To δώρο του ήλιου

Βαρύς ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως στο βάθος κάπου στο πέλαγος ηλιαχτίδες «βουτούν» στη θάλασσα.
Σημάδι ελπίδας άραγε;
Νερά σχετικά θολά και μάλλον ζεστά για την εποχή.
Ένα μικρό σκαλί με μια φυκιάδα γίνεται το άνδρο μου.
Τα δευτερόλεπτα κυλούν.
Εμφανίζεται να κυνηγά.
Με καταλαβαίνει και σπάει την κίνηση της.
Απομακρύνεται λουφάζω και κρύβω το βλέμμα.
Σαν να κινείται στην περίμετρο διερευνητικά.
Κλείνω τα μάτια και αναμένω.
Ο χρόνος σαν να έχει σταματήσει.
Μια κλεφτή ματιά πλησιάζει διακριτικά, όχι για πολύ.
Ένας υπόκωφος θόρυβος από το λάρυγγα.
Ξαναέστριψε.
Τώρα πλησιάζει κατά μέτωπο.
Βέργα και μάτι ευθυγραμμίζονται.
Λίγο ακόμα… όχι!
Στρίβει και μου δείχνει τα χρωματικά της κάλη.
Δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία…
Μια μακρινή βολή, όχι η ιδανικότερη μα θα κρατήσει.
Ο χειμώνας μπορεί να περιμένει!