Δεν είναι λίγες οι φορές όπου συγκεκριμένοι τόποι και θηράματα ασκούν μια έντονη σαγήνη στον υποβρύχιο κυνηγό. Η αρχική αδυναμία της σύλληψης των εν λόγω ψαριών δημιουργεί αναπόφευκτα ένα μύθο γύρω από αυτά αλλά και το χώρο όπου κινούνται. Ένας μύθος που συντηρείται από τις αποτυχίες, καταρρέει από τις επιτυχίες, αλλά και αναγεννιέται μέσα από τις νέες προκλήσεις που προκύπτουν.
Tο χτες
Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που άκουσα πρώτη φορά για αυτό τον τόπο. Ένα μεσοπέλαγο σήκωμα, μια υποβρύχια βουνοκορφή όπου το ψηλότερο σημείο της βρίσκεται λίγο κάτω από τα είκοσι μέτρα βάθος. «Εκεί ζουν κάτι στήρες που όσο κατεβαίνεις… μεγαλώνουν», μου είχαν πει τότε κάπως πειρακτικά. Το βάθος απαγορευτικό, η εμπειρία μικρή, αλλά η νεανική ορμή με οδήγησε να καταδυθώ τελικά εκεί. Στην πρώτη αυτή βουτιά κατάφερα απλά να δω από πάνω το κεφάλι, να στέκει αγέρωχο ενάντια στο ισχυρό ρέμα. Απογοητεύτηκα καθώς οι επιθυμίες μου δεν συμβάδιζαν με τις επιδόσεις και αφοσιώθηκα σε πιο βατά μονοπάτια.
Το σήμερα
Τα χρόνια πέρασαν, οι δυνατότητες βελτιώθηκαν και η στιγμή φάνταζε κατάλληλη. Πράγματι στις καλοκαιρινές εξορμήσεις μας στον τόπο, όμορφα ψάρια εθεάθησαν. Μάλιστα μια όμορφη συναγρίδα, μέλος ενός τεράστιου κοπαδιού που ανέβηκε από τα βαθιά, έκανε την αρχή. Και πάλι όμως κάτι δεν κάναμε σωστά… .
Το ρέμα - που σχεδόν πάντα επικρατούσε - έκανε το ψάρεμα ιδιαίτερα δύσκολο. Οι στήρες ήταν πάντα παρούσες σε μεγέθη και βάθη διόλου ευκαταφρόνητα. Όλες μας οι απόπειρες εναντίον τους αποτύγχαναν. Οι μήνες κύλησαν και το καλοκαίρι έδωσε τη σκυτάλη στο φθινόπωρο. Οι αέρηδες κόπασαν, τα νερά παρέμεναν ακόμα ζεστά και αλλάζοντας την ώρα επίσκεψης στο σημείο, με χαρά διαπιστώθηκε πως το ρέμα ουσιαστικά απουσίαζε. Ένα πρωινό του Οκτώβρη με βρίσκει να στέκομαι στο χείλος του γκρεμού προς την άβυσσο. Ξάφνου καμιά δεκαπενταριά μούρες από στήρες άρχισαν να ανηφορίζουν. Γνωστό το έργο σκέφτηκα, θα μείνουν στα... πολλά και θα κοιτάζουν! Πράγματι, με τη διαφορά όμως ότι μια μικρή ομάδα - μερικά μέτρα δεξιά από το πόστο μου - έχει φτάσει σε πιο προσιτά βάθη. Σπάω το καρτέρι και με συρτό τις προσεγγίζω. Ενοχλούνται, όμως για μια από αυτές είναι πλέον αργά. Στην ανάδυση το ζευγάρι μου υποδειγματικά θα αναλάβει το θήραμα, ώστε να αφοσιωθώ στα τελευταία κρίσιμα μέτρα. Η χαρά μας στην επιφάνεια πλέον, είναι έκδηλη! Μια από τις δυσπρόσιτες ντίβες με την ώχρα, βρίσκονταν επιτέλους στη ψαροκρεμάστρα μας.
Η καλή διάθεση, έχει πάντα θετική επίδραση. Έτσι στην άλλη μεριά του τόπου δοκιμάζω ένα αρκετά βαθύ καρτέρι. Εδώ ο βυθός είναι κάπως πιο ομαλός. Στέκομαι και σε λίγο το οπτικό μου πεδίο θα γεμίσει στήρες. Άφοβα μα και προσεκτικά, αιωρούνται σαν ζέπελιν πλησιάζοντας απελπιστικά αργά. Ο χρόνος δεν επαρκεί για να τις περιμένω. Σπάω το καρτέρι και βγαίνω διστακτικά προς το μέρος τους, έρποντας με το αριστερό χέρι. Με δέχονται και όταν η πρώτη μπαίνει εντός βεληνεκούς, η βολή θα είναι άμεση και επιτυχής. Με δύο ψάρια νιώθουμε απόλυτα ευτυχείς και το ψάρεμα μας τελειώνει εκεί. Ο μύθος τους φαίνεται να έχει καταρρεύσει. Αυτή η σκέψη αυτόματα μας έκανε να νιώσουμε μια μικρή μελαγχολία. Ένα αίσθημα που έμελλε να επιβεβαιωθεί μια εβδομάδα αργότερα. Καρτερεύω στον τόπο γεμίζοντας εικόνες από τις όλο περιέργεια στήρες, που έχουν κατακλείσει το οπτικό μου πεδίο. Στο βάθος δυο φαγκριά απομακρύνονται μη δίνοντας καμία ελπίδα. Μια ακόμα ηγεμονική φιγούρα όμως δεσπόζει στην περιοχή. Μια μπαλωμένη με μέγεθος αισθητά μεγαλύτερο από τις άλλες, φέρνει βόλτες στα βαθύτερα στρώματα κάτω από τις πέντε ατμόσφαιρες. Οι αυλικοί της, βρισκόμενοι ψηλότερα, μοιάζουν να προτάσσουν τα σώματα τους για την προστασία της. Μερικές βουτιές αργότερα όταν και αυτή εξαφανίστηκε, δύο από τους πιστούς υπηκόους θα πληρώσουν το τίμημα. Όμορφα και χοντρά ψάρια που όμως δεν μας γέμισαν 100%. Η καλύτερη απόδειξη ότι το κενό που άφησε ο μύθος δεν καλύπτεται από την πρόσκαιρη χαρά των συλλήψεων. Άλλωστε ήταν ίσως μια αλαζονική πράξη, για την οποία νοερά δόθηκε η υπόσχεση ότι δεν θα ξανά υποπέσουμε.
Το αύριο
Ευτυχώς ωστόσο το υποβρύχιο κυνήγι είναι ιδιαίτερα πολυπαραγοντικό και βεβαίως δεν εξαντλείται σε ένα συγκεκριμένο είδος θηράματος. Ίσως μαζί με τις συλλήψεις που επιτεύχθηκαν να τελείωσε η εποχή της αθωότητας, όμως τώρα το πράγμα «χοντραίνει» περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν τον περίγυρο περιπολεί ένα από τα πλέον δύσκολα θηράματα για τον υποβρύχιο κυνηγό, το φαγκρί. Πόσο μάλλον όταν συχνά πυκνά από το μπλε ασημένιες μαγιάτικες πινελιές, επιθεωρούσαν τους νεοεισαχθέντες στο χώρο κυνηγούς. Ο μύθος του τόπου τελικά ζει απλά, ως άλλος Όνειρος, θα επισκέπτεται το μυαλό και τις σκέψεις μας, με αλλαγμένο προσωπείο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου