Ταπεινότητα

Πρώτο καρτέρι ίσα ίσα για να ανοίξω και να δω τον νεο αυτό τοπο. Σκαθάρια αρκετά και ένα κοπάδι συναγρίδες στο βάθος. Κατεβάζω το βλέμμα και κάνω στατική για λίγο. Μερικά δευτερα αργότερα ανασηκωνω το κεφάλι και τα ψάρια έχουν πλησιασει! Περιμένω λίγο ακόμα μηπως φανεί καμια πιο χοντρή. Τίποτα. Βολή και στην επιφάνεια. Καλή αρχή, μπράβο μας ρε είμαστε καλοί τελικά! ( ; )

Λίγες βουτιές αργότερα στο χείλος ενός σκαλιού προς τα "άπατα" χαζεύω ανακατεμένους τέσσερις ροφούς απο 8 εως 2,5 κιλα και κάμποσες στηρες. Τα ψάρια έχουν ηρεμήσει και πλησιασει αρκετά. Δεν ξέρω αν πρεπει να κάνω βολή. Τελικά μια στηρα αποκομένη απο την ομαδα στα δεξιά μου θα είναι το θυμα μου, αφού πρώτα την πλησίασα με συρτό.

Η ψευδαισθηση της ανωτερότητας άνθησε μετά από την επιλογή του θηράματος και φούσκωσε αλαζονικά όταν στο επόμενο πλαναρισμα τα ψάρια ήταν ακόμα εκεί.

Όμως ξάφνου όλα σπάνε, όλα εξαφανίζονται και όταν το βλέμμα μου συναντα το τεράστιο μαγιάτικο από την τρομάρα τραντάχτηκα. Αυτο χωρίς να δώσει κανένα δικαίωμα αργά θα χαθεί στο μπλε, αποδυκνείοντας ποιος είναι τελικά ο άρχοντας της περιοχής!

Κατα την αναδυση η τρομάρα μετατράπηκε σε δέος.

Στην επιφάνεια ψελίζω, "ήταν πιο μεγάλο απο μένα...".

Το ζευγάρι μου αφού σιγουρευτικε για τη σωματική μου υγεία, αρχισε να ανησυχεί για την πνευματική.

Τελικά δεν είμαι(/ειμαστε) παρά ένας ταπεινός επισκέπτης του υποβρύχιου κόσμου!

Τεσσερις εποχες και αντιστοιχες εξορμησεις

Καλοκαίρι!

Η διαύγεια είναι φανταστική.
Ίσως μεγαλύτερη από 30 μέτρα.
Στο σκαλί που βρίσκεται από κάτω μου παρατηρώ τα μικρόψαρα να αντιδρούν νευρικά.
Άραγε τι να είναι αυτό που τα ενοχλεί.
Καταδύομαι με μια σχετική ανυπομονησία.
Το υ/β σκηνικό με έχει σαγηνέψει και ανυπομονώ να βρεθώ στον πυθμένα.
Φτάνοντας διαπιστώνω την παρουσία μιας στήρας.
Την αγνοώ για λίγο μήπως και εμφανιστεί κάτι άλλο.
Όχι…
Στρέφομαι προς το μέρος της και κάνω μια χεριά.
Εκείνη τη στιγμή από δεξιά, ακριβώς πάνω στο κόψιμο, εντοπίζω μια συναγρίδα να επιθεωρεί.
Σύγχυση!
Στρέφω το όπλο προς την «νεοεισαχθείσα».
Σπεύδει να χαθεί γρήγορα, δίχως καμιά ελπίδα επιστροφής.
Ξανά στη στήρα που ετοιμάζεται να βραχώσει.
Βολή βιαστική… κακή…
Πετάει τη βέργα και μπαίνει στο διπλανό χαράκι, άσχημα τραυματισμένη.
Αφήνω το όπλο για σημάδι.
Μια βουτιά αργότερα, με κοντό όπλο και περισσότερη (αυτο)συγκέντρωση το ψάρι θα έρθει στην επιφάνεια.

Φθινόπωρο

Ο νότιος άνεμος δεν αφήνει πολλές επιλογές.
Στη δυτικη πλευρά της βραχονησίδας αποφασίζουμε να κανουμε μια σκάλα στα ρηχα.
Κολυμπώ ανάμεσα στα μεγάλα μονόπετρα.
Ενας σηκιός μπαίνει σε μια χαρακιά.
Βάζω πρώτη σκάλα και κατεβαίνω να τσεκάρω.
Μάταια έχει χαθεί στα ενδότερα.
Συνεχίζω τη βουτιά μου με συρτό.
Ένα παράθυρο μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Κοιτώ μέσα και τον βλέπω να πλησιάζει να με τσεκάρει.
Βολή στα γρήγορα, στα βράγχια.
Με την πρώτη σκάλα όμως δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να τραβήξω με δύναμη.
Πετάγεται έξω από μια διπλανή τρύπα και χτυπιέται έντονα.
Θα κρατήσει η βέργα;
Ξαναμπαίνει μεσα βραχώνοντας επιπόλαια και θολώνοντας τα πάντα.
Δεύτερη βολή που λειτουργεί σαν ευθανασία.
Μια βουτιά ακόμα και εγκαταλείπει το καταφύγιο του.

Χειμώνας

Βαθια... σκοτεινιά, παγωμένο σκηνικό και κρυο που χαλάει τη διάθεση.
Στεκεσαι και αναρωτιεσαι αν τελικά αξίζει.
Ξάφνου μια μεγάλη φιγούρα εμφανίζεται από την θολούρα.
Τον θυμάσαι από το καλοκαίρι.
Αναρωτιεται τι άραγε κανεις εκεί.
Συνειδητά δεν τον περάζεις γιατι εικάζεις πως είναι ο άρχοντας του τόπου.
Οι αυλικοί όμως λείπουν.
Ισως πάλι σαν φαντάσματα να κρύβονται πίσω από το πέπλο της θολούρας.
Το συνηθίζουν άλλωστε σαν είδος.
Κρυώνω... να συρθώ λίγο μήπως και δω καμία. Μπα... .
Αναδυση και μια υπόσχεση ότι δεν θα ξαναβουτήξεις εκεί σήμερα.
Λίγα λεπτά αργότερα με το κεφάλι προς τα κάτω την έχεις ήδη αθετήσει.
Πόσο θνητή επιλογή.
Όμως, την είδα; Ιδέα μου ήταν;
Τουρτούρισμα, διαφραγματικός, μια χεριά... τίποτα.
$%^&!*, δεν με νοιαζει.

Λίγο αργότερα σε μια ενδιάμεση αποχή...
Βλέπω τα χιόνια στο δίπλα βουνό.
Χαλαρώνω, βουτώ.
Ωπ, έφτασα κιολας; Μεγαλεία...
Ωραίο μονόπετρο, κρύβομαι.
Καλογρίτσες, κάτι σαργουδάκια, μια χειλού, μια στήρα.
Ελα ρε! Στήρα!
Καλούτσικη φαίνεται, λόγω της μέρας ακόμα καλύτερη ίσως.
Θα έρθει, όχι θα συρθώ.
Αντε ξεκίνα...
Την τρόμαξες, ατσούμπαλε.
Χάνεται σε ενα ωραίο μονοπετρο δίπλα.
Αναδυση, αντε ξαναβρες το τώρα.
Τυχη; Έλλειψη ρεύματος; Κάτι άλλο; Πέφτω πάνω ακριβως στο μονόπετρο.
Κατευθύνομαι προς το χαράκι.
Μια μακρόστενη μούρη με κοιτά, σχεδόν απ' έξω.
Ευκολη βολή.
Σύντομα με ακολουθεί στην επιφάνεια.

Βγάλε λίγο ήλιο...
Μας πέθανε και αυτός ο βοριάς.
Θέλαμε και βουτίδια στις αποχές τρομάρα μας, λαβράκια ρε...
Λίγο πριν το λιμάνι επίτελους μας χάρισε μερικές ακτίνες.
Χλιδές!


Ρηχά... 10 κιλά βλακεια έκανα βαρής είμαι.
Σερνομαι στις φυκιάδες.
Πλησιάζω το μονοπετρο που ξενερίζει.
Στέκομαι στην εσοχή.
Σάλπες, μικροι κέφαλοι και ξάφνου λαβράκι.
Η μάλλον νεκρό λαβρακι.
Καλή αρχή!
Λίγο παραδίπλα, η τυχη μου χαμογελά.
Δυο ψάρια χάνονται πίσω από ένα βραχάκι.
Θα τα προλάβω από την άλλη μεριά;
Τελικα δεν χρειάστηκε ούτε να συρθω.
Απο μόνα τους ήρθαν να δουν το πλάσμα που πριν επέπλεε και τώρα κάθοταν στα φύκια.
Καλά είμαστε πάμε πίσω.
Σε αυτο το καβάκι όμως δεν ήταν οι τσιπούρες.
Yeap...
Καρτέρι, μπα.
Σύρσιμο, να τη. Βόσκει.
Με καταλαβε, όχι ακόμα.
Μια χεριά προλαβαίνω.
Σηκώθηκε, τελευταία ευκαιρία.
Σκοπευση, βολή, αυτοέπαρση.



Άνοιξη

Μια μικρή μουντάδα, σύντομα υποχώρησε μπροστά στο λαμπρό ήλιο.
Άραγε το τελευταίο ψάρεμα πριν την … απαγόρευση του Μάη;
Το ταξίδι κυλά με συζητήσεις για μυθικές συναγρίδες που πιάστηκαν στα παραγάδια του παρελθόντος.
Μα καλά 30 κιλά συναγρίδα;;;
Και με ένα ψάρι το 1/10 του βάρους του μια χαρά θα είμαι για σήμερα! (προφητεία; )
Θερμοκρασία αέρα 25 βαθμοί, σχεδόν καλοκαίρι!
Θερμοκρασία νερού στην επιφάνεια 17, εδώ έχουμε λίγο δρόμο ακόμα…
Στολή 6,5 χιλιοστά για να είμαστε άνετοι και βουτιά.
Η θάλασσα διαυγέστατη σε καλεί να χαθείς στην αγκαλιά της.
Δεν της χαλάσαμε χατίρι, με βουτιές που θύμιζαν κάτι από καλοκαίρι (σχεδόν).
Όμως η κίνηση των ψαριών είναι αισθητά περιορισμένη.
Μήπως πιο ρηχά;
Και εκεί μέτρια τα πράγματα…
Στον τελευταίο τόπο τα σημάδια είναι σχετικά καλά.
Ένα κοπάδι σαργοί και σκαθάρια, θορυβημένα παίζουν μπροστά από το όπλο μου.
Ένας μεγάλος τόνος στην επόμενη βουτιά θα βάλει σε σκέψεις το ζευγάρι μου, που τελικά έπραξε σωστά.
Χαλαρώνω.
Λες να ξανάρθει η τούνα; Σιγά μη με περιμένει και ακίνητη κιόλας…
Βυθίζομαι. Μερικά μέτρα πριν τον πυθμένα την βλέπω να φεύγει.
Όχι την τούνα, μια συναγρίδα.
Αναζητώ και τελικά βρίσκω ένα πόστο που φαντάζει κατάλληλο.
Θα γυρίσει; Ξύνω λίγο το βράχο. Να την κεφάλωσε.
Όχι για πολύ, τώρα με μια ημικυκλική πορεία πλησιάζει αργά.
Την έχω; Σημαδεύω καλά και τραβώ τη σκανδάλη.
Βολή χαμηλή, μα θα κρατήσει.

Μια βουτιά δίχως όπλο.

Είναι ένας τόπος πανέμορφος, σχεδόν μαγικός τουλάχιστον στο μυαλό μου. Εκείνη τη μέρα όμως τα ψάρια ήταν λίγα και τρομαγμένα. Κανένας λόγος να πιεστούν περισσότερο. Το όπλο στο σκάφος, στα χέρια η κάμερα και ιδού το αποτέλεσμα.

Τεχνικές στο υποβρύχιο κυνήγι

(δημοσιευμένο στο περιοδικό Deep 5/2010)

Εισαγωγή

Οι τεχνικές στο υποβρύχιο κυνήγι. Ένα θέμα χιλιοειπωμένο, μα πάντα επίκαιρο και φλέγον. Πολλάκις αναλυμένο μα πάντα ενδιαφέρον. Σχολείο για τους νέους, επανάληψη (μητέρα της μάθησης μην ξεχνάμε) για τους πιο έμπειρους. Άλλωστε η σωστή επιλογή, μα και εκτέλεση της κατάλληλης τεχνικής ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, μπορεί να κάνει τη διαφορά στη λεπτή ισορροπία μεταξύ μιας επιτυχημένης ή μη εξόρμησης. Συνεχίζουμε λοιπόν;

Ψαχτήρι

Για κάποιους το ψαχτήρι είναι μια αναχρονιστική τεχνική που παραπέμπει στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως ακόμα και σήμερα παραμένει αποδοτική. Έτσι ουκ ολίγοι ψαροκυνηγοί την επιλέγουν ιδίως κατά τους χειμερινούς μήνες. Κοντό όπλο συνήθως έως 90 εκατοστά, συνετή χρήση του φακού όταν απαιτείται μόνο, χαλαρή βουτιά και προσέγγιση του θαλαμιού. Φτάνοντας στην τρύπα αρχικά ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά μήπως το ψάρι παίζει στον προθάλαμο, αν όχι εισχωρούμε στα ενδότερα. Βλέμμα και βέργα εισέρχονται ταυτόχρονα, όντας σε πλήρη ετοιμότητα για μια πιθανή βολή σε πρώτο χρόνο. Αν αυτό δεν συμβεί, με επιμελές και διεξοδικό ψάξιμο κάθε γωνιάς ίσως αποκαλυφθεί το θήραμα. Έχοντας συμπεριφορά συνήθως πιο ήρεμη σε σύγκριση με όταν βρίσκεται εκτός, το στοίχημα δεν είναι άλλο από την επίτευξη μιας καίριας βολής. Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας είναι κρίσιμο να μην ακουμπήσει σε βράχο κάποιο κομμάτι του εξοπλισμού μας. Ιδίως το όπλο, καθώς δεν πρέπει να θορυβηθούν οι υποβρύχιοι ένοικοι. Στη ευτυχή περίπτωση που πραγματοποιηθεί βολή, το ψαροτούφεκο ευθύς σπρώχνεται προς τα πίσω, έξω από την τρύπα, ώστε να απελευθερωθεί ο χώρος και να μπορέσει ο ψαροκυνηγός να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά. Ίσως καταφέρνοντας ακόμα και να φέρει το θήραμα άμεσα στην επιφάνεια. Τυχαίες και αγχωμένες δράσεις μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχουν συνήθως. Ιδίως απέναντι σε μαύρα ψάρια κάθε βολή πρέπει να είναι μελετημένη, αφού το ενδεχόμενο του βραχώματος δεν είναι ούτε απίθανο, ούτε θεμιτό ή ευχάριστο.

Καλύτερα να αναβάλουμε – παρά το όποιο πιθανό κόστος - μια αμφισβητούμενη βολή για επόμενη βουτιά, οπότε και θα έχουμε ερευνήσει πιο διεξοδικά το θαλάμι. Οι τόποι στους οποίους ενδείκνυται το ψαχτήρι είναι οι ανοιχτωσιές, τα κατρακύλια καθώς και οι περιοχές με μεγάλα μονόπετρα και πλάκες. Τα δε συνήθη θηράματα είναι οι σαργοί, οι σηκιοί και βεβαίως τα μέλη της οικογένειας των σερανιδών. Αποφάγια ή θολούρα μπροστά σε ένα άνοιγμα, κάποιο ψάρι που μπαινοβγαίνει καχύποπτα θα πρέπει να μας υποψιάσουν. Μια βουτιά εκεί κρίνεται απαραίτητη.

Πλανάρισμα

Το πλανάρισμα αποτελεί ίσως την πρώτη τεχνική που ο νέος ψαροκυνηγός, ασυναίσθητα και ενστικτωδώς θα ακολουθήσει στη θέα ενός θηράματος. Η άμεση βουτιά προς το μέρος του άλλοτε θα έχει αποτέλεσμα, συχνότερα όμως θα το τρέψει σε άτακτη φυγή. Είναι άραγε το πλανάρισμα αποδοτικό στις μέρες μας; Αν και τα εν δυνάμει θηράματα της τεχνικής ουσιαστικά προέρχονται από σχεδόν όλα τα είδη, σε μικρά βάθη πλέον τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα. Μόνο απέναντι σε εύκολους στόχους όπως για παράδειγμα οι χειλούδες, ή στην περίπτωση που κάποιος σαργός επέλεξε μάταια να καμουφλαριστεί δίπλα στη φυκιάδα, θα έχει επιτυχία. Βέβαια το παραπάνω δεν αποτελεί κανόνα και ενίοτε μπορεί να προκύψουν ευχάριστες εκπλήξεις. Βαθαίνοντας τα δεδομένα αλλάζουν. Τα μαύρα ψάρια έχουν πλέον την τιμητική τους, ενώ το μακρύ όπλο εξοπλισμένο κατάλληλα για μακρινές βολές και μεγάλη διάτρηση είναι απαραίτητο. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να επιδειχθεί κατά την κατάδυση, ώστε η φρούδα εντύπωση πως την επόμενη στιγμή το ψάρι θα είναι εντός βεληνεκούς, να μην μας οδηγήσει σε απαγορευτικά για τις επιδόσεις μας βάθη! Η εκκίνηση της βουτιάς πρέπει να είναι ήρεμη και όσο γίνεται πιο αθόρυβη. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα υπόλοιπα σκέλη της, με ιδιαίτερη έμφαση κατά την είσοδο στην αρνητική πλευστότητα και μετά. Εκεί ο ψαροκυνηγός παύει κάθε κίνηση, αφήνοντας μόνο την έλξη του βάθους να τον κινεί. Το χέρι που κρατά το όπλο τεντώνεται. Το βλέμμα και η βέργα ευθυγραμμίζονται με το θήραμα. Τα πέδιλα σαν πηδάλια διορθώνουν ελαφρά την πορεία ή λειτουργούν σαν «αλεξίπτωτο» για να ανακόψουν μέρος της φόρας που έχει αποκτηθεί, όταν και αν αυτό κριθεί απαραίτητο. Κάθε άλλη κίνηση «απαγορεύεται» καθώς δρα αρνητικά ανησυχώντας το ψάρι, ενώ σκοπός είναι να επιτευχθεί το άκρως αντίθετο! Μια στιγμή δισταγμού, που η περιέργειά του νίκησε την επιφύλαξη αρκεί για να πραγματοποιηθεί η βολή.

Οι τόποι που ενδείκνυται η επιλογή του πλαναρίσματος δεν θα μπορούσαν παρά να είναι κοφτά γκρεμίσματα και υποβρύχιοι τοίχοι, χωρίς βέβαια αυτό να είναι περιοριστικό. Υπό συνθήκες το πλανάρισμα μπορεί να αποδώσει καρπούς παντού.

Καρτέρι

Ήρεμη βύθιση, σύρσιμο μέχρι το επιλεγμένο πόστο. Κρύψιμο του σώματος, μα και του σκοπού μας. Μια τεχνική φετίχ που σαν στόχο έχει να φέρει τα ψάρια στον ψαροκυνηγό, βασιζόμενη στην έμφυτη περιέργεια και συχνά στα κυριαρχικά τους ένστικτά. Επιδίωξη είναι ο ψαροκυνηγός να γίνει ένα με το υποβρύχιο περιβάλλον. Το καμουφλάζ στην εξωτερική επιφάνεια της στολής τώρα αποκτά νόημα, ενώ το νεοπρέν αυτής καλό θα ήταν να έχει πάχος ένα με δύο χιλιοστά παραπάνω από το σύνηθες της εποχής. Ο λόγος βρίσκεται στη στατική φύση αυτής της τεχνικής, κατά την οποία το σώμα δεν παράγει το ίδιο ποσό θερμότητας με όταν κινείται. Ο ψαροκυνηγός αναζητά ανάμεσα στη διαμόρφωση του βυθού το ιδανικό σημείο για να ενεδρεύσει. Φτάνει δε σε αυτό όχι με άμεση κάθετη προσέγγιση, αλλά αγγίζοντας τον πυθμένα πιο πίσω και σερνόμενος στο ανάγλυφο, μέχρι να φτάσει στο πόστο. Οποιαδήποτε ηχορύπανση από σύγκρουση του εξοπλισμού με κάποιο βράχο είναι απολύτως μη ευπρόσδεκτη. Το όπλο μακρύ και ετοιμοπόλεμο, θα πρέπει παράλληλα να έχει την απαραίτητη ευελιξία ώστε να επιτρέπει μικρές διορθώσεις στην σκόπευση. Οι εικόνες που ίσως χαρίσει ένα καρτέρι είναι από τις ομορφότερες που μπορεί να αντικρύσει ο υποβρύχιος κυνηγός. Η δε καχυποψία των ψαριών δε θα πρέπει να τον εξωθεί να προσπεράσει τα όρια του. Με μια προσεκτική ανάδυση, της οποίας προηγήθηκε μια μικρή οπισθοχώρηση με συρτό και η επανάληψη της προσπάθειας στην επόμενη βουτιά είναι το μέσο για να κάμψουμε τις αντιστάσεις τους.

Από το σκάσιμο του κύματος έως τις βαθιές μεσοπέλαγες και το κυνήγι στο μπλε, το καρτέρι βρίσκει απόλυτη εφαρμογή αποσκοπώντας (όχι περιοριστικά) σε λαβράκια, συναγρίδες και τους πελαγίσιους εκπροσώπους αντίστοιχα. Είναι δε η τεχνική των εκπλήξεων, καθώς ανέλπιστα θηράματα/ πλάσματα συχνά θα προσεγγίσουν τον ψαροκυνηγό. Μονάχα ο εθισμός είναι δεδομένος.

Αγγουάτο

Το αγγουάτο ή αν προτιμάτε συρτό είναι η τεχνική που μπήκε στο παλμαρέ του έλληνα ψαροκυνηγού την προηγούμενη δεκαετία κυρίως χάρη στις ταινίες του Dapiran. Ο δύτης αφού καταδυθεί εκμεταλλεύεται τη διαμόρφωση του βυθού ώστε να προσεγγίσει τα θηράματά του, δίχως αυτά να τον αντιληφθούν. Στο ένα χέρι κρατά το ευέλικτο όπλο του από 90 έως 110 εκατοστά. Με το άλλο, που αποτελεί την μονή του κινητήρια δύναμη, αναζητά συνεχώς προεξοχές για να πιαστεί και να δώσει ώθηση στο σώμα του. Οι κινήσεις πρέπει να είναι αργές και αρμονικές ώστε να μην σπέρνουν τον πανικό στον περίγυρο. Επιβάλλεται ετοιμότητα μα και προσαρμοστικότητα διότι ανά πάσα στιγμή ίσως απαιτηθεί από τις περιστάσεις η μεταπήδηση στην εφαρμογή κάποιας άλλης τεχνικής. Είναι δε η μέθοδος που απαιτεί την καλύτερη υδροβιότητα και αυτή που ομοιάζει περισσότερό με τον τρόπο κυνηγιού των άλλων θηλαστικών που «ασχολούνται με το ψάρεμα» (βλέπε φώκιες). Ενδείκνυται σε σχετικά ισοβαθής βυθούς με έντονη ωστόσο διαμόρφωση, ενώ μπορούν να συλληφθούν σχεδόν όλα τα κλασσικά θηράματα του ψαροτούφεκου.

Επίλογος

Βουτά κάθετα προς το κόψιμο του σκαλιού. Μια στήρα θα του τραβήξει την προσοχή. Πλανάρει προς το μέρος της. Πλησιάζει, τελευταία στιγμή όμως πριν τραβήξει τη σκανδάλη το ψάρι θα χωθεί κάτω από το χαρακτηριστικό μονόπετρο. Να την ψάξει στα ενδότερα; Όχι, καλύτερα να ενεδρεύσει στην κορυφή. Κρύβεται πίσω από την προεξοχή. Τα μικρόψαρα είναι ανάστατα. Η συναγρίδα που τα κυνηγά δεν θα αργήσει να πλησιάσει στο πόστο. Μια βολή από μέση απόσταση θα χαρίσει στον υποβρύχιο κυνηγό το πανέμορφο θήραμα. Μα κυρίως την βαθύτερη ικανοποίηση ότι επέλεξε σωστά. Βασισμένος σε μια τέχνη που αγκαλιάζει όλες τις τεχνικές και αποτελεί το καταστάλαγμα των εμπειριών στη θάλασσα. Των εμπειριών μα και της επιλεκτικότητας! Διότι, δανειζόμενος και τροποποιώντας μια φράση της Μελίνας Μερκούρη, «το υποβρύχιο κυνήγι πρέπει να πρωταγωνιστεί για την επιλεκτικότητα του. Το ψαροτούφεκο αυτό είναι. Αν χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς.» Καλές βουτιές!

Θυμάμαι το πρώτο μου μαγιάτικο…

(δημοσιευμένο στο περιοδικό deep Δεκέμβριος 2009)

Η πλώρη «δείχνει» προς το λιμάνι της επιστροφής. Καθισμένος στο φουσκωτό θυμάμαι το πρώτο μου μαγιάτικο. Κάτω από ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα, κοιτώ το ψάρι που κείτεται στα πόδια μου και αναπολώ. Ήταν ένα μικρό μανάλι που όμως μου είχε χαρίσει δυσανάλογα μεγάλη χαρά.

Το θυμάμαι σαν να ήταν χτες, μα ωστόσο αδυνατώ να θυμηθώ πόσα χρόνια ακριβώς έχουν περάσει. Πέντε, μάλλον έξι, τέλος πάντων κάπου τόσα. Ξανακοιτώ το μεγάλο θήραμα στα πόδια μου. Οι σκηνές της σύλληψης ζωντανεύουν μπροστά μου ξανά. Τα μικρόψαρα είναι ανάστατα. Η επιφάνεια της γαλήνιας θάλασσας ριτιδιάζεται από τα απότομα ξενερίσματα του μικρού τους σώματος. Καταδύομαι. Λίγο πριν αγγίξω τον πυθμένα διακρίνω μια παλαμίδα να με προσεγγίζει σχετικά αργά από τα μεσόνερα. Ακουμπώ μαλακά στο βράχο και τη σημαδεύω καθώς έρχεται προς το μέρος μου. Ξάφνου όμως σπάει έντονα, πολύ έντονα… σαν κάτι να την τρόμαξε από δεξιά. Στρέφω το κεφάλι προς τα εκεί και τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Δεν διακρίνω φόβο. Απεναντίας ο μοναχικός πελαγίσιος εκπρόσωπος δείχνει σαν να θέλει να με ελέγξει. Να καταλάβει τι είναι αυτό που μπήκε στο χώρο όπου διαφεντεύει και γιατί όχι να το διώξει. Πόσα αντίστοιχα ψάρια έχω ξαναδεί στο νερό; Πόσες φορές απέτυχα να τα συλλάβω.

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς, το νιώθω! Οι Μοίρες έχουν λάβει την απόφασή τους και είναι θαρρείς παρούσες για να την υλοποιήσουν. Η Κλωθώ, που τόσα χρόνια υφαίνει το νήμα των τεκταινόμενων στη θάλασσα. Η Λάχεση, που αποφάσιζε πότε και πως θα κατανεμηθούν οι εμπειρίες. Αργώ να στρίψω το όπλο. Αυτό συνεχίζει να κινείται κοντά χωρίς δισταγμό. Τώρα το σημαδεύω αν και έχει απομακρυνθεί λίγο, καθώς ίσως διάβασε τις σκέψεις μου. Κατάλαβε ότι τελικά δεν είμαι τελείως αδύναμος και άδολος. Τα βράγχια φαντάζουν καλό σημείο για βολή. Προτάσσω το -εδώ και καιρό έτοιμο- όπλο. Εμπιστευόμενος τη δύναμη των τριπλών λάστιχων και την μάζα της χοντρής βέργας τραβώ τη σκανδάλη. Η Άτρωπος, όχι με ψαλίδι αυτή τη φορά αλλά με ένα δίφτερο σιδερένιο καμάκι είναι εκεί για την εκπλήρωση του πεπρωμένου. Διαπέρασε τα μάγουλα του ψαριού πλήρως. Με την πετονιά μόνο εμπόδιο περιμένω μια έκρυθμη αντίδραση από μέρους του. Όμως φαίνεται πως η πληγή είναι ζωτική. Το μουλινέ ξετυλίγεται ακολουθώντας το δυνατό μα αργό φευγιό του.

Επιφάνεια, καθαρός αέρας, καθαρότερες σκέψεις. Το ζευγάρι ξεκινά για κάτω. Με μια δεύτερη βολή σιγουρεύει και εξασθενεί το λαβωμένο πελαγίσιο, που σταδιακά τραβά το δρόμο για την επιφάνεια. Ένα ξέσπασμα και θα ξαναφύγει για λίγο προς τον υδάτινο κόσμο του. Μάταια, σε λίγο βρίσκεται στην επιφάνεια. Πιάνω την μια βέργα, προσπαθώ να γραπώσω την ουρά. Μια έντονη αντίδραση αρκεί για να μου διαφύγει, καταλήγοντας όμως στην αγκαλιά του ζευγαριού. Η ευκαιρία δεν πάει χαμένη. Το πιάσιμο της ουράς του, κάνει κάθε του αντίδραση πιο υποτονική. Δυο τρεις αποφασιστικές μαχαιριές θα ρίξουν την αυλαία.


Χαρά, πειράγματα, φωτογραφίες, επιστροφή. Καθισμένος στο φουσκωτό θυμάμαι στιγμές και βιώματα στο βυθό, κοιτώντας τον πρώτο μεγάλο μάη. Πόσα πέρασαν μέχρι να έρθει η στιγμή αυτής της σύλληψης. Ποσά άραγε έπονται στο συναρπαστικό ταξίδι του υποβρύχιου κυνηγιού. Θυμάμαι το πρώτο μαγιάτικο… κοιτώ το σημερινό ψάρι. Άξιζε και θα αξίζει κάθε στιγμή αυτής της διαδρομής.

Η κατάρρευση του μύθου

(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό deep Δεκέμβριος 2008)


Δεν είναι λίγες οι φορές όπου συγκεκριμένοι τόποι και θηράματα ασκούν μια έντονη σαγήνη στον υποβρύχιο κυνηγό. Η αρχική αδυναμία της σύλληψης των εν λόγω ψαριών δημιουργεί αναπόφευκτα ένα μύθο γύρω από αυτά αλλά και το χώρο όπου κινούνται. Ένας μύθος που συντηρείται από τις αποτυχίες, καταρρέει από τις επιτυχίες, αλλά και αναγεννιέται μέσα από τις νέες προκλήσεις που προκύπτουν.

Tο χτες

Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που άκουσα πρώτη φορά για αυτό τον τόπο. Ένα μεσοπέλαγο σήκωμα, μια υποβρύχια βουνοκορφή όπου το ψηλότερο σημείο της βρίσκεται λίγο κάτω από τα είκοσι μέτρα βάθος. «Εκεί ζουν κάτι στήρες που όσο κατεβαίνεις… μεγαλώνουν», μου είχαν πει τότε κάπως πειρακτικά. Το βάθος απαγορευτικό, η εμπειρία μικρή, αλλά η νεανική ορμή με οδήγησε να καταδυθώ τελικά εκεί. Στην πρώτη αυτή βουτιά κατάφερα απλά να δω από πάνω το κεφάλι, να στέκει αγέρωχο ενάντια στο ισχυρό ρέμα. Απογοητεύτηκα καθώς οι επιθυμίες μου δεν συμβάδιζαν με τις επιδόσεις και αφοσιώθηκα σε πιο βατά μονοπάτια.

Το σήμερα

Τα χρόνια πέρασαν, οι δυνατότητες βελτιώθηκαν και η στιγμή φάνταζε κατάλληλη. Πράγματι στις καλοκαιρινές εξορμήσεις μας στον τόπο, όμορφα ψάρια εθεάθησαν. Μάλιστα μια όμορφη συναγρίδα, μέλος ενός τεράστιου κοπαδιού που ανέβηκε από τα βαθιά, έκανε την αρχή. Και πάλι όμως κάτι δεν κάναμε σωστά… .


Το ρέμα - που σχεδόν πάντα επικρατούσε - έκανε το ψάρεμα ιδιαίτερα δύσκολο. Οι στήρες ήταν πάντα παρούσες σε μεγέθη και βάθη διόλου ευκαταφρόνητα. Όλες μας οι απόπειρες εναντίον τους αποτύγχαναν. Οι μήνες κύλησαν και το καλοκαίρι έδωσε τη σκυτάλη στο φθινόπωρο. Οι αέρηδες κόπασαν, τα νερά παρέμεναν ακόμα ζεστά και αλλάζοντας την ώρα επίσκεψης στο σημείο, με χαρά διαπιστώθηκε πως το ρέμα ουσιαστικά απουσίαζε. Ένα πρωινό του Οκτώβρη με βρίσκει να στέκομαι στο χείλος του γκρεμού προς την άβυσσο. Ξάφνου καμιά δεκαπενταριά μούρες από στήρες άρχισαν να ανηφορίζουν. Γνωστό το έργο σκέφτηκα, θα μείνουν στα... πολλά και θα κοιτάζουν! Πράγματι, με τη διαφορά όμως ότι μια μικρή ομάδα - μερικά μέτρα δεξιά από το πόστο μου - έχει φτάσει σε πιο προσιτά βάθη. Σπάω το καρτέρι και με συρτό τις προσεγγίζω. Ενοχλούνται, όμως για μια από αυτές είναι πλέον αργά. Στην ανάδυση το ζευγάρι μου υποδειγματικά θα αναλάβει το θήραμα, ώστε να αφοσιωθώ στα τελευταία κρίσιμα μέτρα. Η χαρά μας στην επιφάνεια πλέον, είναι έκδηλη! Μια από τις δυσπρόσιτες ντίβες με την ώχρα, βρίσκονταν επιτέλους στη ψαροκρεμάστρα μας.


Η καλή διάθεση, έχει πάντα θετική επίδραση. Έτσι στην άλλη μεριά του τόπου δοκιμάζω ένα αρκετά βαθύ καρτέρι. Εδώ ο βυθός είναι κάπως πιο ομαλός. Στέκομαι και σε λίγο το οπτικό μου πεδίο θα γεμίσει στήρες. Άφοβα μα και προσεκτικά, αιωρούνται σαν ζέπελιν πλησιάζοντας απελπιστικά αργά. Ο χρόνος δεν επαρκεί για να τις περιμένω. Σπάω το καρτέρι και βγαίνω διστακτικά προς το μέρος τους, έρποντας με το αριστερό χέρι. Με δέχονται και όταν η πρώτη μπαίνει εντός βεληνεκούς, η βολή θα είναι άμεση και επιτυχής. Με δύο ψάρια νιώθουμε απόλυτα ευτυχείς και το ψάρεμα μας τελειώνει εκεί. Ο μύθος τους φαίνεται να έχει καταρρεύσει. Αυτή η σκέψη αυτόματα μας έκανε να νιώσουμε μια μικρή μελαγχολία. Ένα αίσθημα που έμελλε να επιβεβαιωθεί μια εβδομάδα αργότερα. Καρτερεύω στον τόπο γεμίζοντας εικόνες από τις όλο περιέργεια στήρες, που έχουν κατακλείσει το οπτικό μου πεδίο. Στο βάθος δυο φαγκριά απομακρύνονται μη δίνοντας καμία ελπίδα. Μια ακόμα ηγεμονική φιγούρα όμως δεσπόζει στην περιοχή. Μια μπαλωμένη με μέγεθος αισθητά μεγαλύτερο από τις άλλες, φέρνει βόλτες στα βαθύτερα στρώματα κάτω από τις πέντε ατμόσφαιρες. Οι αυλικοί της, βρισκόμενοι ψηλότερα, μοιάζουν να προτάσσουν τα σώματα τους για την προστασία της. Μερικές βουτιές αργότερα όταν και αυτή εξαφανίστηκε, δύο από τους πιστούς υπηκόους θα πληρώσουν το τίμημα. Όμορφα και χοντρά ψάρια που όμως δεν μας γέμισαν 100%. Η καλύτερη απόδειξη ότι το κενό που άφησε ο μύθος δεν καλύπτεται από την πρόσκαιρη χαρά των συλλήψεων. Άλλωστε ήταν ίσως μια αλαζονική πράξη, για την οποία νοερά δόθηκε η υπόσχεση ότι δεν θα ξανά υποπέσουμε.

Το αύριο

Ευτυχώς ωστόσο το υποβρύχιο κυνήγι είναι ιδιαίτερα πολυπαραγοντικό και βεβαίως δεν εξαντλείται σε ένα συγκεκριμένο είδος θηράματος. Ίσως μαζί με τις συλλήψεις που επιτεύχθηκαν να τελείωσε η εποχή της αθωότητας, όμως τώρα το πράγμα «χοντραίνει» περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν τον περίγυρο περιπολεί ένα από τα πλέον δύσκολα θηράματα για τον υποβρύχιο κυνηγό, το φαγκρί. Πόσο μάλλον όταν συχνά πυκνά από το μπλε ασημένιες μαγιάτικες πινελιές, επιθεωρούσαν τους νεοεισαχθέντες στο χώρο κυνηγούς. Ο μύθος του τόπου τελικά ζει απλά, ως άλλος Όνειρος, θα επισκέπτεται το μυαλό και τις σκέψεις μας, με αλλαγμένο προσωπείο!

Μικρότητες;

Πρώτη βουτιά στον τόπο.
Με μια κλεφτή ματιά κατά την κάθοδο εντοπίζω μια συστάδα που με εμπνέει.
Σβήνω προς τα εκεί και σε λίγο ακουμπώ βράχο.
Κοιτώ προς τα βαθιά. Μια μικρή στήρα μου τραβά την προσοχή.
Χαζεύω για λίγο ώσπου ξαφνικά στα δεξιά μου βλέπω κάτι ογκώδες να κινείται.
Ροφός και μάλιστα μεγάλος. Τον έχω; Τον θέλω; Είναι ο τέταρτος ή ο πέμπτος αξιόλογος που βρίσκω φέτος.
Με τους προηγούμενους το ένστικτο υπαγόρευσε να μην ασχοληθώ, ακόμα και να μην πράξω σίγουρες βολές.
Σήμερα όμως;
Νιώθω πιο αδύναμος, θέλω να κάνω την προσπάθεια μου.
Θυμάμαι πριν μια εβδομάδα που έπεισα το ζευγάρι μου να μην ασχοληθούμε με τον 6άρι που βράχωσε λίγα μέτρα κάτω από τα πόδια μας. Τον 10άρι τις προάλλες που ενώ τον είχα σε βολή δεν τράβηξα ποτέ τη σκανδάλη.
Σήμερα όμως;
Το μυαλό αναζητά άλλοθι για την απόφαση που έχει ήδη λάβει.
Γυρνάω προς το μέρος του. Θορυβείται και κάνει να φύγει. Σέρνομαι λίγο. Αντιδρά και κατεβαίνει ένα με δύο μέτρα. Δεν βραχώνει αλλά βάζει για εμπόδιο μεταξύ μας ένα βράχο. Διακρίνω το άνω μέρος της ράχης και της ουράς του καθώς κινούμαι ήρεμα. Καταλαβαίνω ότι στρέφεται προς τα ανοιχτά. Δεν με βλέπει αλλά σίγουρα νιώθει ότι πλησιάζω.
Θα επιταχύνει και θα χαθεί άραγε; Προλαβαίνω;
Ξεμυτώντας στην κορυφή του βράχου/ εμπόδιου σαστίζει. Το όπλο έχει ήδη «λοκάρει» στον στόχο και η σκανδάλη πιέζεται σχεδόν ταυτόχρονα με το τίναγμά του. Η βέργα καρφώνεται στα χοντρά. Κάνει να φύγει για τα ανοιχτά, μα τελικά ακολουθώντας τη φύση του αρχίζει να αναζητά καταφύγιο κάτω από κάποιο βράχο. Κοντράρω συνεχώς ώστε να μην καταφέρει να διεισδύσει βαθιά σε κάποια τρύπα. Με τραβά λίγο μαζί του και τελικά κουρνιάζει κάτω από ένα υποτυπώδες μπαλκόνι.
Λύσιμο του μουλινέ και ανάδυση. Δένουμε προληπτικά το σχοινί στη σημαδούρα και ο Αντρέας δευτερώνει το ψάρι. Άλλη μια βουτιά από τον Ντάνυ, κυρίως για σιγουριά πως όλα είναι εντάξει και ο ροφός έρχεται προς την επιφάνεια με αργές χεριές. Η χοντρή βέργα στράβωσε από την αντίδραση του, όμως έφερε σε πέρας την αποστολή της.
Ο πρώτος του καλοκαιριού. Άραγε πόσοι θα ακολουθήσουν;