Περπατώ στην άμμο μιας από τις πλέον κοσμοπολίτικες παραλίες τις Κέρκυρας. Τριγύρω μου άφθονοι λουόμενοι διαφορετικών εθνικοτήτων απολαμβάνουν την ήρεμη σήμερα θάλασσα του ΒΔ Ιονίου. Κάπου ανάμεσα τους μια μεγάλη παρέα νεαρών, υπό τις προσταγές ενός tour operator με ντουντούκα παίζουν στην παραλία, σε λίγο και μέσα στο νερό. Πρόσωπα νεανικά, κορμιά όμορφα που κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο χαίρονται, ερωτεύονται… ζουν! Παρά την μαζικότητα που απέπνεε η όλη «φάση» (ειδικά αυτός με την ντουντούκα στο λαιμό μου κάθισε) μερικώς τους ζήλευα. Ήξερα ότι ίσως να μπορούσα κάπως να μπω στο κλίμα. Όμως βαθύτερα επίσης ήξερα πως αυτό είναι αδύνατο. Εύθυμα και ευχάριστα ανοσιουργήματα κατέληξα και τους ζήλεψα ακόμα περισσότερο. Ακριβώς διότι δεν μπορώ να νιώσω αυτές τις απλές χαρές, χάνοντας άραγε ένα κομμάτι αυτής της ζωής και της κοινωνίας που έχουμε αναπτύξει.
Αυτές οι μάλλον βαριές σκέψεις βασισμένες στις προ μιας ώρας αναμνήσεις με συντρόφευαν στο κολύμπι μου προς έναν από τους αγαπημένους μου ψαρότοπους. Οι βράχοι φάνηκαν και επιτέλους θα αφοσιωνόμουν στο «ψητό». Τα μελανούρια κατατρομαγμένα είχαν τραβηχτεί κοντά στα βράχια και έδειχναν να μην νοιάζονται καθόλου για την ύπαρξή μου. Κάτι χοντρό παίζει σκέφτηκα και δεν είναι συναγρίδες (οι οποίες παρεμπιπτόντως ήταν η βασική προσδοκία). Εικοσιπέντε περίπου λεπτά χρόνο βυθού, αργότερα χωρίς το παραμικρό σημάδι από κυνηγιάρικο ψάρι, άρχισε να εμφανίζεται μια μορφή κόπωσης... χασμουρητό το λένε!
Κατευθύνθηκα προς την άλλη μεριά του τόπου όπου τα νερά είναι πιο κοφτά, αναζητώντας στα πλαναρίσματα/ συρτά καρτέρια, κάτι πιο δυναμικό. Στην πρώτη κιόλας βουτιά τον είδα. Δεξιά μου και λίγο πιο κάτω, στεκόταν ακίνητος με έντονη παραλλαγή. Ντόπια τέτοια ψάρια γνωρίζω πως δεν κρατά ο τόπος, οπότε ρισκάροντας αποφασίζω να τον προσεγγίσω στην επόμενη βουτιά. Πράγματι διαγράφοντας ένα ημικύκλιο στην επιφάνεια προσγειώνομαι από τα δεξιά του ψαριού αυτή τη φορά και έρπω προς τα εκεί που θεωρητικά βρίσκεται.
Ο ροφός είναι εκεί και μάλιστα δεν με έχει αντιληφθεί κοιτώντας προς το μέρος που βρισκόμουν πριν και πάλλοντας τα πλαϊνά του πτερύγια. Πλησιάζω απελπιστικά αργά βρισκόμενος λίγο πιο ψηλά από το ψάρι. Την τελευταία στιγμή δείχνει να καταλαβαίνει το μοιραίο του λάθος προσπαθώντας να στρίψει το σώμα του. Είναι αργά όμως. Η σκανδάλη πατιέται και το όπλο θα στείλει τη βέργα στον στόχο.
Το τελευταίο ξέσπασμα, μια απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής δεν είχαν αποτέλεσμα και σύντομα η φουσκωμένη νηκτική κύστη του θα τον προδώσει ολοκληρώνοντας την ανάδυση του στον κόσμο των χρωμάτων, όπως τα ξέρουμε εδώ. Το ψάρεμα είχε τελειώσει.
Παιδεύτηκα να βγάλω φωτογραφία, παιδεύτηκα να φτάσω στο αυτοκίνητο, παιδεύτηκα και να τον καθαρίσω (όπως λέει και ο Γιάννης Βλάχος η κούραση του ροφοκυνηγού δεν τελειώνει με το πιάσιμο του ψαριού, έχει και το καθαρίσει κιόλας, ή κάπως έτσι τέλος πάντων), αλλά άξιζε. Οι εικόνες, τα συναισθήματα, η πληρότητα, πώς να τα εξηγήσεις αυτά;;;
Τρεις μέρες μετά, δυο για να κόψει ο Μαΐστρος και μια για να ζεστάνουν τα νερά, στον ίδιο τόπο το πολυπόθητο είδος δήλωσε παρών.
Στο πόστο τα μικρόψαρα είχαν δυναμική παρουσία! Στέκομαι, μικροί κακαρέλοι έρχονται να με καλωσορίσουν. Αναμένω. Να τη! Αγέρωχη έρχεται.
Χαμηλώνω το βλέμμα, σκύβω λίγο το κεφάλι. Ξανασηκώνομαι, δεν πλησίασε πολύ. Όχι όσο θα ήθελα. Είναι η τελευταία ευκαιρία. Με μια μικρή ώθηση από το ελεύθερο χέρι κερδίζω ένα πολύτιμο μέτρο. Βολή άμεση. Χαμηλή, μα τελικά με τη χρήση του μουλινέ το ψάρι θα έρθει στην επιφάνεια.
Μια εξόρμηση με διάρκεια μιας μόνο βουτιάς. Ήταν αρκετή!
