Ταπεινότητα

Πρώτο καρτέρι ίσα ίσα για να ανοίξω και να δω τον νεο αυτό τοπο. Σκαθάρια αρκετά και ένα κοπάδι συναγρίδες στο βάθος. Κατεβάζω το βλέμμα και κάνω στατική για λίγο. Μερικά δευτερα αργότερα ανασηκωνω το κεφάλι και τα ψάρια έχουν πλησιασει! Περιμένω λίγο ακόμα μηπως φανεί καμια πιο χοντρή. Τίποτα. Βολή και στην επιφάνεια. Καλή αρχή, μπράβο μας ρε είμαστε καλοί τελικά! ( ; )

Λίγες βουτιές αργότερα στο χείλος ενός σκαλιού προς τα "άπατα" χαζεύω ανακατεμένους τέσσερις ροφούς απο 8 εως 2,5 κιλα και κάμποσες στηρες. Τα ψάρια έχουν ηρεμήσει και πλησιασει αρκετά. Δεν ξέρω αν πρεπει να κάνω βολή. Τελικά μια στηρα αποκομένη απο την ομαδα στα δεξιά μου θα είναι το θυμα μου, αφού πρώτα την πλησίασα με συρτό.

Η ψευδαισθηση της ανωτερότητας άνθησε μετά από την επιλογή του θηράματος και φούσκωσε αλαζονικά όταν στο επόμενο πλαναρισμα τα ψάρια ήταν ακόμα εκεί.

Όμως ξάφνου όλα σπάνε, όλα εξαφανίζονται και όταν το βλέμμα μου συναντα το τεράστιο μαγιάτικο από την τρομάρα τραντάχτηκα. Αυτο χωρίς να δώσει κανένα δικαίωμα αργά θα χαθεί στο μπλε, αποδυκνείοντας ποιος είναι τελικά ο άρχοντας της περιοχής!

Κατα την αναδυση η τρομάρα μετατράπηκε σε δέος.

Στην επιφάνεια ψελίζω, "ήταν πιο μεγάλο απο μένα...".

Το ζευγάρι μου αφού σιγουρευτικε για τη σωματική μου υγεία, αρχισε να ανησυχεί για την πνευματική.

Τελικά δεν είμαι(/ειμαστε) παρά ένας ταπεινός επισκέπτης του υποβρύχιου κόσμου!