Σήμερα το πρόγραμμα έλεγε ρηχά. Αισίως έχουμε φτάσε στα τέλη Γενάρη και από λαβράκια σχεδόν τίποτα. Αυτό όμως έπρεπε να αλλάξει και έτσι αποφάσισα επιτέλους να αφιερώσω μια εξόρμηση.
Νωρίς το πρωί ο βοριάς ήδη πνέει με ισχυρή ένταση. Ντυμένος με το χοντρότερο ένδυμα από το σπίτι, σταματώ για να δω τι συνθήκες επικρατούν στα «βραχάκια». «Τα νερά είναι χαμηλά δεν αξίζει να βουτήξω εδώ», αποφαίνομαι και βάζω πλώρη για το «λαβρακομέρος του Γιώργου». Μια φυκιάδα που είχαμε ανακαλύψει με το φίλο… Γιώργο πριν μερικά χρόνια και από όπου συχνά περνούν τέτοια ψάρια. Τα πρώτα καρτέρια είναι αρκετά ενθαρρυντικά. Αρκετά μικρόψαρα, σάλπες, κάποιοι μικροί σαργοί και ένα λαβράκι θα μπει στο οπτικό μου πεδίο από πίσω και δεξιά. Μια ελάχιστη διόρθωση στη σκόπευση και βολή. Το ψάρι νεκρό. Καλά ξεκινήσαμε! Πάλι στο αυτοκίνητο, «που να πάω τώρα;» Οδηγώντας στον παραθαλάσσιο δρόμο, σκάναρα την ακτογραμμή. «Στο καβάκι που είχα δει το μεγάλο πρόπερσι», άναψε ο γλόμπος. Τα νερά εδώ είναι πιο θολά, καλό σημάδι. Πράγματι στις φυκιάδες ανοικτά από το καβάκι ένα κοπάδι λαβράκια μεταξύ μισού και ενός κιλού δοκιμάζουν την εγκράτειά μου. Ξάφνου, ελάχιστα πριν αναδυθώ από ένα καρτέρι, μέσα από το πέπλο μια μεγάλη φιγούρα θα εμφανιστεί παρέα με δυο μικρότερα. Κερδίζω με χεριά μισό μέτρο και κάνω μια μακρινή βολή. Το πέτυχα! Σε λίγο είναι στα χέρια μου. Οι χαρές του χειμώνα!
Νωρίς το πρωί ο βοριάς ήδη πνέει με ισχυρή ένταση. Ντυμένος με το χοντρότερο ένδυμα από το σπίτι, σταματώ για να δω τι συνθήκες επικρατούν στα «βραχάκια». «Τα νερά είναι χαμηλά δεν αξίζει να βουτήξω εδώ», αποφαίνομαι και βάζω πλώρη για το «λαβρακομέρος του Γιώργου». Μια φυκιάδα που είχαμε ανακαλύψει με το φίλο… Γιώργο πριν μερικά χρόνια και από όπου συχνά περνούν τέτοια ψάρια. Τα πρώτα καρτέρια είναι αρκετά ενθαρρυντικά. Αρκετά μικρόψαρα, σάλπες, κάποιοι μικροί σαργοί και ένα λαβράκι θα μπει στο οπτικό μου πεδίο από πίσω και δεξιά. Μια ελάχιστη διόρθωση στη σκόπευση και βολή. Το ψάρι νεκρό. Καλά ξεκινήσαμε! Πάλι στο αυτοκίνητο, «που να πάω τώρα;» Οδηγώντας στον παραθαλάσσιο δρόμο, σκάναρα την ακτογραμμή. «Στο καβάκι που είχα δει το μεγάλο πρόπερσι», άναψε ο γλόμπος. Τα νερά εδώ είναι πιο θολά, καλό σημάδι. Πράγματι στις φυκιάδες ανοικτά από το καβάκι ένα κοπάδι λαβράκια μεταξύ μισού και ενός κιλού δοκιμάζουν την εγκράτειά μου. Ξάφνου, ελάχιστα πριν αναδυθώ από ένα καρτέρι, μέσα από το πέπλο μια μεγάλη φιγούρα θα εμφανιστεί παρέα με δυο μικρότερα. Κερδίζω με χεριά μισό μέτρο και κάνω μια μακρινή βολή. Το πέτυχα! Σε λίγο είναι στα χέρια μου. Οι χαρές του χειμώνα!
