Το τελευταίο ψάρεμα πριν την απαγόρευση του Μάη πάντα είναι ιδιαίτερο.
Είναι αυτο το αίσθημα ότι για ένα μήνα σου στερούν το
παιχνίδι σου, δίχως κανένα ουσιαστικό λόγο.
Ξεκινησαμε νωρίς και σε μια απόλυτη μπουνάτσα -που σπάνια
μας χαρίζει η θάλασσα- πλεύσαμε προς τους στόχους μας.
Τα ρηχά σύντομα απέδωσαν τους «καρπούς» τους, με τους σαργούς
να εχουν τον πρώτο λόγο.
Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, όμως αυτό δεν ηταν αρκετό.
Το βαθύτερο κομμάτι ήταν εντός λίστας και οι προσδοκίες για
εκεί μεγάλες.
Αφήνομαι στην αρνητική όταν πλησιάζοντας στο χείλος της
αποχής κάτι με αποθαρύνει... έντονα!
Δεν είναι μονάχα το ρέμα που έκανε την κατάδυση δύσκολη.
Είναι η θολούρα που έχεί (μάλλον) φέρει και η σκοτεινιά που αυτή συνεπάγεται.
Είναι το έντονο κρύο που σε «τρύπαγε» κάνοντας την παραμονή κάτω δυσάρεστη.
Με τσαλάκωμενο το ηθικό δεν προχωρήσα στα βαθύτερα.
Στις επόμενες βουτίες όμως η καρδια θα γίνει «πέτρα» και τα
βαθυνά θα καρτερευτούν διχως κανένα όμως σημάδι ή αποτέλεσμα.
Ματαιοπονώ... ταλαιπωρώ και τον Σπύρο που στοϊκά βοηθά την
κατάσταση.
«Πάμε μια τελευταία σκάτζα εκεί» αποφαίνομαι.
Ρηχά ξανα, ζωντανά χρώματα μέτρια κίνηση, αλλα γιατί ηταν
τοσο χάλια στον προηγούμενο τόπο;
Πιο πολύ κολυμπάω παρά ψαρεύω όταν ξαφνικά κάτι τρέχει και
σταματά κάτω απο τα πόδια μου... καραγκιδα; Μεγάλη!!!
Πλανάρω όσο πιο αθορυβα μπορώ προς το μέρος της, βολή και η
μάχη ξεκινά.
Δύναμη και έκρηξη χαρακτηριζουν το πληγωμένο ψάρι και πριν
προλάβω να το γραπωσω σχίζεται.
«Δεν μας θέλει σήμερα...»
Το παρακολουθώ να λουφάζει κάτω απο ένα βράχο κουρασμένο απο
το τραύμα του και την μάχη που έδωσε.
Οπλίζω γρήγορα, βουτώ σε λιγο είμαστε μαζί στην επιφάνεια.
Χρώματα έντονα γεμιζουν το ψυγειο, μια τροπική πινελιά!
