Στα ανατολικά παράλια

Και από τη δύση ας περάσουμε στην ανατολή.

Ψάρεμα εκ διαμέτρου αντίθετο με τα ρηχά καρτέρια να έχουν τον πρώτο λόγο.

Ξύπνησα νωρίς και βλέποντας τον καλό καιρό ο νους έτρεχε σε μέρη βαθιά και ψάρια μεγάλα.

Η θερμοκρασία των νερών στους 15 βαθμούς και αναρωτιέμαι αν τα λαβράκια έχουν φανεί.

Οι περιστάσεις δεν άφηναν έτσι και αλλιώς άλλα περιθώρια, ή λαβράκια ή τίποτα.

Η προετοιμασία έγινε κάπως ράθυμα, όμως μόλις το βλέμμα γέμισε μπλε η ανυπομονησία χτύπησε κόκκινο.

Τα νερά διαυγή και στα καρτέρια στις απέραντες φυκιάδες τίποτα δεν φάνηκε.

Αισίως η πρώτη ώρα πέρασε.

Τώρα όμως πλησίαζα στο «καλό» μέρος. Μια φυκιάδα που έχει δώσει κατά το παρελθόν ψάρια και όπου πριν τρία χρόνια είχε θεαθεί και ένα εξαιρετικού μεγέθους.

Κολλάω το σώμα μου παράλληλα με ένα μικρό σκαλάκι της φυκιάδας.

Αναμονή και από δεξιά εμφανίζεται.

Νωχελικό πλησιάζει αργά κατά μέτωπο.

Λουφάζω όσο μπορώ περισσότερο, κρύβω το βλέμμα.

Έχει πάρει πορεία και τίποτα δεν φαίνεται να το στάματα.

Μέχρι που η βέργα θα το πλήξει στο κρανίο και θα εξέλθει από το πλάι.

Μερικές σπασμωδικές αντιδράσεις και μόνο τότε αντιλήφτηκα το κοπάδι που ακολουθούσε και έσπασε από πίσω.

Ψάρια όλα μεγάλα, νομίζω όμως όχι όσο αυτό που χτύπησα.

Το φέρνω κοντά… ευθανασία… το μεγαλύτερο μου!

Τελικά η επιμονή ανταμείβεται!

Στα σκαλιά

Είναι ένας τόπος στα δυτικά του νησιού γνωστός μα και τόσο ιδιαίτερος.

Τα σκαλιά!

Άγριο και συνάμα σαγηνευτικό κομμάτι, με το πρώτο εξ αυτών να έχει ρηχότερο σημείο λίγο πάνω από τα 30 μέτρα.

Κάνω την πρώτη βουτιά και προβάλω στο ρηχότερο κόψιμο. Αρκετές στήρες έως τρία κιλά, δύο ροφοί και ένα κοπάδι μεγάλοι σαργοί.

Το ψιλό εξαιρετικά ανήσυχο και αναμένω το θηρευτή που τα κυνηγά. Μάταια…

Οι επόμενες ακολουθούν το ίδιο σκεπτικό. Όμως ο μεγάλος μάης ή άγρια συναγρίδα δεν φάνηκαν ποτέ.

Μια μεγάλη στήρα βράχωσε κάτω από το δεύτερο σκαλί, ενώ δύο πίγγες τράβηξαν την κατηφόρα.

Ένας ροφός με κοιτά στο ανατολικό άκρο του σκαλιού και υστέρα από ένα παρατεταμένο συρτό θα πληγεί από τη βέργα και συνοπτικά θα κρεμαστεί στη σημαδούρα.

Δίχως ξεκάθαρη σκέψη, μαγεμένος από το όλο σκηνικό οπλίζω ξανά…

Πίγγες!!!

Το μέγεθος τους σαγηνευτικό και η πρόκληση είχε άμεσα γίνει αποδεκτή.

Το «παιχνίδι» μαζί τους ξεκινά στο τρίτο σκαλί.

Ο βυθός στη συνέχεια είναι πιο ομαλός με τραγάνα, αμμούδα μικρά βράχια και σφουγγάρια.

Ακριβώς εκεί κινούνται παρέα με κάποιες στηρές εξίσου αξιόλογες.

Τα καρτέρια είναι αραιά με μεγάλους χρόνους παραμονής στην επιφάνεια.

Τα ψαριά εκεί κινούνται δίχως να δίνουν την δυνατότητα της καίριας βολής που απαιτούνταν…

Καθώς κατεβαίνω ξανά, ξυπνώντας από το λήθαργο της κατάδυσης βλέπω μια να κάνει το «λάθος» βραχώνοντας σε ένα μικροσκοπικό, φαινομενικά αδιάφορο φρύδι.

Έρπω και κοιτώ μέσα, παρότι ξέρω πως το μακρύ όπλο δεν επιτρέπει βολή.

Στο λιγοστό φως ένας μεγάλος ροφός με κοιτά, η πίγγα στεκεται δίπλα του ενώ διακρίνω και μέρη από το σώμα δύο στηρών.

Θέαμα σοκαριστικό που με συντρόφευσε στο δρόμο της ανάδυσης.

Ξεόπλισα τα λάστιχα, χάζεψα το θήραμα μου στη σημαδούρα, που ξάφνου απέκτησε την αναγνώριση που του όφειλα εξ αρχής.

Ανέβηκαμε στη βάρκα… οι «αποθήκες» πρέπει να παραμείνουν ανέπαφες!

Το χρονικό ενός παγκόσμιου ρεκόρ, Dentex Gibbosus

Πρόλογος

Λένε πως κάθε εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Αλήθεια για μια εμπειρία πόσες αναλογούν; Στις στιγμές λίγο πριν μια ιδιαίτερη σύλληψη; Τα όσα νιώθεις κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας της μάχης σε πόσες άραγε περιγράφονται; Μα, και από αυτές τελικά πόσες θα καταφέρουν να αποτυπωθούν στο χαρτί;

Η αρχή

Είναι μεσημέρι, 28 Φλεβάρη 2011. Βιαστικά φοράω τη χοντρή στολή μου στην ακροθαλασσιά, κάτω από μια αραιή συννεφιά και μουντάδα που φέρνει ο τεσσάρης νοτιανατολικός άνεμος. Πέρασαν κιόλας σχεδόν δυο εβδομάδες. Είχα θυμάμαι βουτήξει για λαβράκια, όταν απρόσμενα μια συναγρίδα που χάθηκε προς τα ανοιχτά με έβαλε σε υποψίες. Ακολούθησα την πορεία που μου «υπέδειξε» βαθαίνοντας ολοένα τις βουτιές. Σε κάποιες από αυτές, θαρρείς ως επιβράβευση εμφανίζονταν. Για να χαθεί όμως και πάλι ξανά προς τα ανοιχτά. Τελικά εκεί που η απέραντη φυκιάδα έδινε τη θέση της στη λάσπη και την αποσυντιθέμενη ποσειδωνία, ένα ωραίο κοπάδι τέτοια ψάρια βρέθηκε να «παίζει» μπροστά μου. Ίσως γνωρίζοντας την αδυναμία του 82αριού που κρατούσα να ανταποκριθεί! Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σημείο αναφοράς στο βυθό είχαν στήσει το μεθυστικό χορό τους. Μα δεν ήταν μόνες. Δυο ντροπαλά ψαριά, με αχνό γαλάζιο σιρίτι στην ουρά και το χαρακτηριστικό «καρούμπαλο» έσπειραν μέσα μου τον πόθο. Έκαναν ένα μόνο αργό πέρασμα πίσω από τις συναγρίδες, πριν χαθούν ξανά στο μυστηριακό άδυτο που όριζε το πέπλο της θολούρας. Σοκαρίστηκα, ένιωσα ανέτοιμος και αποσύρθηκα.

Το μεσοδιάστημα

Και αν το σώμα επανήλθε στο στεριανό κόσμο, η σκέψη παρέμενε ακόμα εκεί… να καρτερεύει. Ο Όνειρος δεν παρέλειψε να μεταμορφωθεί σε ψάρι και να με επισκεφθεί. Όμως παρά τα παιχνίδια του ασυνείδητου η λογική υπαγόρευε άλλα. Ουσιαστικά ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα τα ξαναέβρισκα. Έτσι όταν συγκρατημένα αποκάλυψα το γεγονός σε φίλους θεώρησα πως μέχρι εκεί θα έφτανε αυτή η ιστορία. Παρόλα αυτά μια εσωτερική ανάγκη με ώθησε να κάνω μια διαδικτυακή έρευνα. Τα ψάρια που είχα δει ήταν κορωνάτα φαγκριά ή κατά το επιστημονικότερο dentex gibbosus. Ένα διαφορετικό είδος από το κοινό φαγκρί του οπoίου η αντίστοιχη ονομασία είναι pagrus pagrus. Το πρώτο συνθετικό της ονομασίας τους παραπέμπει όχι τυχαία στο θήραμα φετίχ όσων αρέσκονται στην τεχνική του καρτεριού, την συναγρίδα (dentex dentex)! Έτσι αβίαστα προκύπτει μια πρώτη ιδέα αναφορικά με το τι να περιμένει κανείς. Σύμφωνα με το fishbase σαν είδος είναι εξαπλωμένο σε όλη τη μεσόγειο. Όμως κάνει πιο αισθητή την παρουσία του στην ευρύτερη περιοχή του Γιβραλτάρ και στις ακτές της δυτικής Αφρικής. Συνηθίζει να ζει σε απαγορευτικά για τον υποβρύχιο κυνηγό βάθη και μεγαλώνει αρκετά φτάνοντας σε αξιοσημείωτα μεγέθη. Ενώ αν τώρα επιπλέον προσθέσουμε και την καχύποπτη συμπεριφορά του, τότε δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται ένα «μυθικό» θήραμα για τον ψαροτουφεκά.
Βεβαίως δεν παρέλειψα να επισκεφτώ ξανά το κομμάτι βασισμένος στα σημάδια που είχα βάλει στην ακτή. Αποτέλεσμα ήταν άκαρπες καταδύσεις και αναμονές στο πουθενά του θολού και παγωμένου, λασπώδους βυθού. Ακριβώς αυτή η ανυπαρξία υποβρύχιων σημαδιών με κάνει πλέον να αμφιβάλω για το αν κατάφερα να ξαναβουτήξω ποτέ ακριβώς στο ίδιο σημείο. Το δε ανορθόδοξο για την εποχή και σαν επιλογή τόπου ψάρεμα άρχισε επίσης να επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία.

Επιστροφή

Όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου κατά τη διαδρομή προς το σημείο. «Όμως ο καιρός σήμερα είναι ακριβώς ίδιος με τότε», με κορόιδεψα καθώς ήδη είχα ξεκινήσει να αμφιβάλω για την ορθότητα των πράξεων. Τσέκαρα εις διπλούν τα σημάδια και η σημαδούρα ποντίστηκε. Πρώτη βουτιά. Θολούρα, σκοτεινιά… νέκρα! Επιφάνεια. «Μήπως ματαιοπονώ; Μήπως τελικά κυνηγώ τις εμμονές μου και όχι ψάρια;» Ξανά στο βυθό. Ακουμπώ το βούρκο, κοιτώ μπροστά, αναμένω λίγο και… ναι! Τέσσερις συναγρίδες μπαίνουν στο σκηνικό. Λογικά έχω βολή, άλλωστε λόγο θολούρας δεν μπορεί να είναι και πολύ μακριά. Συνεχίζουν να με προκαλούν με το μέγεθος και το «νάζι» τους. Αναδύομαι. Μια εσωτερική διαμάχη ξεκινά. «Γιατί δεν προσπάθησα καν να πάρω κάποια;» «Πάλι άψαρος θα βγεις» με κατσαδιάζω. «Όμως και αν…» ακούγεται σαν ψίθυρος η -στα όρια του παραλόγου- επιλεκτικότητα. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό έμελλε να επαναληφθεί λίγα λεπτά αργότερα και λίγα μέτρα δίπλα στην θολούρα που άφησα από την προηγούμενη ανάδυση. «Άραγε θα τις ξαναβρώ» συλλογίζομαι πριν την τέταρτη κατά σειρά βουτιά. Να τες! Δεκτικές. Σαν να είναι περισσότερες μου φαίνεται τώρα. Εστιάζω πάνω τους έτοιμος, όταν…


Η δικαίωση

… από πίσω και δεξιά, παράλληλα σχεδόν με το σώμα μου πλησιάζει μια φιγούρα. Την αντιλαμβάνομαι με την άκρη του ματιού. Ασυναίσθητα γυρνώ λίγο κεφάλι και όπλο. Παράλληλα όμως με την επισήμανσή από μέρους μου, αλλάζει ελαφρώς πορεία. Πριν προλάβει να απομακρυνθεί αρκετά μια ενστικτώδης βολή θα στείλει τη βέργα να διαπεράσει το κορμί του. «Άραγε σε πιο σημείο;» Αγωνιώ καθώς αναδύομαι με το μουλινέ να ξετυλίγεται γρήγορα. Στην επιφάνεια πλέον διστακτικά ξεκινώ να μαζεύω το σχοινί. Χεριά τη χεριά οι σφυγμοί ολοένα αυξάνονται. Η αδρεναλίνη βρίσκεται στα ύψη και ο χρόνος έχει απολέσει την πραγματική του υπόσταση. Σε λίγο το βλέπω. Έχει περάσει πετονιά και από ότι διακρίνω η βέργα το τρύπησε στα βράγχια. Η διαπίστωση αυτή με κάνει τώρα πιο αποφασιστικό, πιο θαρραλέο στις κινήσεις. Γραπώνω την ουρά και με το άλλο χέρι καταφέρνω να το ακινητοποιήσω πιάνοντας τα βράγχια. Σε δεύτερο χρόνο εγκλωβίζω την ουρά του ανάμεσα στα πόδια μου. Ύστερα από μερικές προσπάθειες με το μαχαίρι παραδίνεται ολοκληρωτικά. Σιγή σε φόντο κόκκινο σαν κοράλλι…

Επίλογος

Στην ακτή πια προσπαθώ να συλλάβω τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν. Δεν έχω καν ξεκαρφώσει το ψάρι από τη βέργα. Εκεί στο σκάσιμο του κύματος ανακαλύπτω μια ακόμα πτυχή του εαυτού μου. Μοιράζομαι τη χαρά με τους φίλους. Το τηλέφωνο αναλαμβάνει δράση κοινωνώντας το γεγονός σε όσους από αυτούς δεν ήταν παρόντες. Η φωτογραφική δεν μπορεί να περιμένει πια. Κάποιοι μου μίλησαν για μια ιστορική για το υποβρύχιο κυνήγι στην Ελλάδα σύλληψη. Κάποιοι αναρωτήθηκαν και μετά από αυτό τι; Μονάχα η θάλασσα μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτά! Το μοναδικό ίσως δεδομένο είναι ότι πρόκειται για μια νίκη της υπομονής και της επιλεκτικότητας. Στοιχεία θεμελιώδη για τον σύγχρονο ψαροκυνηγό.

Υστερόγραφο

Η τελευταία πράξη εκτυλίσσεται μετά από ένα δεκαήμερο περίπου. Βράδυ στον υπολογιστή ετοιμάζω σημειώσεις για την επομένη. Κάποια στιγμή ανοίγω το e-mail και μια ευχάριστη έκπληξη με περιμένει. Αποστολέας: «Sheri Daye», θέμα: «IUSA Congratulations». Η αίτηση μου είχε γίνει δεκτή και ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ αναγνωρίστηκε. Η μικρή ποινή λόγω μη πιστοποιημένης ζυγαριάς ξεχάστηκε γρήγορα μέσα στη χαρά που με πλημύρισε. Άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι τα κιλά που έχουν την μεγαλύτερη αξία, αλλά η φιλοσοφία και κυρίως τα συναισθήματα!

To δώρο

Είναι φορές που η θάλασσα σε καλεί έντονα.
Που κάτι σε ωθεί να την επισκεφτείς.
Που νιώθεις ότι κάτι θα «παίζει» εκεί…
Ο ήλιος μεσουρανεί μα πλέον είναι αισθητά πιο απόμακρος, πιο αδύναμος.
Με την αλλαγή της ώρας πλέον τα περιθώρια της απογευματινής βουτιάς είναι ακόμα πιο περιορισμένα.
Η ατμόσφαιρα πιο δροσερή δεν συγχωρεί κοντομάνικους παληκαρισμούς.
Όμως η θάλασσα είναι ζεστή και σήμερα εξαιρετικά φιλόξενη.
Ίσως κάπως πιο θολή.
Κανένα άλλο σκάφος δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Το ζέσταμα ολοκληρώνεται γρήγορα, δίχως κάποιο θήραμα αφού τα ψάρια που εντοπίστηκαν ήταν μικρά.
Στο κεφάλι του καλού κομματιού τα πράγματα είναι αρχικά ενθαρρυντικά.
Όμως τίποτα δεν θα φανεί στις επόμενες βουτιές.
Στην παρακείμενη αποχή όμως έχει «κινησούλα».
Πολλές μικρές στήρες, σαργοί και σηκιοι σε κοπάδια και αρκετοί (5-6) ροφοί τριγυρνούν σε ένα σκηνικό όπου γκρι και μαύρο κυριαρχούν.
Δυο διαδοχικά καρτέρια στην περίμετρο του χώρου που κινούταν τα ψάρια δεν θα φανερώσουν κάτι άλλο.
Στην τρίτη βουτιά ένας από τους μεγαλύτερους της παρέας θα πληγεί από τη βέργα.
Αντιδρά μα όχι σθεναρά.
Προσπαθεί μάταια να βραχώσει, αλλά με δυο χεριές στην πετονιά δεν το επιτρέπω.
Στην επιφάνεια μαζεύοντας το μουλινέ ακολουθεί με σπασμωδικές κινήσεις.
Χαρά που μοιράζεται και με το φίλο συρταδόρο, ο οποίος έσπευσε να δει αν είναι όλα καλά αφού μας είδε πολύ ανοιχτα…
- Ωραίο ψάρι μπράβο, να βγάλουμε καμιά φωτογραφία!

To αποχαιρετιστήριο

Ήταν μια εξόρμηση με ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Δις αποχαιρετιστήρια.

Πρώτον, ο ένας από την παρέα τελικά αναγκάστηκε να αναζητήσει την τύχη του πλέον εκτός συνόρων και σύντομα αναχωρεί.

Δεύτερο, η κρίση μας αναγκάζει αποχωριστούμε το αγαπημένο σκάφος της παρέας.

Απαρτία λοιπόν και προορισμός μας οι ακριτικοί Ωθονοί!

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ρηχές αναζητήσεις όπου άσπρα ψάρια άρχισαν να μπαίνουν στο ψυγείο.

Όμως σύντομα αυτό δεν μου ήταν αρκετό.

Στο βαθύτερο κομμάτι με τον Κώστα αρχικά και το Γιώργο ύστερα για παρέα που αφιέρωσαν χρόνο από τις βουτιές τους για να προσέχουν το «βλαμμένο».

Το πρώτο καρτέρι αναγνωριστικό, έπρεπε να πέσω λίγο πιο δίπλα.

Δεύτερο και το ψιλό σπάει έντονα! Μαγιάτικα; Όχι!

Ένα τεράστιο κοπάδι παλαμίδες θα αποκρύψει καθετί άλλο.

Ένας τεράστιος αριθμός ασημένιων ψαριών παρελαύνει μπροστά μου.

Μια βολή και δύο ψάρια περασμένα στο νήμα και τη βέργα, μου χαρίζουν μια δυνατή μάχη.

Μερικά λεπτά αργότερα στη σημαδούρα προσπαθώ να τα χαράξω μέσα σε ένα σύννεφο αίματος.

Μια μικρή ανάπαυλα και ήρθε η ώρα να δω το κόψιμο.

Αφήνω το εναλλασσόμενο και έρπω προς μια ακόμα πανέμορφη συνάντηση που με «περιμένει».

Μια συγκέντρωση στήρες και μαζί δυο μεγάλοι ροφοί!

Τα ψάρια άφοβα και επιλέγω να πάρω μια στήρα και να αποχωρήσω.

Η βολή καλή και σύντομα είμαστε στην επιφάνεια.

Συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί ξανά στο σκάφος.

Δεν θα μας πάρει από κάτω… θα το ξανακάνουμε ρε!

Επιτέλους καλοκαίρι

Είναι κάποιες φορές που οι προβλέψεις σου θα πέσουν έξω.

Που η θάλασσα δεν θα ανταμείψει με ψάρια τις προσπάθειες σου, τις βουτιές σου.

Όμως λίγο πριν το τέλος ακόμα και μιας τέτοιας μέρας αρκεί να κοιτάξεις μπροστά σου.

 Αρκεί για να αντιληφθείς ότι ψ/τ δεν είναι μόνο τα ψάρια, μόνο οι βουτιές.

Είναι και το προνόμιο να βλέπεις το ίδιο πράγμα που ενδεχομένως βλέπουν όλοι από μια άλλη «γωνία», μια άλλη «οπτική».

Είναι πάλι φορές όμως που…

Νωρίς το πρωί και βρισκόμαστε στο κεφάλι.

Πολλά μικρόψαρα, ασθενές νότιο ρεύμα, μεγάλη διαύγεια, ζεστά νερά! Όλα φαντάζουν ιδανικά!

Οι πρώτες βουτιές διστακτικές, σύντομα όμως το σώμα δέχεται την πίεση.

-          Πάμε στο ξεκομμένο κεφάλι έχω έμπνευση...

-          Οκ

Με ρηχότερο τα 30 περίπου μέτρα περίμενα καιρό να ζεστάνουν καλά τα νερά και να το επισκεφτώ.

Στην πρώτη βουτιά όμως η εικόνα δεν είναι η αναμενόμενη. Μια αγριεμένη πίγγα και ένας μικρός ροφός.

-          Κάτι δεν πάει καλά κάτω

Άλλη μια κατάδυση για να το εμπεδώσουμε.

-          Ίσως είναι στο βαθύτερο παρακείμενο σημείο.

Περίπου μισή ώρα αργότερα ακουμπώ το δεύτερο αυτό κεφάλι.

Δυο στήρες θα φύγουν για το σκαλί και πέρα από αυτό, μετά την αμμούδα στην πέτρινη έξαρση ένα κοπάδι συναγρίδες.

Οι επόμενες βουτιές με βρίσκουν εκεί. Τα ψάρια μεγάλα και διστακτικά, πλαισιώνονται από μερικούς ροφούς και κάμποσους σαργο-σηκιούς.

Πέμπτη βουτιά και ήδη από την προηγούμενη οι συναγρίδες έχουν χαθεί.

Έπεσα και λάθος…

Δεν πειράζει προχώρα τώρα!

Μια ακόμα βράχινη έξαρση λίγο μακρύτερα από το κεφάλι.

Στέκομαι και τον βλέπω απέναντι μου να αιωρείται ατάραχος.

Έρπω προς αυτόν και μοιάζει σαν να κάνει το ίδιο.

Τα 4 λάστιχα και η χοντρή βέργα μου δίνουν σιγουριά.

Βολή καταπρόσωπο και… λήξης.

Το ψάρι νεκρό και άσπρο θα ακουμπήσει μαλακά το βυθό.

Ανάδυση με το μουλινέ ανοιχτό και εύκολα τον ανεβάζω από την επιφάνεια.

-          Κάτσε να σε βγάλω εκεί μια φωτό!

 

-          Μπα καλύτερα όταν ανέβω πάνω…

Όταν βουτάς στο νερό συντροφιά με ένα μακρύκανο όπλο στο χέρι, τότε σημαίνει ότι είσαι προετοιμασμένος.
Όταν φτάνεις στον ανήλιο και άχρωμο πυθμένα, εκεί που η πίεση έχει τεντώσει το διάφραγμα, μόνο τότε νιώθεις ζωντανός.
Κομμάτι ενός άλλου κόσμου άγριου μα συνάμα τόσο όμορφου, δίκαιου και πραγματικού.
Η πλεονεξία της αρμαθιάς έχει μείνει στη ρηχή ανοιχτωσιά.
Εδώ αναζητάς το θήραμα που θα γεμίσει κατ’ αρχήν την καρδία και το μυαλό με συναισθήματα και εικόνες μοναδικές.
Την ικανοποίηση από την απόλυτη εφαρμογή της επιλεκτικότητας.
Τι και αν αναρωτιέσαι αν ορθά και συνειδητά στο προηγούμενο κομμάτι δεν έγινε βολή στη λουφαγμένη στήρα.
Η θέα τους θα δωσει την καταφατική απάντηση.
Η προσπάθεια, ο χρόνος βυθού και τα τεχνάσματα για να προσεγγίσουν, η βολή, η μάχη.
Ψαροτούφεκο στα καλύτερα του!

Ο πρώτος...

«Ακόμα δεν έχουμε βγάλει κανένα καλό ψάρι με τον άνεμο», είπα προφητικά στο ζευγάρι μου εκκινώντας από το λιμάνι. Όπου άνεμος το καταδρομικό συμβατικό σκαφάκι. Η μέρα φάνηκε εξ’ αρχής καλή. Αρκετά μαύρα ψάρια επιτέλους έπαιζαν στις αποχές. Τα νερά κάπως δροσερά ακόμα αλλά ποιος νοιάζεται. Κατεβαίνω στο γνωστό σκαλί. Είναι κάπως θολά. Το ρέμα με στέλνει προς το κόψιμο όπου προβάλω διακριτικά. Λίγα μέτρα βαθύτερα αιωρείται με μέτωπο προς εμένα. Η βολή άμεση και καίρια. Όπως μόνο αξίζει σε έναν άρχοντα του βυθού. Ο πρώτος για τον "Άνεμο" είναι γεγονός...

Λαβράκια...

Σήμερα το πρόγραμμα έλεγε ρηχά. Αισίως έχουμε φτάσε στα τέλη Γενάρη και από λαβράκια σχεδόν τίποτα. Αυτό όμως έπρεπε να αλλάξει και έτσι αποφάσισα επιτέλους να αφιερώσω μια εξόρμηση.
Νωρίς το πρωί ο βοριάς ήδη πνέει με ισχυρή ένταση. Ντυμένος με το χοντρότερο ένδυμα από το σπίτι, σταματώ για να δω τι συνθήκες επικρατούν στα «βραχάκια». «Τα νερά είναι χαμηλά δεν αξίζει να βουτήξω εδώ», αποφαίνομαι και βάζω πλώρη για το «λαβρακομέρος του Γιώργου». Μια φυκιάδα που είχαμε ανακαλύψει με το φίλο… Γιώργο πριν μερικά χρόνια και από όπου συχνά περνούν τέτοια ψάρια. Τα πρώτα καρτέρια είναι αρκετά ενθαρρυντικά. Αρκετά μικρόψαρα, σάλπες, κάποιοι μικροί σαργοί και ένα λαβράκι θα μπει στο οπτικό μου πεδίο από πίσω και δεξιά. Μια ελάχιστη διόρθωση στη σκόπευση και βολή. Το ψάρι νεκρό. Καλά ξεκινήσαμε! Πάλι στο αυτοκίνητο, «που να πάω τώρα;» Οδηγώντας στον παραθαλάσσιο δρόμο, σκάναρα την ακτογραμμή. «Στο καβάκι που είχα δει το μεγάλο πρόπερσι», άναψε ο γλόμπος. Τα νερά εδώ είναι πιο θολά, καλό σημάδι. Πράγματι στις φυκιάδες ανοικτά από το καβάκι ένα κοπάδι λαβράκια μεταξύ μισού και ενός κιλού δοκιμάζουν την εγκράτειά μου. Ξάφνου, ελάχιστα πριν αναδυθώ από ένα καρτέρι, μέσα από το πέπλο μια μεγάλη φιγούρα θα εμφανιστεί παρέα με δυο μικρότερα. Κερδίζω με χεριά μισό μέτρο και κάνω μια μακρινή βολή. Το πέτυχα! Σε λίγο είναι στα χέρια μου. Οι χαρές του χειμώνα!