Καρχαρίες... υπάρχουν!

Νωρίς το πρωί κάνουμε τις πρώτες πεδιλιές στο μεσοπέλαγο αυτό κομμάτι. Μια ξέρα μεταξύ των Παξών και των ακτών της Ηπείρου με ρηχό κεφάλι, γνωστή ως ύφαλος παναγιά. Είναι η πρώτη στάση για να ανοίξουμε. Τέλη Νοέμβρη και η ησυχία που επικρατεί στον περίγυρο κάνει το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο. Δύο καΐκια στο βάθος, η βάρκα πίσω και ο Αντρέας κοντά. Απομακρύνομαι από το κεφάλι ακολουθώντας τις βραχώδεις εξάρσεις. Κάποιες σάλπες τριγυρνούν, λίγοι σκάροι και μερικές ούγενες. Συνήθως είναι πιο ζωντανός ο τόπος σκέφτομαι. Ξεκινώ μερικά συρτά και σύντομα ένας σαργός θα κρεμαστεί στη σημαδούρα. Για αρκετή ώρα και απόσταση εκ τότε τίποτα το αξιόλογο και πάλι. Σταδιακά άρχισα να «βαριέμαι» και απλά κολυμπώ στην επιφάνεια. Το ρεύμα ελαφρύ. Αποφασίζω να κάνω άλλη μια βουτιά έχοντάς το πρίμα και να συρθώ πάνω στο μακρόστενο βράχο μπροστά μου. Πράγματι ακουμπώ τον πυθμένα και διαπιστώνω ότι όλη η πανίδα είναι στριμωγμένη σε κάθε διαθέσιμη χαρακιά των βράχων. Σε μια κοιλότητα ένας σηκιός αιωρείται και λίγο πριν χαθεί στα σκοτεινά άδυτα πλήττεται από τη βέργα. Κολυμπιού συνέχεια, ενώ το σκηνικό παραμένει το ίδιο. Πλησιάζω σε ένα σημείο όπου ο βράχος έδινε τη θέση του στη φυκιάδα και σε ένα μεγάλο μπάλωμα άμμου περίπου στα 12 με 15 μέτρα. Από εκεί ακριβώς είδα ένα μεγάλο όγκο να κινείται χαμηλά παράλληλα με το βυθό. Εγώ στην επιφάνεια ήδη κάνω σκέψεις για το πως θα διαχειριστώ το μαγιάτικο που πλησιάζει. Μα τα δύο πλαϊνά και το χαρακτηριστικό ραχιαίο μου κόβουν τη φόρα. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε. Ένα θολό περίγραμμα εμφανίστηκε στις εικόνες που έστελναν τα μάτια στον εγκέφαλο. Η προσωποποίηση του θαλάσσιου τρόμου ήταν μπροστά μου. Σαστισμένος και μαγεμένος δεν μπορώ να ανακαλέσω τις κινήσεις που έκανα. Η ράχη του πολύ σκούρα μπλε, η κοιλιά σαφώς πιο ανοιχτόχρωμη. Μήκος μεταξύ ενός και 1,5 μέτρων. Ήρθε, είδε και απήλθε ταχύτερα από ότι πλησίασε. Σίγουρα πέρασε κάποιος χρόνος μέχρι να επανέλθω. Το ζευγάρι δεν τον είδε ποτέ. Στη βάρκα πια του εξιστορώ με λεπτομέρειες. Τύχη; Κίνδυνος; Προνόμιο; ΕΜΠΕΙΡΙΑ!

Τέλος εποχής

Αρχές Νοέμβρη.

Ο ουρανός μουντός και βαρύς. Τα σύννεφα έτοιμα να αμολήσουν το υγρό φορτίο τους. Η θάλασσα παρά τη σκούρα, χειμερινή της φορεσιά ήταν γαλήνια. Βούτηξα με τη θερινή στολή. Περίπου πάνω στην ώρα έγινε εμφανές ότι ο κορμός χρειαζόταν κάτι πιο ζεστό.

… «τέλος εποχής» …

Όπερ και εγένετο. Με 2 χιλιοστά πιο χοντρό σακάκι και ένα κιλό παραπάνω στη ζώνη οι χρόνοι βυθού έφτασαν πάλι στα συνήθη πλαίσια. «Καλύτερα τώρα!» Ήταν η ώρα να δούμε το καλό κομμάτι λοιπόν. Θυμάμαι τη στήρα που είχα χτυπήσει πριν μερικούς μήνες όταν το επισκέφτηκα τελευταία φορά. Οι όμορφες σκέψεις πάντα βοηθούν κατά την διάρκεια της κατάδυσης. Επιλέγω στο ανάγλυφο του βυθού ένα καλό πόστο. Τα μικρόψαρα είναι πατωμένα. Μια στήρα μπροστά. «Να βγω; Όχι ας περιμένω λίγο». Δικαιώνοντας την επιλογή μου η συναγρίδα θα φανεί στο προσκήνιο από αριστερά. Αμφιταλαντεύεται ελάχιστα και ξεκινά την επιδρομή της προς το μέρος μου.

… «τέλος εποχής» …

Και αν το βλέμμα έχει ήδη «λοκάρει» το στόχο, ο άλλοτε πιστός μου σύντροφος αργεί υπό την επίδραση του βάρους που κουβαλά. Η κατάλληλη στιγμή έχει πια χαθεί όταν η βέργα στρέφεται στο θήραμα. Το μυαλό αρνείται όμως να το αποδεχθεί. Ίσως κολλημένο και μερικά καρέ πίσω, δίνει εντολή να τραβηχτεί η σκανδάλη. Βολή χαμηλή, κακή, στην κοιλιά. Το ψάρι μάχεται λυσσαλέα. Με μαλακούς χειρισμούς αφήνω συνεχώς μουλινέ. Πλέον έχει φτάσει στο… παρακάτω σκαλί. «Μακάρι να βραχώσει έστω και εκεί, θα…». Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη η τάση στο σκοινί χάνεται. Σκίστηκε…

Αφήνω το όπλο στη βάρκα. Όπως σε καθετί στη ζωή, έτσι και στις αποτυχίες, η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Αλλαγή τόπου. Κοντύτερο όπλο, ρηχότερα νερά. Καρτέρια και συρτά θα αποδώσουν δύο ωραίους σαργούς και ένα λούτσο. Έτσι για να απαλυνθεί η προηγούμενη στεναχώρια.

Πλέον και η κουκούλα δεν βγαίνει εύκολα πάνω στη βάρκα, το χαμόγελο κάπως μαγκωμένο… τέλος εποχής

…αρχή μιας νέας;

Μεσοκάναλες ξέρες

Για κάποιους μια λωρίδα θάλασσας ανάμεσα σε δύο ακτές αποτελεί εμπόδιο. Για άλλους ένα φυσικό σύνορο. Για εμάς τους ψαροκυνηγούς είναι ένας ακόμα ενδιαφέρον τόπος προς διενέργεια της αγαπημένης μας ασχολίας. Τα κανάλια όπως λέγονται στην αργκό, είναι ιδιαίτερα σημεία που συγκεντρώνουν αρκετά πλεονεκτήματα, μα και κάποιες δυσκολίες. Και αν οι κάβοι των αντικριστών ακτών δείχνουν ενδιαφέροντες, δεν θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτούς. Άλλωστε είναι γνωστό πως τα ανεβοκατεβάσματα στο ανάγλυφο δεν εξαφανίζονται κάτω από τη θάλασσα. Επίσης συχνά, ακριβώς λόγω της φύσης των καναλιών, το βάθος δεν προλαβαίνει να φτάσει σε δυσθεώρητα βάθη. Διαθέτοντας τα κατάλληλα μέσα λοιπόν δεν πρέπει να παραληφθεί η εξερεύνηση της διαμόρφωσης του βυθού καθ’ όλο το πλάτος τους. Είναι πολύ πιθανό ενδιάμεσα των ακτών να υπάρχει μια βουνοκορφή αθέατη κάτω από τη θαλασσινή επιφάνεια. Μια μεσοκάναλη ξέρα!

Συνθήκες

Το σημαντικότερο ίσως φαινόμενο που συναντά κανείς σε έναν τέτοιο ύφαλο είναι η παρουσία ρεύματος. Καθώς το θαλασσινό νερό κατά τις αδιάκοπες μετακινήσεις του καλείται να περάσει μέσα από το κανάλι, λόγω «στενότητας» αποκτά μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτό μπορεί να είναι αισθητό μόνο στην επιφάνεια, μόνο στο βυθό ή και σε όλες τις ζώνες βάθους. Κάθε περίπτωση έχει διαφορετική επίδραση στον τόπο, αλλά και στον τρόπο που θα κληθούμε να τον ψαρέψουμε. Δεδομένο επίσης πρέπει να θεωρείται ότι οι συνθήκες (θερμοκρασία νερού, διαύγεια κτλ) αλλά και η παρουσία των ψαριών εξαρτάται άμεσα από αυτή την παράμετρο. Αποτελεί δε πρόσφορο έδαφος για πειραματισμούς αλλά και εξαγωγή συμπερασμάτων από μέρους μας. Είναι ευνόητο επίσης πως υπό αυτό το «καθεστώς» η χρήση σκάφους τόσο για την εύρεση όσο και για να ψαρευτεί με αξιώσεις μια μεσοκάναλη ξέρα είναι απολύτως αναγκαία.

Θηράματα

Το ρεύμα ήταν έντονο. Φτάνοντας στο βυθό κατάφερε να κρύψει το σώμα του πίσω από ένα βράχο. Αιρούμενα σωματίδια και φύκια σαν έρμαια ταξίδευαν μπροστά του. Δύο στήρες κινήθηκαν μερικά μέτρα βαθύτερα δίχως κανένα ενδιαφέρον να πλησιάσουν. Μπροστά και σχετικά κοντά του εντόπισε μια μεγάλη σκιά και αυτή λουφαγμένη δίπλα από ένα βράχο. Κοιτούσε προς τα ανοιχτά περιμένοντας επίσης τη λεία της. Βγήκε από το πόστο και αφέθηκε στο ρεύμα. Πλησίασε δίχως να απαιτηθεί η παραμικρή κίνηση από μέρους του. Το ψάρι θορυβήθηκε αλλά ήταν πλέον αργά. Η βέργα ταξίδεψε ταχύτερα και τον έπληξε στα γεμάτα. Κοντράρισε έντονα κατά την ανάδυση. Ο ροφός σε μια ύστατη απόπειρα, επεδίωξε να βρει καταφύγιο κάτω από ένα βράχο. Δεν τα κατάφερε, η προσπάθεια που απαιτούταν από μέρους του ήταν άλλωστε πολλαπλάσια από ότι σε άλλες περιπτώσεις. Σύντομα ακολούθησε στην επιφάνεια.

Όπως και σε κάθε άλλη ξέρα δεν μπορεί ούτε εδώ να αποκλειστεί η πιθανότητα εμφάνισης οποιουδήποτε είδους ψαριού. Τα μαύρα λοιπόν είναι και εδώ παρόντα με κύριους εκπρόσωπους τους ροφούς αλλά κυρίως τις λιγότερο νωχελικές στήρες. Οι μεν πρώτοι επιλέγουν σημεία στην αποχή που «απαγκιάζουν» από το ρεύμα. Οι δε όντας πιο κινητικές δεν θα διστάσουν να κινηθούν και μακρύτερα από τον πυθμένα κόντρα στο ρεύμα και ενάντια στο μικρόψαρο. Σαργοί και δυσκολότερα σηκιοί θα απαντηθούν επίσης. Στον αντίποδα μια ιδιαίτερη και συχνότερη παρουσία είναι αυτή των σαφώς πιο δραστήριων σκαθαριών. Ένα είδος που φαίνεται να συνεργάζεται στο κυνήγι με τις συναγρίδες. Στο υπόφως νωρίς το πρωί, μα και αργά το απόγευμα τα βαμπίρ θα κάνουν το πέρασμά τους από το κεφάλι ώστε να τραφούν. Τις άλλες ώρες συνήθως βαθαίνουν παραμένοντας αθέατες στις βουτιές μας. Το πλέον «εξτρεμιστικό» όμως κεφαλαίο εδώ είναι τα πελαγίσια. Εκμεταλλευόμενα τα ρεύματα που επικρατούν καθώς και το γεγονός ότι τα στενά συχνά αποτελούν «πέρασμα», παλαμίδες, μαγιάτικα αλλά και τόνοι μπαίνουν στο προσκήνιο. Όντας υποψιασμένοι, έτοιμοι από πλευράς εξοπλισμού και όχι μόνο, απομένει να αναζητηθούν η κατάλληλη στιγμή και οι ιδανικές συνθήκες ώστε να ασχοληθούμε με αυτό το ιδιαίτερο είδος κυνηγιού.

«Μεθοδολογία»

Σαφώς και ο νούμερο ένα παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν σε έναν τέτοιο τόπο είναι το ρεύμα (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως). Οι πρώτες βουτιές θα γίνουν στο κεφάλι με σκοπό την εύρεση της φοράς του. Αφού αυτό αποκρυπτογραφηθεί πλέον οι βουτιές θα ξεκινούν μερικά μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση ώστε τελικά όταν φτάνουμε στον πυθμένα να είμαστε κοντά στο επιθυμητό σημείο. Ο κανόνας θέλει να έχουμε το ρεύμα «στην πλάτη» και να προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε τη ροή του προς όφελός μας. Στην αντίθετη περίπτωση καταδύσεις όπου το κοντράρουμε είναι καταδικασμένες να έχουν πολύ μικρή διάρκεια, καθώς η συνεχής προσπάθεια εξαντλεί τα αποθέματα οξυγόνου και ενέργειας πολύ γρήγορα. Ειδικά στο καρτέρι, ιδανικά κρίνονται τα πόστα όπου πληρούν το παραπάνω αξίωμα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα ψάρια πλησιάζουν κινούμενα κόντρα στο ρεύμα. Ο λόγος; Τα μικρόψαρα για να μην παρασυρθούν είναι αναγκασμένα να κολυμπούν συνεχώς προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που σπρώχνονται. Οι κυνηγοί τους λοιπόν εκμεταλλευόμενοι την προσήλωση προς αυτή την κατεύθυνση, μα και τα σαφώς ανώτερα σωματικά τους χαρακτηριστικά, μπορούν ευκολότερα να τα συλλάβουν ερχόμενοι από πίσω. Έτσι με σωστή τοποθέτηση στο βυθό τα ψάρια θα μας πλησιάσουν κατά πρόσωπο! Ιδιαίτερα βολικό σε έναν τέτοιο ύφαλο κρίνεται το ψάρεμα με βαρκάρη. Αυτός θα είναι συνεχώς κοντά στο ζευγάρι των ψαροκυνηγών παρέχοντας πολλές διευκολύνσεις. Θα τους μεταφέρει στο σωστό σημείο βουτιάς δίχως την ανάγκη για κοπιώδες κολύμπι από μέρους τους, ενώ παράλληλα αποτελεί μια σημαντική δικλίδα ασφαλείας. Αντίθετα σε περίπτωση αγκυροβόλησης, το σίδερο πρέπει να πέσει στο κεφάλι όσο πιο ρηχά και αθόρυβα γίνεται. Σαφώς και πριν ξεκινήσει το ψάρεμα είναι απαραίτητο να ελεγχθεί ότι έχει πιάσει καλά στον βυθό, ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστες εκπλήξεις. Και κάτι ακόμα! Συχνά τα στενά αποτελούν διαύλους πλοίων. Αποτέλεσμα αυτού εκτός από τους προφανείς κινδύνους, είναι ότι ανακύπτουν και νομικά ζητήματα. Πριν λοιπόν φορεθεί η μάσκα πάνω από το πολλά υποσχόμενο νέο κεφάλι που ανακαλύφθηκε από την παρέα, καλό θα ήταν να έχουμε εξασφαλίσει ότι δεν κινδυνεύει ούτε η αρτιμέλεια αλλά ούτε και η τσέπη μας.

Οι καλογρίτσες προσπαθούσαν εναγωνίως να κρατηθούν στον τόπο. Έβαλε το ρεύμα στην πλάτη και κρύφτηκε πίσω από ένα μονόπετρο. Πρώτα μερικές στήρες, σε λίγο και ένα κοπάδι συναγρίδων φάνηκαν στο προσκήνιο. Όλα κινούταν ακριβώς μπροστά του. Η επιλογή του θηράματος είχε ήδη γίνει. Αρκεί να πλησίαζαν. Ένα μικρό σκύψιμο και λούφαξε στο πόστο ακόμα περισσότερο. Ο σκιερός περίγυρος και η παραλλαγή της στολής του τον έκαναν να νιώθει σαν αναπόσπαστο κομμάτι του υποβρύχιου σκηνικού. Αληθές ή αυθυποβολή; Σημασία έχει ότι τους κέντρισε το ενδιαφέρον. Κεφάλωσαν και πλησίασαν κολυμπώντας αποφασιστικά. Εντός βεληνεκούς του όπλου πλέον άρχισαν μια-μια να «σπάνε». Άφησε την πρώτη και τη δεύτερη για να γεμίσει εικόνες. Η τρίτη όμως δεν στάθηκε τόσο τυχερή ακολουθώντας τον στον κόσμο του αέρα.

Σκιαινίδες

Εισαγωγή

Σκιαινίδες, μια οικογένεια ψαριών μυστηριώδης, αινιγματική και τόσο σαγηνευτική. Με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά και χαρακτήρα. Σηκιός, μηλοκόπι, γκρανιός κατά σειρά μειούμενης πιθανότητας εμφάνισης στα νερά μας, αποτελούν τα μέλη της. Λάτρεις της σκιάς όπως μαρτυρά το όνομα τους άλλωστε, μα και της ησυχίας. Επιλέγουν να ζουν σε τόπους όπου τους παρέχουν αυτές τις προϋποθέσεις. Παρουσίες διακριτικές, θαρρείς ευγενείς, που όταν συλλαμβάνονται δίνουν μια όμορφη νότα στις ψαριές μας.

 

Σηκιός (Sciaena umbra)

Ο σηκιός ή παντελής είναι ο πλέον συνηθισμένος εκπρόσωπος των σκιαινίδων στη χώρα μας και κατ’ επέκταση στις ψαροβελόνες μας. Μια χρυσοπράσινη χρωματική παλέτα με άσπρες πινελιές στα χείλι και τα αγκάθια των κοιλιακών πτερυγίων. Ο κανόνας θέλει να ζουν σε κοπάδια μέσα σε χαρακιές βράχων, μονόπετρα και κατρακύλια που γειτνιάζουν με ποσειδωνία. Λέγετε ότι δραστηριοποιούνται κυρίως την νύκτα προς εύρεση τροφής, ενώ την ημέρα είναι πιο νωχελικοί. Πολύ συχνά δέχονται να συγκατοικήσουν στο ίδιο σύμπλεγμα με ροφούς και σαργούς. Δεν είναι σπάνιο επίσης το φαινόμενο να βρίσκουν καταφύγιο μέσα στις φυκιάδες. Στις απέραντες εκτάσεις ποσειδωνίας και δη στις ρίζες αυτής. Σε σημεία αδιανόητα, συχνά απροσπέλαστα για τον άνθρωπο, «απαγκιάζουν» ομάδες τέτοιων ψαριών αποφεύγοντας τον κίνδυνο που εκπροσωπούμε. Η αρμονική αιώρηση και η ήρεμη κίνηση του σηκιού, δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να προκαλούν επανάπαυση στον υποψήφιο κυνηγό του. Η βολή κατά το εφικτό καίρια, επιδιώκεται να γίνει σε πρώτο χρόνο. Ακόμα και έτσι όμως η απίστευτα γρήγορη αντίδραση αυτού μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα η βέργα να πέσει τελικά άδεια στο βυθό. Είναι σαφώς προτιμότερο να τους χτυπάμε εκτός του θαλαμιού. Η σύλληψη ενός τέτοιου ψαριού με συρτό καρτέρι άλλωστε, είναι η μέθοδος που πρέπει να ευχαριστεί τον κυνηγό περισσότερο από κάθε άλλη. Πιστοποιώντας παράλληλα την ικανότητα του στην εν λόγω τεχνική. Αν πάλι δεν τους προλάβουμε, το καρτέρι στο προθάλαμο μέχρι να προδοθούν από τα άσπρα χείλι τους στο ημίφως, αποδεικνύεται συχνά επιτυχές. Δίχως έτσι το υπόλοιπο κοπάδι να νιώσει άμεση απειλή στο χώρο όπου διαβιεί. Ένα όπλο με μήκος από 75 έως 90 εκατοστά είναι αρκετό στις περισσότερες των περιπτώσεων. Ο τοπικός χαρακτήρας που επιδεικνύουν είναι ένας επιπρόσθετος παράγοντας που εφιστά την προσοχή μας. Η διαχείριση και όχι το ευκαιριακό ξεκλήρισμα μιας φωλιάς είναι το χρέος του σύγχρονου κυνηγού. Μια πρακτική που θα μας ανταμείψει άλλωστε σε βάθος χρόνου. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σηκιού αποτελούν οι ωτόλιθοι. Πρόκειται για δύο μικρά οστά σαν μικρές πλάκες, τα οποία παράγουν έναν υπόκωφο ήχο σαν τριγμό. Πιθανότατα η χρησιμότητά του έγκειται στο να αναγνωρίζεται ως σημάδι κινδύνου από τα λοιπά μέλη του κοπαδιού. Θεωρητικά μπορεί να φτάσει σε βάρος τα πέντε κιλά, όμως στις μέρες μας ψάρια περί των δύο κιλών θεωρούνται μεγάλα για το ιδιαίτερα εύγεστο αυτό είδος!

Μηλοκόπι (Umbrina cirrosa)

Σαν ένας ασπρισμένος, μακρόστενός σηκιός με απαλές ροζ ανταύγειες, το μηλοκόπι μπορεί υπό ιδανικές συνθήκες να φτάσει σε βάρος ακόμα και τα είκοσι κιλά! Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλεί σύγχυση στον ψαροκυνηγό σχετικά με το είδος του ψαριού που είδε ή ακόμα καλύτερα κατάφερε να συλλάβει. Αρέσκονται να διαβιούν σε επίπεδες περιοχές με πλάκες και φυκιάδες. Γλυκά νερά που εκβάλλουν ή αναβλύζουν από το βυθό είναι ένας επιπλέον θετικός παράγοντας. Με συχνότερη την παρουσία τους στα νερά της Κύπρου, δεν αποκλείεται να συναντηθούν και στις θάλασσες της Ελλάδας. Με μια προσαυξημένη βέβαια πιθανότητα προς τα νότια. Η συμπεριφορά τους ομοιάζει με αυτή του σηκιού, στον υπερθετικό όμως βαθμό. Όταν θελήσουν να βραχώσουν επιλέγουν πλάκες με μεγάλες κοιλότητες. Ένα μικρό όπλο που προορίζεται για σηκιούς ίσως να μην είναι αρκετό σε μια τέτοια περίπτωση, αφού εκτός από μεγαλύτερο σε μέγεθος το μηλοκόπι είναι και αρκετά πιο σκληρό. Μόλις νιώσουν απειλή ή μετά από μια μη καίρια βολή είναι πιθανό να ακούσουμε το γνωστό ήχο των ωτόληθων που επίσης τα μηλοκόπια διαθέτουν. Μάλλον και εδώ να πρόκειται για έναν τρόπο ενημέρωσης του υπόλοιπου κοπαδιού σχετικά με τον κίνδυνο που εμφανίστηκε στην περίμετρο, ώστε να λάβουν τα μέτρα τους. Έχει διαπιστωθεί ότι συναντώνται συχνότερα (αν μπορεί κανείς να το πει αυτό) κατά τους χειμερινούς μήνες. Αιτία είναι μάλλον η περιορισμένη ανθρώπινη παρουσία και κατ’ επέκταση η ησυχία που υπάρχει στη θάλασσα τότε.

Γκρανιός (Argyrosomus regius)

Η πλέον μεγαλόσωμη όσο και σπάνια για τα νερά της Μεσογείου σκιαινίδα. Ένα ονειρικό θήραμα που ευκολότερα θα συναντήσει κανείς στην ακτές του Ατλαντικού μα και της ανατολικής Αυστραλίας... . Ομοιάζει επίσης αρκετά με τον σηκιό, ιδίως στο κεφάλι, το στόμα, μα και χρωματικά. Το μακρόστενο σώμα του μπορεί να φτάσει τα δύο μέτρα σε μήκος, ενώ το βάρος του να ξεπεράσει τα εξήντα κιλά! Στην Ελλάδα οι πληροφορίες που σχετίζονται με αυτό το θήραμα είναι πολύ περιορισμένες. Φωτογραφίες γνωστού ψαροκυνηγού της Βορείου Ελλάδος που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο καθώς και οι φήμες που τις ακολουθούν είναι ίσως η πιο διαδεδομένη γνώση. Φαίνεται να προτιμά βυθούς με μεγάλες εκτάσεις άμμου που ανά διαστήματα έχουν βραχώδεις εξάρσεις. Κινούμενοι σε κοπάδια αποφεύγουν με ιδιαίτερη επιμέλεια την ανθρώπινη παρουσία και τον θόρυβο που αυτή παράγει. Μερικές φορές δε, στέκονται ακίνητοι πάνω στον αμμώδη πυθμένα σε βάθη και περιοχές όπου αισθάνονται ασφάλεια. Το καρτέρι και το αθόρυβο πλανάρισμα φαντάζουν οι καταλληλότερες τεχνικές ώστε να καμακώσουμε ένα ψάρι, για του οποίου τη συμπεριφορά ωστόσο ελάχιστα γνωρίζουμε. Ανατολική Κρήτη, νησιά του Ανατολικού Αιγαίου καθώς και οι εκβολές του Έβρου είναι οι τόποι όπου μπορεί κανείς, μάλλον ευκαιριακά, να αναζητήσει στη χώρα αυτά τα θηράματα και τη γνώση που θα προκύψει από το κυνήγι τους.