Παράδεισος είναι...


"…ήταν πρωί και ο πρωτόβγαλτος ήλιος λαμποκοπούσε ολόχρυσος πάνω στην επιφάνεια μιας γαληνεμένης θάλασσας…"
Η πλώρη δείχνει προς ένα τόπο που αντενδείκνυται πλήρως για την εποχή. Συνθήκες και απαιτήσεις δεν συνάδουν με το τώρα.
«Ζούμε (σ)τον παράδεισο», μια σκέψη διαπέρασε τον νου που είχε αφεθεί στην αίγλη του τοπίου.
Παράδεισος λέξη… βαριά. Φορτισμένη με απωθημένα και όνειρα. Ο καθένας πλάθει ή του επιβάλλουν από έναν.
Θυμήθηκα τον γλάρο Ιωνάθαν και η μορφή του δικού μου προέκυψε αβίαστα. «Παράδεισος είναι η τελειότητα».
Ή για να είμαστε ρεαλιστές, οι στιγμές που αγγίζουν την τελειότητα.
Ίσως να φταίει το άζωτο για αυτούς τους προβληματισμούς.
Όμως απόγευμα πια στη βάρκα με μια συναγρίδα στα χέρια…
Μέλος ενός μεγάλου κοπαδιού που σαν να ήρθε να τρομάξει τον παρείσακτο από τον τόπο κυριαρχίας τους.
… όλα φάνταζαν τέλεια.