21 Noέμβρη...
Ξέρετε τώρα το σύνδρομο του φθινόπωρου!
Σήμερα όμως αυτή η down-ίλα δεν πήγαινε άλλο.
Ο νοτιάς φόρτωνε.
Ήδη από χτες το απόγευμα είχε φτάσει σε αρκετή ισχύ.
Ο πρωινός ήλιος έστω και ανάμεσα στα σύννεφα ήταν κάτι το αναπάντεχο.
Θεωρούσα σχεδόν δεδομένο ότι θα έβρεχε (πάλι).
Η συνεννόηση με τον Κώστα ήταν άμεση.
Λίγη ώρα αργότερα είμαστε στο κολπάκι που κόβει με σκοπό να περάσουμε στο απέναντι νησάκι.
Εκεί κύμα και αντιμάμαλο μας αποθαρρύνουν αρκετά.
Πρώτη βουτιά από τον Κώστα.
Θολούρα αλλά και πολλά ανάστατα μικρόψαρα.
Σειρά μου.
Προσγειώνομε μερικά μέτρα παρακάτω, στη βάση του τοίχου.
Πράγματι η ορατότητα είναι περιορισμένη, σαφώς μικρότερη από το βεληνεκές.
Μικρόψαρα πολλά και τρομαγμένα.
Σπάνε από παντού και ήδη σχεδόν πριν ακουμπήσω κάτω αναζητώ το μαγιάτικο που τα κυνηγά.
Ξάφνου μια συναγρίδα εμφανίζεται μέσα από το πέπλο και πλησιάζει σύριζα με τον πυθμένα.
Είναι πλέον αρκετά κοντά και δέχεται τη βέργα στο μάγουλο.
Αντιδρά τραβώντας ελάχιστά μέτρα σχοινί από το μουλινέ.
Σύντομα ακολουθεί στην επιφάνεια.
Μερικές βουτιές ακόμα μέχρι να ανακατευτούμε τελείως από το κούνημα και δρόμο.
Στην ακτή τα χαμόγελα στα ζαρωμένα μούτρα μας μαρτυρούν το προφανές.
Τι σου είναι τελικά η θάλασσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου