Κόκκινο και ώχρα

Σεπτέμβρης 2009

Κάποιες φορές ολόκληρη η εξόρμηση μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά από δύο μόλις βουτιές!

Βουτιά πρώτη.

Καταδύομαι προς τα τελειώματα της ξέρας. Βρίσκω μια φυκιάδα και κρύβομαι πίσω της. Ηρεμία στον περίγυρο.
Ξάφνου το πεταλούδισμα μιας στήρας μου αποσπά την προσοχή.
Σέρνομαι, με δέχεται αλλά σπάει λίγο.
Πέφτω μέσα σε μια λακκούβα για να με χάσει από το οπτικό της πεδίο.
Γρήγορα σπεύδω προς το μέρος της.
Θα είναι ακόμα εκεί;
Ξεπροβάλω διστακτικά.
Στέκεται δυο μέτρα μπροστά μου.
Σημαδεύω, βολή πάνω που έστριψε.
Σύντομα είναι στην επιφάνεια.

Βουτιά δεύτερη.

Στέκομαι στο κόψιμο του τοίχου.
Καλόγριες και αρκετοί κακαρέλοι κινούνται νευρικά.
Ξάφνου σπάνε έντονα από κάτω προς τα πάνω.
(μονόλογος) Μάγκα μου κάτι παίζει!
Μια στήρα 1,5 με δύο κιλά ξεπροβάλει...
(μονόλογου συνέχεια) Σίγα μην ήταν αυτή μόνο
Πράγματι από πίσω μια συναγρίδα έρχεται δυναμικά.
Σπάει τη κίνηση της...
Βγαίνω αργά από το πόστο αφήνοντας την αρνητική και βάζοντας μια προεξοχή ανάμεσά μας.
Κάνει να έρθει, το ξανασκέφτεται.
Η τώρα ή ποτέ!
Βολή μακρινή και μάλλον κακή.
Τραβάει μουλινέ.
Την αφήνω ελεγχόμενα.
Επιφάνεια, δυο αποφασίστηκες χεριές και σταματάει κάθε αντίδραση.
Μερικά μικρά σπαρταρίσματα καθώς την ανεβάζω.
Ευθανασία και η αυλαία κλείνει.

To δώρο του ήλιου

Βαρύς ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως στο βάθος κάπου στο πέλαγος ηλιαχτίδες «βουτούν» στη θάλασσα.
Σημάδι ελπίδας άραγε;
Νερά σχετικά θολά και μάλλον ζεστά για την εποχή.
Ένα μικρό σκαλί με μια φυκιάδα γίνεται το άνδρο μου.
Τα δευτερόλεπτα κυλούν.
Εμφανίζεται να κυνηγά.
Με καταλαβαίνει και σπάει την κίνηση της.
Απομακρύνεται λουφάζω και κρύβω το βλέμμα.
Σαν να κινείται στην περίμετρο διερευνητικά.
Κλείνω τα μάτια και αναμένω.
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει.
Μια κλεφτή ματιά πλησιάζει διακριτικά, όχι για πολύ.
Ένας υπόκωφος θόρυβος από το λάρυγγα.
Ξαναέστριψε.
Τώρα πλησιάζει κατά μέτωπο.
Βέργα και μάτι ευθυγραμμίζονται.
Λίγο ακόμα… όχι!
Στρίβει και μου δείχνει τα χρωματικά της κάλη.
Δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία…
Μια μακρινή βολή, όχι η ιδανικότερη μα θα κρατήσει.
Ο χειμώνας μπορεί να περιμένει!

Η ανατροπή

Ήταν λίγο πριν την αλλαγή του καιρού. Κοπάδια μικρόψαρα πηδούσαν συχνά πυκνά στην επιφάνεια. Οι θηρευτές τους τα εξωθούσαν να βρουν καταφύγιο, έστω για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, σε έναν ξένο για αυτά κόσμο. Με θετικούς οιωνούς λοιπόν πλέαμε προς τον προορισμό μας. Στο πρώτο κομμάτι που επιλέξαμε για να ανοίξουμε η παρουσία των παλαμίδων έσπερνε τον πανικό. Μια από αυτές πλήρωσε το τίμημα της επιθετικότητας τους, ακολουθώντας μας στην επιφάνεια.

Μερικά μέτρα βαθύτερα στο κόψιμο της αποχής, το μπάλωμα μιας στήρας έδωσε επιτέλους στόχο στις επαναλαμβανόμενες εφαρμογές του αγγουάτο που διενεργούσα. Στάθηκα, γύρισε προς το μέρος μου. Φαινομενικά τίποτα στο σώμα της δεν μαρτυρούσε κίνηση και όμως πλησίαζε. Μια ακόμα χεριά και βολή από μέση απόσταση. Η μέρα ξεκίνησε όμορφα! Στη βάρκα η φωτογραφική δεν μπορεί να περιμένει καθώς η διάθεση βρίσκεται στο ζενίθ. Οι επόμενες επιλογές μας δεν απέφεραν κάποιο θήραμα. Το σούρουπο πια φτάνουμε στον τελευταίο τόπο. Μερικές ακόμα βουτιές μέχρι να ολοκληρώσει ο ήλιος τη δική του «βουτιά» του στα νερά του Ιονίου. Η ώρα περνάει γρήγορα και αποφασίζουμε να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι μέχρι το ζευγάρι μου να μαζέψει την άγκυρα. «Για να μην αργήσουμε…», τι πλάνη! Βυθίζομαι και προσπερνώ το πέπλο θολούρας που υπήρχε στα πρώτα δώδεκα περίπου μέτρα. Ο βυθός πλέον είναι αρκετά σκοτεινός όταν αναζητώ το κατάλληλο πόστο. Μοιάζει δε ολοκληρωτικά «νεκρός». Ένας βράχος με πολλές μικρές χαραμάδες μοιάζει ιδανικός. Καθώς τον ακουμπώ μαλακά, άφθονες καλόγριες θα ξεπροβάλουν. Σαν να αναθάρρησαν από κάτι που τις τρόμαξε. Όχι για πολύ όμως, αφού με μια σβέλτη και συγχρονισμένη κίνηση χάθηκαν πάλι στα μικροσκοπικά τους καταφύγια. Κάτι πλησιάζει. Μια ασημένια λάμψη εμφανίζεται μέσα στο σκούρο σκηνικό. Μαγιάτικο! Με εντοπίζει και σπάει την κίνησή του. Κάνει να πλησιάσει, μα γυρνά. Αναποφάσιστο και επιφυλακτικό ή απλά γνωρίζει τον κίνδυνο που ελλοχεύει δήθεν αμέριμνά πίσω από τον μικρό βράχο; Μεγάλο ψάρι σκέφτομαι. Σαν να άκουσε το κομπλιμέντο μου δέχεται να μειώσει κάπως την μεταξύ μας απόσταση. Ο φωτισμός δεν μου επιτρέπει να διακρίνω χαρακτηριστικά, μόνο τη φιγούρα. Να κάνω βολή; Όχι τώρα επιταχύνει. Μα θα φύγει! Σημαδεύω προς το κεφάλι και τραβάω τη σκανδάλη πάνω που στρίβει. Η βέργα το βρήκε άραγε στο μάγουλο όπως μου φάνηκε; Το μεγάλο μουλινέ ξετυλίγετε γρήγορα. Επιφάνεια. Μια κραυγή κάνει το ζευγάρι μου να κοιτάξει σχεδόν τρομαγμένο. Αν του αφήσω σχοινί θα τριφτεί στον πυθμένα και θα πετάξει την βέργα. Αν το αγαντάρω έντονα δεν είμαι σίγουρος για τη βολή. Με σέρνει. Σε κάποιες εξάρσεις της αντίδρασής του κερδίζει μερικά ακόμα μέτρα από το μουλινέ, ευτυχώς ελεγχόμενα. Ενδιάμεσα η κοινή πορεία που μας επιβάλει είναι συνεχής. Το σκάφος με το ζευγάρι μου στο τιμόνι βρίσκεται πλέον δίπλα μου. Κάτι μου λέει και του απαντώ. Μια στιχομυθία που όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να επαναφέρω στην μνήμη μου! Αναθαρρώντας αποφασίζω να κοντράρω πιο έντονα. Μια πατωτή θα με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τα δε 25 κιλά που είχα αρχικά εκτιμήσει το ψάρι τώρα μοιάζουν μάλλον αστεία. Η πορεία συνεχίζεται. Ένας μακρινός ήχος μοιάζει με το κουδούνισμα του κινητού μου. Καταραμένη τεχνολογία. Επιτέλους τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Ξεκλέβω μερικά μέτρα. Όχι για πολύ. Σε λίγο πάλι. Μια φωνή φτάνει στα αυτιά μου. Όμως η παρεμβολή από το σφυγμό στα μηνίγγια δεν μου επιτρέπει να αποκρυπτογραφήσω τις λέξεις. Και ξαφνικά σιωπή! Τραβάω και νιώθω τη βέργα να έρχεται βαριά. Η διαφαινόμενη επιτυχία δηλητηριάζει την ορθή σκέψη. Ξεχνάω πλήρως την πιθανή ανάγκη για δευτέρωμα. Για πρώτη φορά ύστερα από τη βολή το ξαναβλέπω, καθώς ξεχωρίζει μέσα από την θολούρα. Ήρεμο, έχοντας φαινομενικά αποδεχτεί την ροή των πραγμάτων. Ένα γλυκό γαργαλητό κάνει την εμφάνισή του στην περιοχή των νεφρών. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται, μέχρι να διαπιστωθεί πως η βολή δεν έχει ξεπεράσει το ψάρι και ανά πάσα στιγμή το κατεστραμμένο μάγουλο δεν θα είναι σε θέση να κρατά τη βέργα. Μια στιγμή που ήρθε ανέλπιστα γρήγορα, συνέπεια μιας απότομης αντίδρασής του. Είμαι λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια όταν το βλέπω ελεύθερο να χάνεται ξανά στο κόσμο του. Έστω και δίχως ουσιαστική ελπίδα σωτηρίας. Δεν πρόλαβα. Κενό. Συμμάζεμα του όπλου. Ανεβαίνω στην βάρκα και βγάζω τη μάσκα κοιτώντας το τίποτα. Ξανά οι σκηνές διαδραματίζονται νοητά μπροστά μου. Μια μικρή αλμυρή σταγόνα στο πρόσωπο, θάλασσα; Όχι, το αντριλίκι λύγισε. Αγνά συναισθήματα που μόνο μέσα από την επαφή με τη φύση μπορούν να αναδυθούν…