Και από τη δύση ας περάσουμε στην ανατολή.
Ψάρεμα εκ διαμέτρου αντίθετο με τα ρηχά καρτέρια να έχουν τον
πρώτο λόγο.
Ξύπνησα νωρίς και βλέποντας τον καλό καιρό ο νους έτρεχε σε
μέρη βαθιά και ψάρια μεγάλα.
Η θερμοκρασία των νερών στους 15 βαθμούς και αναρωτιέμαι αν
τα λαβράκια έχουν φανεί.
Οι περιστάσεις δεν άφηναν έτσι και αλλιώς άλλα περιθώρια, ή λαβράκια
ή τίποτα.
Η προετοιμασία έγινε κάπως ράθυμα, όμως μόλις το βλέμμα γέμισε
μπλε η ανυπομονησία χτύπησε κόκκινο.
Τα νερά διαυγή και στα καρτέρια στις απέραντες φυκιάδες
τίποτα δεν φάνηκε.
Αισίως η πρώτη ώρα πέρασε.
Τώρα όμως πλησίαζα στο «καλό» μέρος. Μια φυκιάδα που έχει δώσει
κατά το παρελθόν ψάρια και όπου πριν τρία χρόνια είχε θεαθεί και ένα
εξαιρετικού μεγέθους.
Κολλάω το σώμα μου παράλληλα με ένα μικρό σκαλάκι της
φυκιάδας.
Αναμονή και από δεξιά εμφανίζεται.
Νωχελικό πλησιάζει αργά κατά μέτωπο.
Λουφάζω όσο μπορώ περισσότερο, κρύβω το βλέμμα.
Έχει πάρει πορεία και τίποτα δεν φαίνεται να το στάματα.
Μέχρι που η βέργα θα το πλήξει στο κρανίο και θα εξέλθει από
το πλάι.
Μερικές σπασμωδικές αντιδράσεις και μόνο τότε αντιλήφτηκα το
κοπάδι που ακολουθούσε και έσπασε από πίσω.
Ψάρια όλα μεγάλα, νομίζω όμως όχι όσο αυτό που χτύπησα.
Το φέρνω κοντά… ευθανασία… το μεγαλύτερο μου!
Τελικά η επιμονή ανταμείβεται!
