικανότητα του στην εν λόγω τεχνική. Αν πάλι δεν τους προλάβουμε, το καρτέρι στο προθάλαμο μέχρι να προδοθούν από τα άσπρα χείλι τους στο ημίφως, αποδεικνύεται συχνά επιτυχές. Δίχως έτσι το υπόλοιπο κοπάδι να νιώσει άμεση απειλή στο χώρο όπου διαβιεί. Ένα όπλο με μήκος από 75 έως 90 εκατοστά είναι αρκετό στις περισσότερες των περιπτώσεων. Ο τοπικός χαρακτήρας που επιδεικνύουν είναι ένας επιπρόσθετος παράγοντας που εφιστά την προσοχή μας. Η διαχείριση και όχι το ευκαιριακό ξεκλήρισμα μιας φωλιάς είναι το χρέος του σύγχρονου κυνηγού. Μια πρακτική που θα μας ανταμείψει άλλωστε σε βάθος χρόνου. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σηκιού αποτελούν οι ωτόλιθοι. Πρόκειται για δύο μικρά οστά σαν μικρές πλάκες, τα οποία παράγουν έναν υπόκωφο ήχο σαν τριγμό. Πιθανότατα η χρησιμότητά του έγκειται στο να αναγνωρίζεται ως σημάδι κινδύνου από τα λοιπά μέλη του κοπαδιού. Θεωρητικά μπορεί να φτάσει σε βάρος τα πέντε κιλά, όμως στις μέρες μας ψάρια περί των δύο κιλών θεωρούνται μεγάλα για το ιδιαίτερα εύγεστο αυτό είδος!

Μηλοκόπι (Umbrina cirrosa)

Σαν ένας ασπρισμένος, μακρόστενός σηκιός με απαλές ροζ ανταύγειες, το μηλοκόπι μπορεί υπό ιδανικές συνθήκες να φτάσει σε βάρος ακόμα και τα είκοσι κιλά! Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλεί σύγχυση στον ψαροκυνηγό σχετικά με το είδος του ψαριού που είδε ή ακόμα καλύτερα κατάφερε να συλλάβει. Αρέσκονται να διαβιούν σε επίπεδες περιοχές με πλάκες και φυκιάδες. Γλυκά νερά που εκβάλλουν ή αναβλύζουν από το βυθό είναι ένας επιπλέον θετικός παράγοντας. Με συχνότερη την παρουσία τους στα νερά της Κύπρου, δεν αποκλείεται να συναντηθούν και στις θάλασσες της Ελλάδας. Με μια προσαυξημένη βέβαια πιθανότητα προς τα νότια. Η συμπεριφορά τους ομοιάζει με αυτή του σηκιού, στον υπερθετικό όμως βαθμό. Όταν θελήσουν να βραχώσουν επιλέγουν πλάκες με μεγάλες κοιλότητες. Ένα μικρό όπλο που προορίζεται για σηκιούς ίσως να μην είναι αρκετό σε μια τέτοια περίπτωση, αφού εκτός από μεγαλύτερο σε μέγεθος το μηλοκόπι είναι και αρκετά πιο σκληρό. Μόλις νιώσουν απειλή ή μετά από μια μη καίρια βολή είναι πιθανό να ακούσουμε το γνωστό ήχο των ωτόληθων που επίσης τα μηλοκόπια διαθέτουν. Μάλλον και εδώ να πρόκειται για έναν τρόπο ενημέρωσης του υπόλοιπου κοπαδιού σχετικά με τον κίνδυνο που εμφανίστηκε στην περίμετρο, ώστε να λάβουν τα μέτρα τους. Έχει διαπιστωθεί ότι συναντώνται συχνότερα (αν μπορεί κανείς να το πει αυτό) κατά τους χειμερινούς μήνες. Αιτία είναι μάλλον η περιορισμένη ανθρώπινη παρουσία και κατ’ επέκταση η ησυχία που υπάρχει στη θάλασσα τότε.

Γκρανιός (Argyrosomus regius)

Η πλέον μεγαλόσωμη όσο και σπάνια για τα νερά της Μεσογείου σκιαινίδα. Ένα ονειρικό θήραμα που ευκολότερα θα συναντήσει κανείς στην ακτές του Ατλαντικού μα και της ανατολικής Αυστραλίας... . Ομοιάζει επίσης αρκετά με τον σηκιό, ιδίως στο κεφάλι, το στόμα, μα και χρωματικά. Το μακρόστενο σώμα του μπορεί να φτάσει τα δύο μέτρα σε μήκος, ενώ το βάρος του να ξεπεράσει τα εξήντα κιλά! Στην Ελλάδα οι πληροφορίες που σχετίζονται με αυτό το θήραμα είναι πολύ περιορισμένες. Φωτογραφίες γνωστού ψαροκυνηγού της Βορείου Ελλάδος που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο καθώς και οι φήμες που τις ακολουθούν είναι ίσως η πιο διαδεδομένη γνώση. Φαίνεται να προτιμά βυθούς με μεγάλες εκτάσεις άμμου που ανά διαστήματα έχουν βραχώδεις εξάρσεις. Κινούμενοι σε κοπάδια αποφεύγουν με ιδιαίτερη επιμέλεια την ανθρώπινη παρουσία και τον θόρυβο που αυτή παράγει. Μερικές φορές δε, στέκονται ακίνητοι πάνω στον αμμώδη πυθμένα σε βάθη και περιοχές όπου αισθάνονται ασφάλεια. Το καρτέρι και το αθόρυβο πλανάρισμα φαντάζουν οι καταλληλότερες τεχνικές ώστε να καμακώσουμε ένα ψάρι, για του οποίου τη συμπεριφορά ωστόσο ελάχιστα γνωρίζουμε. Ανατολική Κρήτη, νησιά του Ανατολικού Αιγαίου καθώς και οι εκβολές του Έβρου είναι οι τόποι όπου μπορεί κανείς, μάλλον ευκαιριακά, να αναζητήσει στη χώρα αυτά τα θηράματα και τη γνώση που θα προκύψει από το κυνήγι τους.

Ανθρωποκεντρικά

Κυριακή, δεύτερη μέρα σερί ψαρέματος… κακοπέραση!

Την προηγούμενη μια μεγάλη στήρα απεδείχθη πιο έξυπνη καταφέρνοντας να κερδίσει το σεβασμό μου, μα κυρίως τη ζωή της. Σε τέσσερις συνεχόμενες βουτιές ανέμενε αρχικά 2 με 3 περίπου μέτρα πάνω από την επιφάνεια. Στη συνέχεια έφτανε στον πυθμένα και συνεχώς διατηρούσε μια απόσταση ασφαλείας μεταξύ μας. Σταματούσα να έρπω, γύρναγε και με κοίταγε. Ξαναξεκινούσα, ξανά κολυμπούσε αργά και πάντα ελέγχοντάς συνεχώς τη θέση μου. Στο στατικό καρτέρι δε, απλά (ίσως προκλητικά για το πως εκλαμβάνουμε εμείς τα πράγματα) αιωρούταν. Πέμπτη προσπάθεια δεν δοκίμασα ποτέ. Άλλωστε κάτι τέτοιες «ήττες» είναι που σε κάνουν να κολλάς ακόμα περισσότερο με το ψ/τ.

Σήμερα έπρεπε να ρεφάρω (αυτή η ανθρωποκεντρική σκέψη ξανά…). Το πλάνο έλεγε πρωινό ψάρεμα ώστε να επιστρέψουμε νωρίς. Πρώτη στάση στην ξέρα. Η κίνηση στο μισόφως που επικρατούσε στις αποχές ήταν σχετικά ικανοποιητική. Ξάφνου μια στήρα φανερώνεται να πλησιάζει αργά, αιωρούμενη.

«Μικρή είναι…»

«Όχι ρε έχει και μπάλωμα, έστριψε θα την χάσεις…»

Αφού οι αντίρροπες εκφάνσεις του εαυτού μου αποφάσισαν, μια βολή στο φευγιό θα μου χαρίσει τελικά το όμορφο ψάρι.

 

Αλλαγή τόπου.

Στα θολά νερά του βαθύτερου αυτού τόπου ένα κοπάδι συναγρίδες και δυο μεγάλα μαγιάτικα θα δοκιμάσουν τις άπνοιες, την πνευματική διαύγεια (άραγε και την ωριμότητα;), δίχως να μπουν ποτέ σε καλή βολή.

-          -Πάμε για άλλα Ντάνυ δύσκολα τα πράγματα κάτω… 
-Θα σε πάω σε ένα σκαλί δίπλα στο αρχικό κομμάτι που λίγοι γνωρίζουν!

-         - Αχα!

Πράγματι οι ελάχιστες πετονιές που ήταν σκαλωμένες στο κόψιμο ήταν το πρώτο θετικό σημάδι. Το δεύτερο ήταν οι τέσσερις στήρες που με κοιτούσαν όλο περιέργεια…

Καθυστερώ την βολή μήπως έρθει καμία συναγρίδα. Μια περίπου στο κιλό θα μπει γρήγορα στο προσκήνιο.

«Όχι θέλω κάτι καλύτερο».

Βουτιά στη βουτιά αρκετές στήρες και τέσσερις ροφοί εθεάθησαν.

«Ε τώρα ή θα κάνω βολή ή…»

Κάθομαι σε ένα βράχο. Δίπλα μου σε απόσταση περίπου ενός μέτρου μια στήρα ξεμυτίζει από μια τρύπα οριακά και με κοιτά. Μπροστά μου ένας ροφός. Σημαδεύω μα κατεβάζω το όπλο. Κοιτώ τη στήρα. Τελικά ξανασημαδεύω και χτυπώ καίρια το ροφό στη σπονδυλική στήλη.

-          Πάμε και εκεί μήπως κρατάει τίποτα.

-          Πάμε αλλά θα βουτήξεις εσύ μόνο μαν, νιώθω μια κόπωση συν ότι… μπλα… μπλα…

Όπερ και εγένετο, όμως τα πολυπόθητα απουσίαζαν παρά την αυξημένη κίνηση από μικρόψαρα.

Λίγο πριν την επιστροφή.
-Να βγάλουμε καμιά φωτογραφία;

-          -ΟΚ!

 

-          Χμ… μάλλον καθιστός καλύτερα!

 

6 παρά κάτι...

Περίεργο καλοκαίρι αυτό που μας πέρασε. Οι βουτιές λιγότερες από ότι συνήθως αλλά πιο  «ποιοτικές». Έδωσε τη θέση του στο πολλά υποσχόμενο φθινόπωρο, αφήνοντας πίσω αναμνήσεις. Άλλες ρηχές και άλλες βαθύτερες!

Κολυμπώ στη ρηχή ανοιχτωσία.

Ξάφνου ένας βράχος γίνεται ροφός και «στρουθοκαμηλίζει» κάτω από ένα μικρό μπαλκόνι.

Οι περιστάσεις παραείναι ευνοϊκές για να κάνω ξανά τα στραβά μάτια απέναντι στο είδος.

Ζητάω κάπως άκομψα το 90άρι από τον Κώστα, οπλίζω δεύτερη σκάλα και βουτώ.

Σε βάθος 5,7 μέτρων κοιτώ κάτω από το βράχο όπου το μεγάλο ψάρι περιμένει νωχελικά.

Μου δίνει άπλετο χρόνο να σκοπεύσω.

Κάνω βολή και εύκολα τον τραβάω μαζί μου στην επιφάνεια.

Ανέλπιστο δώρο που λογικά σχετίζεται με τις δύο σμέρνες που χώνευε…

Ανοίγω τα ματιά από την χαλάρωση κατά τη βουτιά.

Νιώθω ότι βρίσκομαι βαθιά, όμως νιώθω καλά, ευχάριστα!

Έρπω προς την αποχή.

Στήρες, ένας ροφός και συναγρίδες συνθέτουν ένα σκηνικό που σε συνδυασμό με την νάρκωση και τα λοιπά «δαιμόνια» το κάνουν να φαντάζει ονειρικό.

Αδιαφορώ για τον μπούλη με συμπεριφορά αμνού και επιλέγω ένα πόστο δίπλα του.

Ένα κόκκινο βγαλμένο από την πιο τρελή φαντασία των ψαροκυνηγών θα κάνει ένα γρήγορο πέρασμα για να χαθεί ξανά στο μπλε.

Πόσο χρόνο είμαι εδώ; Τι άραγε περιμένω; Γιατί νιώθω τόσο όμορφα; Η λογική έκανε την εμφάνιση της!

Η πιο βολική στηρά που τόση ώρα με κοιτούσε μαζί με το ροφό διερευνητικά θα δεχτεί τη βέργα.

Ανάδυση. Τόσο ο Ανδρέας όσο και ο Ντάνυ με επιβλέπουν ως φύλακες άγγελοι…

Στη βάρκα πλέον μαζευόμαστε, κοιτάμε το βαθύτερο ever  ψάρι (σε προσωπικό επίπεδο) και εξιστορώ τη βουτιά.

Μια ενόχληση στην τραχεία, μερικές σταγόνες αίμα… εύθραυστη ανθρώπινη φύση…

Πάντα κάτι παίρνεις και κάτι χάνεις.

Δεν βαριέσαι θα κάνω το βαρκάρη στα παιδιά, άλλωστε τους αξίζει!

Στο πόστο του Τάκη

Χαράματα στο δρόμο για την νότια Κέρκυρα.
Λίγο αφότου ο ήλιος ξεμύτισε ήμασταν στο πρώτο πόστο.
Ένα κοπαδάκι συναγρίδες δοκίμασαν τις άπνοιές μας.
Τελικά μια από αυτές, ύστερα από ένα παρατεταμένο καρτέρι θα χτυπηθεί από τον Κρίστιαν.
Αλλαγή προς ένα βαθύτερο τόπο.
Η παντελής απουσία ρεύματος όμως φαίνεται πως δεν έχει θετική επίδραση στην παρουσία ψαριών.
Εκ νέου αλλαγή.
Μια στήρα θα βραχώσει και μετά τίποτα.
Μια συγκρατημένη απογοήτευση μοιάζει να σκιάζει το ηθικό μας.
Στο επόμενο ρηχό μέρος και πάλι η κίνηση δεν είναι η αναμενόμενη.
Όμως μια χελώνα, δεκτική θα μας κάνει να αφήσουμε τα όπλα.

Καλός οιωνός που έμελε να επαληθευτεί λίγο αργότερα.
Σε ένα από τα στίγματα του Τάκη που με περίσσεια υπομονή και χαρά αναλαμβάνει το ρόλο του βαρκάρη και δάσκαλου στους βυθούς της περιοχής.
Ο πυθμένας είναι θολός.
Ακουμπώ στο πόστο και κοιτώ προς τα ανοιχτά.
Τίποτα…
Στην προηγούμενη βουτιά ο Κρίστιαν είχε δει μια σφυρίδα.
Που να είναι άραγε;
Η απάντηση ήρθε σχεδόν άμεσα.
Ακριβώς μπροστά μου!
Όμως την εντόπισα μόνο αφού κινήθηκε σηκώνοντας ένα μικρό «σύννεφο» άμμου.
Ξανά στο βυθό λίγα λεπτά αργότερα.
Σκέψη κατά την κάθοδο: κοιτώντας προς τη θολούρα δεν θα τη δω ποτέ, κοιτώντας προς το πόστο όμως;
Προσγειώνομαι στη λάσπη και κοιτώ προς τα εκεί.
Πράγματι έχοντας για φόντο τον σκούρο όγκο του μπορώ να διακρίνω περισσότερα πράγματα.
Ο χρόνος περνά και τίποτα αξιόλογο δεν εμφανίζετε.
Λίγο πριν την ανάδυση με μια φευγαλέα ματιά αριστερά μου θα εντοπίσω το ψάρι.
Είναι κοντά και με κοιτά, άραγε εδώ και πόση ώρα;
Μια καλή βολή, όμως τα παρατημένα παραγάδια δεν επέτρεψαν να ακολουθήσει αμέσως στην επιφάνεια.
Λίγα λεπτά αργότερα η βέργα θα απελευθερωθεί από τα νάιλον δεσμά της και η σφυρίδα θα μας συντροφεύσει στο σκάφος.

Καλή βολή… κακή βολή…

Καλή βολή

Ωραίο κεφάλι αυτό που βουτώ…
Βαθύ και με διαμόρφωση που σε φτιάχνει.
Αγγίζω τον πάτο και άμεσα κατευθύνομαι συρτά προς το κόψιμο που βλέπω μπροστά μου.
Βγαίνω στο χείλος.
Στήρες και σαργοί συνθέτουν ένα όμορφο σκηνικό.
Αρχικά παίζουν μπροστά μου.
Σε λίγο αρχίζουν να βραχώνουν.
Εντοπίζω μια αριστερά και λίγο βαθύτερα που με κοιτά.
Έρπω εκ νέου κατά πάνω της, με δέχεται.
Την κατάλληλη στιγμή μια βολή θα πλήξει καίρια το ψάρι που απλά θα ακολουθήσει στην επιφάνεια.





Κακή βολή

Καθώς καταδύομαι ήχοι σαν από μεγάλες ουρές φτάνουν στα αυτιά μου.
Μαγιάτικα;
Με το ρεύμα να με έχει κουράσει φτάνω στον πυθμένα.
Το κοπάδι των συναγρίδων άμεσα έρχεται προς το μέρος μου.
Ο ήχος πάλι…
Με ελάχιστες αναστολές κινούνται κοντά στη βέργα μου.
Να ‘τος πάλι… να δεις που κυνηγάει κάτι μεγάλο, περίμενε!
Στρίβουν μπροστά μου και δείχνουν εκνευρισμένες πλέον.
Μα από πού προέρχεται αυτό το σπάσιμο;
Μήπως είμαι πλεονέκτης; Μήπως η σκέψη έχει αρχίσει να θολώνει;
Τώρα κινούνται κάπως μακρύτερα. Δεν κεφαλώνουν ξανά…
Μια κοψιά περίπου όλες τους.
Διαλέγω μια πιο βολική και σκοπεύω.
Πάλι αυτός ο ήχος… συγκεντρώσου!
Τώρα!
Βολή και σαν το ψάρι να έκανε ένα «επιτόπιο άλμα» δέχεται τη βέργα χαμηλότερα από ότι περίμενα / ήθελα.
Παραισθήσεις;
Επιστροφή στην πραγματικότητα.
Να την ανεβάσω μαλακά πάνω ή να κοντράρω;
Σκέψου γρήγορα…
Αν μπλεχτεί κάτω θα κοπεί, αν αγαντάρω δυνατά αλλά ελεγχόμενα ίσως να είναι καλύτερα.
Πράγματι…

Πάει καιρός...

Πάει καιρός από τότε που ο απόρθητος μύθος τους, μέσα μου κατέρρευσε.
(http://uwfishing.blogspot.com/2010/07/blog-post_16.html)
Υπήρξαν από τότε επισκέψεις στον τόπο που απλά τις αγνοούσα περιμένοντας κάτι άλλο.
Επισκέψεις που αποπειράθηκα να τις κινηματογραφήσω.
(http://www.youtube.com/watch?v=NR25Szder_I)
Επισκέψεις που απλά δεν κατάφερα τελικά να συλλάβω κάποια...
Αναπολώ καθώς βυθίζομαι.
Πέρσι δεν μου έκανε καρδιά να χτυπήσω καμία, πρόπερσι πήρα μια...
Σε έναν επιβλητικό βυθό γεμάτο μεγάλες σκιές και ελάχιστα χρώματα αναζητώ το υποψήφιο θήραμα.
Στις προηγούμενες καταδύσεις δεν είχα εντοπίσει κάτι.
Όμως να, μια μικρή κίνηση θα αποκαλύψει τη θέση της.
Έρπω προς το μέρος της δίχως κανένα εμπόδιο ανάμεσά μας.
Θορυβείται και ανασηκώνεται.
Για λίγο όντας αναποφάσιστη κάνει μια μικρή περιστροφή γύρω από τον εαυτό της.
Πλέον κοιτάει προς τα ανοικτά.
Δεν θα υπάρξει καλύτερη ευκαιρία.
Η βολή σχετικά μακρινή, θα πλήξει μάλλον μέτρια το ψάρι.
Ανάδυση με προσεκτικό χειρισμό του μουλινέ, μέχρι να την προδώσει η νηκτική της κύστη.
Επιφάνεια, λυτρώνω το δώρο μου και αποχωρώ.
Στο επανειδήν...!

Επιλεκτικότητα είναι…

… να βγαίνεις συχνά άψαρος!

Πολλά ψαρέματα χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Από όταν τα εντόπισα παρέα με συναγρίδες το μυαλό κόλλησε. Έγιναν αρκετές άκαρπες επισκέψεις έκτοτε δίχως κανένα σημάδι.

… να αμφιβάλεις συχνά για τις επιλογές σου!

Τι κάνω άραγε ξανά χειμωνιάτικα στο πουθενά και τη θολούρα του λασπώδους βυθού;

… να μην τραβάς εύκολα την σκανδάλη!

Όμως να ‘τες χορεύουν μπροστά μου! Με "τσιγκλάνε" να τραβήξω τη σκανδάλη. Γιατί δεν το έκανα τελικά αναρωτιέμαι κάθε φορά στην επιφάνεια. Η απάντηση ήρθε από πίσω και δεξιά. Μια ενστικτώδης βολή… μια πλημμυρίδα συναισθημάτων...

Ο σαργός σήμερα!

Εισαγωγή

Ο λόγος για τον σαργό λοιπόν ή diplodus sargus κατά το επιστημονικότερο αν προτιμάτε. Σκούρες λεπτές γκρι κάθετες γραμμές σε ασημί φόντο. Μια εντονότερη μαύρη στο κότσι της ουράς, αλλά και μια επίσης μαύρη ρίγα στο τελείωμά της συνθέτουν την εικόνα του. Ένα ψάρι συνυφασμένο με το υποβρύχιο κυνήγι. Ίσως και ένα από τα πρώτα που μαθαίνει ο νεοεισερχόμενος στο χώρο ψαροκυνηγός. Σταθερή παρουσία στους βυθούς της χώρας μας, σε κάθε τύπου διαμόρφωση και σε βάθη από μηδέν έως 40 με 50 μέτρα. Θεωρητικά μπορεί να φτάσει σε μήκος περίπου το μισό μέτρο ενώ το βάρος του να ξεπεράσει τα δύο κιλά. Τέτοιους βέβαια στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να δει και πόσο μάλλον να συλλάβει κανείς. Όχι απαραίτητα γιατί σπανίζουν, αλλά διότι λόγω στρατηγικής και προσαρμοστικότητας έχουν αναπτύξει ιδιαίτερους μηχανισμούς άμυνας. Αποφεύγουν κάθε επαφή με τον άνθρωπο, παραμένοντας τις περισσότερες ώρες στα άδυτα των θαλαμιών τους. Άλλωστε ένα ψάρι που μπορεί να φτάσει σε ηλικία τα δέκα έτη, σίγουρα συσσωρεύει αρκετή εμπειρία σχετικά με τις συνήθειες των θηρευτών του. Σύμφωνα με το fishbase (www.fishbase.org) είναι ερμαφρόδιτος. Ξεκινά τη ζωή του ως αρσενικός για να μεταλλαχτεί αργότερα σε θηλυκό. Συμπέρασμα, οι μεγάλοι σαργοί που συλλαμβάνουμε κακώς λοιπόν αποκαλούνται «χαϊδευτικά» σαργοπαππούδες. Μάλλον σαργογιαγιάδες είναι τελικά. Αναζητά την τροφή του, που περιλαμβάνει κυρίως σκουλήκια και οστρακόδερμα, κατά την διάρκεια της ημέρας. Χάριν επανάληψης να αναφέρουμε επίσης πως είναι ένα ψάρι που ζει σε κοπάδια και ότι πολύ συχνά μοιράζεται τον τόπο κατοικίας του με άλλα είδη όπως για παράδειγμα οι σηκιοί και οι ροφοί.

Αναδρομή

Το σακάκι του ήταν μεγάλο, το νεοπρέν σκληρό σαν χαρτόνι και δεν είχε ενσωματωμένη κουκούλα. Τα δε πορτοκαλί σιρίτια στις ραφές ήταν έντονα ξεφτισμένα. Είχε αυτοσχέδια μολύβια τα οποία στερεωνόταν στο ύψος της κοιλιάς με μια σαμπρέλα ποδηλάτου. Στην ψαροκρεμάστρα στην μέση του, κάμποσοι ωραίοι σαργοί ασήμιζαν. Βγήκε στην ακτή παγωμένος. Κοίταξε τα βράχια που ξενέριζαν σε μικρή απόσταση, όπου και είχε πιάσει τα ψάρια. Στα χέρια κρατούσε τα λαστιχένια πτερύγια και το όπλο του. Η βέργα με τρίαινα στην άκρη της και σπρωγμένη από το ελατήριο δεν κατάφερε να ξετρυπήσει το ροφό που βρισκόταν ανάμεσα από τους σαργούς μέσα στο θαλάμι. Έτσι στη συνέχεια αρκέστηκε μόνο στα λιανά. Όλο και κάποια αντίστοιχη αφήγηση θα έχετε ακούσει από τους παλαιότερους του χώρου. Οι οποίοι με αρχαίο εξοπλισμό και σε αστεία για τις μέρες μας βάθη έβγαζαν ένα μάτσο σαργούς και ενίοτε κατάφερναν και το μαύρο από την ίδια τρύπα. Ήταν δε τόσο έντονη και σίγουρη η παρουσία των ασπρόψαρων που δεν τα είχαν και σε καμία ιδιαίτερη εκτίμηση. Άλλωστε ήταν και πανεύκολοι, με το που έβλεπαν τον δύτη απλά διάλεγαν την πρώτη τρύπα μπροστά τους, χωνόταν εκεί και ανέμεναν το μοιραίο. Είναι επίσης γνωστή η ιστορία με τον Μανώλη Φωτιάδη που κάποτε, λίγο πριν το ζύγισμα ενός αγώνα πέταξε μια αρμαθιά σαργούς στο νερό. Ο λόγος όπως είπε ήταν διότι δεν συνέλαβε μαζί και κάποιο ροφό! Αλήθεια ή ψέματα κάτι τέτοιο στις μέρες μας φαντάζει αδιανόητο ίσως και τρελό, αφού…

Εν έτη 2010

…σήμερα ο σαργός έχει γίνει ένα από τα πλέον ακριβοθώρητα θηράματα για τον υποβρύχιο κυνηγό. Μπορεί ακόμα η παρουσία του να θεωρείται λίγο πολύ δεδομένη κάθε φορά που θα βρεθούμε στο νερό. Όμως η σύλληψη αξιόλογων ψαριών με βάρος γύρω στο ένα κιλό δεν είναι καθόλου σίγουρη. Η φίνα γεύση του έχει στρέψει το ενδιαφέρον κάθε λογής αλιευτικού εργαλείου πάνω του. Αποτέλεσμα βεβαίως είναι το είδος να έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος και να έχει αναπτύξει τις αντίστοιχες αμυντικές πρακτικές. Αναφορικά με το υποβρύχιο κυνήγι, εμφανίζοντας μια έντονη προσαρμοστικότητα πλέον οι σαργοί φαινομενικά έχουν εγκαταλείψει τα επισφαλή καταφύγια των θαλαμιών. Κινούνται κοντά στο ανάγλυφο του πυθμένα, αλλά ενίοτε δεν θα διστάσουν να ανέβουν ακόμα και στα μεσόνερα! Έτσι είναι εφικτό -αλλά και πρόκληση- να πιαστούν με καρτέρι ή ακόμα καλύτερα με συρτό. Καλή απόκρυψη και ακόμα καλύτερη επιλογή διαδρομής ανάμεσα στη διαμόρφωση του βυθού, μπορούν να μας προσφέρουν πανέμορφες εικόνες και αντίστοιχα θηράματα. Που; Παντού είναι η απάντηση! Κάβοι, ξέρες, κατρακύλια, φυκιάδες. Ακόμα και σε ξεχασμένα μονόπετρα στο χάος για τους πιστούς του βάθους. Εκεί ειδικά χοντροί εκπρόσωποι παρουσιάζουν συμπεριφορά παλαιότερων ετών. Παρόλα αυτά ο σαργός παραμένει το κλασσικότερο ίσως θήραμα της ρηχής ανοιχτωσιάς.

Στην ανοιχτωσιά

Σε ένα τέτοιο τόπο η βασική τεχνική δεν είναι άλλη από το ψαχτήρι. Γνωστές πέτρες που κρατάνε σαργούς σε μόνιμη βάση, λίγοι μπορούν να καυχηθούν ότι γνωρίζουν. Το θέμα λοιπόν είναι πως θα εντοπίσουμε και τελικά συλλάβουμε αυτό το ψάρι στην αχανή έκταση μιας ανοιχτωσιάς. Κολυμπώντας ήρεμα στην επιφάνεια σκανάρουμε συνεχώς το βυθό από κάτω μας. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποια καρτέρια κρίνονται επίσης απαραίτητα. Όταν εντοπιστεί ένας σαργός σχεδόν πάντα θα μας έχει δει πρώτος αυτός. Τα συνήθη ενδεχόμενα εδώ είναι δύο. Είτε θα εξαφανιστεί τρέχοντας μακριά και συχνότερα προς τα ανοιχτά, είτε θα περιμένει από εμάς το πρώτο βήμα. Στην πρώτη περίπτωση το σοφότερο είναι να πάμε για άλλα. Στη δεύτερη επιστρατεύουμε την υπομονή μας. Είναι πολύ πιθανό να βραχώσει –δήθεν- κάτω από μια πέτρα ή πλάκα, με σκοπό να απομακρυνθεί ακολουθώντας κάποια αθέατη διαδρομή. Αναμένοντας λίγο μήπως πεταχτεί από κάποια άλλη πλευρά του βράχου, θα βουτήξουμε προς το άνοιγμα από όπου εισήλθε, με το όπλο σε ετοιμότητα. Ίσως να περιμένει στο προθάλαμο προσπαθώντας να εντοπίσει κάποιο σημάδι της παρουσίας μας. Αν πάλι όχι κοιτάμε προσεκτικά την εσωτερική κοιλότητα. Σε περίπτωση που δεν εντοπιστεί εκεί αποχωρούμε αναζητώντας τον επόμενο. Τυχερή θεωρείται η περίπτωση όπου ένα ψάρι κολλήσει την μια πλευρά του στην ακρη μιας φυκιάδας ή σε κάποιο βράχο τρομαγμένο. Μια χαλαρή βύθιση προς το μέρος του και μια σβέλτη αλλά προσεκτική βολή αρκούν για να εξαργυρώσουμε το λαχείο. Ιδιαίτερα σύνηθες βέβαια είναι κάποιος σαργός να συνεχίσει να κολυμπά διακριτικά κοντά μας, σαν να μας «μετράει». Αν εδώ δράσουμε επιθετικά και άγαρμπα θα χάσουμε το θήραμα. Εάν είμαστε γρήγοροι και εκμεταλλευτούμε την πρώτη ευκαιρία κατά την οποία χάνεται η μεταξύ μας οπτική επαφή ίσως τον συλλάβουμε. Αντίθετα όντας καρτερικοί, προσποιούμενοι πως αδιαφορούμε και παρακολουθώντας τον διακριτικά για λίγη ώρα δεν είναι καθόλου απίθανο να καταφύγει τελικά στην φωλιά του. Εκεί όπου βρίσκεται καλά κρυμμένο και το υπόλοιπο κοπάδι. Συνήθως δε η σχισμή μα και η συστάδα που θα έχει επιλεγεί, καθόλου δεν θα μας γέμιζε το μάτι υπό άλλες περιστάσεις. Οι σαργοί δεν έχουν εγκαταλείψει τα θαλάμια. Απλά φαίνεται ότι παραμένουν σε αυτά τις περισσότερες ώρες πλέον και μόνο κάποιοι «ανιχνευτές» τριγυρνούν στον «έξω κόσμο» καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Προσεγγίζοντας την τρύπα κάποια ψάρια ίσως κινούνται κοντά στο άνοιγμα. Επιλέγοντας ένα από αυτά επιδιώκουμε μια καίρια βολή. Αν δε τα καταφέρουμε τότε διακριτικά πάμε στα ενδότερα, δίχως την παραμικρή επαφή του εξοπλισμού με το βράχο. Η χρήση του φακού δεν είναι απαραίτητη, ενώ συχνά αποβαίνει μοιραία αφού η δέσμη του φωτός ενοχλεί τα ψάρια. Και πάλι η βολή μας πρέπει να είναι προσεκτική. Προσπάθειες για διπλέτες και τα συναφή δεν είναι απαραίτητο ότι θα έχουν αίσια έκβαση. Σημαδεύουμε κεφάλι ή ακόμα καλύτερα επιδιώκουμε μια βολή «σουβλάκι», ώστε να μην είναι εφικτή η έντονη αντίδραση από μέρους του. Ένας και καλός. Έχοντας εισχωρήσει στο άβατό τους σταδιακά και συχνά ιεραρχικά οι μεγαλύτεροι και εν συνεχεία οι μικρότεροι θα αρχίσουν να χάνονται στα ενδότερα, αθέατα και απροσπέλαστα διαμερίσματα. Μετά από μια βολή δε σίγουρα όλοι θα έχουν καταφύγει εκεί. Με προσεκτικό ψάξιμο στις γύρω σχισμές δεν είναι απίθανο να ξετρυπώσουμε κάποιο ψάρι ακόμα. Αυτό θα είναι και το τέλος για εκείνη τη μέρα στο συγκεκριμένο σημείο. Η σωστή διαχείριση ενός τέτοιου πόστου είναι υποχρέωση του σύγχρονου ψαροκυνηγού.

Επίλογος

Οι λείες στολές τους και ο εξοπλισμός από ανθρακονήματα αστράφτει κάτω από τον ήλιο. Τα βαθιά τους είχαν κουράσει. Οι συναγρίδες δεν είχαν διάθεση να πλησιάσουν, ενώ όταν αποφάσισαν να ασχοληθούν με τις στήρες, αυτές είχαν κρυφτεί για τα καλά μέσα στα χαράκια τους. «Πάμε για μια σκάτζα στην ανοιχτωσιά, έξω στα ρηχά;». Η ιδέα τους βρίσκει σύμφωνους. Τα χρώματα εδώ είναι πιο έντονα. Τα όπλα πιο κοντά και ευκίνητα. Οι βουτιές αβίαστες, το ψάρεμα πραγματική διασκέδαση. Λίγες ώρες αργότερα, έχοντας διανύσει αρκετή απόσταση κολυμπώντας, επιστρέφουν στην βάρκα. Λίγοι μα εκλεκτοί σαργοί επιτέλους θα δώσουν χρώμα στο εσωτερικό του ψυγείου. Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο απλά!