Οι τελευταίες εξορμήσεις δεν με «πήγαιναν».
Θες οι συνθήκες.
Θες εξωγενείς παράγοντες.
Θες ότι έδωσα βαρύτητα να διπλασιάσω το όνειρο, αγνοώντας κραυγαλέες ευκαιρίες (η βλάβη).
Μπουνάτσα μέσα στο μικρό καλοκαίρι του Οκτώβρη.
Παρέα όμορφη και για να δούμε τι θα γίνει σήμερα…
Ζέσταμα και σύντομα πάμε για άλλα.
Τόπος ζωντανός! Σαν άλλοτε πριν ο ανθρώπινος εγωισμός ερημώσει ονειρικά κομμάτια.
Στην πρώτη βουτιά ο Γιάννης χτυπάει ένα μαγιάτικο.
Μας δυσκολεύει, μα οι συγκυρίες ήταν με το μέρος μας.
Στη βάρκα για την πρώτη εκδήλωση χαράς.
Σήμερα είναι αλλιώς το νιώθω.
«Βούτα από εκεί, είδα…»
«ΟΚ»
Πέφτω στο χείλος του κεφαλιού.
Στο μικρό καρτέρι μια στήρα μερικά μέτρα μπροστά θα σπάσει για τα βαθύτερα.
Ακολουθώ. Δεύτερο σκαλί. Δεξιά μου πέντε ψάρια κινούνται διερευνητικά.
Η πιο πίσω μόνο, αγέρωχη και με χρώμα αλλότριο από τις υπόλοιπες, κοιτά με επίγνωση.
Είναι βλάβη… το ξέρω, να παραβλέπω θηράματα που προσφέρουν μια πανεύκολη βολή και να συνεχίζω για αυτό το ένα που…
Αδιόρθωτη μάλιστα αφού όμορφα ψάρια έμειναν να παρατηρούν το πλάσμα που πέρασε τόσο κοντά τους.
Μαγνητισμένο από τη λευκή κοιλιά, την έντονη στάμπα και την σχεδόν μωβ στην απόχρωση ράχη.
Σε ένα ταξίδι που τελικά διήρκησε περισσότερο από κάθε άλλο.
Η βολή έγινε από κοντινή απόσταση, ύστερα από δύο ακόμα στάσεις ώστε να καμφθούν οι επιφυλάξεις.
Τα πέντε μήκη πετονιάς επέτρεψαν στη στήρα να βραχώσει επιπόλαια.
Μια ακόμα βουτιά και μας ακολουθεί πάνω.
Μπορεί τα χρώματα να «βάρυναν» στον αέρα, η φωτογραφία να την αδικεί κάπως, το χαμόγελο πάλι καθόλου.
Η δεύτερη μεγαλύτερη.
Οι πληροφορίες δεν ήταν ευνοϊκές.
Τα ψάρια κοπάδιασαν μερικές μέρες και ξανάσπασαν από τα κομμάτια.
Η σεζόν φτάνει προς το τέλος όμως και δεν θα έχω ακόμα πολλές ευκαιρίες.
«Αν είμαστε καλά θα τσεκάρουμε το πολύ βαθύ σήμερα», είπα στον Σπύρο
που εκ προοιμίου είχε δηλώσει την αποκλειστικά επικουρική πρόθεση του.
«Ό,τι θες Κρις μάχιμος»
Λίγοι μπορούν να δείξουν τέτοια αυταπάρνηση και υπομονή στις ιδέες μου. (Σπύρο ευχαριστώ!!!)
Ζέσταμα και σε λίγο είμαστε πάνω από το ναυάγιο.
Ένα καΐκι πλησιάζει να τσεκάρει τι κάνει το μικρό σκαφάκι τόσο ανοιχτά.
Αφού κατάλαβε τις διαθέσεις μας, ανταλλάξαμε πληροφορίες και αποχώρησε
με περισσότερες απορίες από όσες είχε αρχικά είμαι σίγουρος.
Το άχρωμο κουφάρι του πλοίου μέσα στο θολό πέπλο δημιουργούσε ένα σκηνικό άκρως απόκοσμο.
Τα μικρόψαρα νευρικά και ο ήχος μιας ουράς στο χώρο έδωσε το έναυσμα.
Στις βουτιές όμως τίποτα το συνταρακτικό δεν ξεπρόβαλε στο οπτικό
πεδίο. Κάποιες ούγενες μαζί με σαργούς, μια μικρή συναγρίδα. Δεν είναι
ψάρια για εδώ αυτά…
Χαλάρωση στην επιφάνεια.
Νέα κατάδυση.
Ας πάρω όμως κάτι τώρα αν έχω ευκαιρία…
Στέκομαι στην πρύμνη (μάλλον) και ένα μαγιάτικο θα μπει από δεξιά. Ότι πρέπει!
Βολή αρκετά καλή και ύστερα από ολιγόλεπτη αντίσταση θα παραδοθεί.
«Ήρθε η ώρα»
Το στίγμα θα το επισκεπτόμουν πρώτη φορά.
Το βλέμμα του Σπύρου ήταν κάπως βαρύ.
«Αν δεν είναι καλά θα φύγουμε κατευθείαν άλλωστε έχουμε ήδη το ψάρι μας».
Ανάσες πριν από ένα ταξίδι που ήξερα πως θα είναι ιδιαίτερο.
Ανοίγω τα μάτια όταν το σχοινί της «Πάολας» τέντωσε.
Μια κλεφτή ματιά, τα νερά καθαρά!
Σβήνω ξανά, για δέκα μέτρα ακόμα.
Προσγειώνομαι στην θολούρα που σήκωσε η σφυρίδα.
Την βλέπω στο παρακείμενο βραχάκι. Εστιάζω.
Προσεγγίζω μα καθυστερώ τη βολή, σπάει και πάει λίγο παραδίπλα.
Μεγάλο ψάρι, έρπω, σπάει ξανά και πλέον στέκεται με το πλάι σε ένα άλλο κομμάτι βράχου.
Έχω βολή, την επιχειρώ. Η βέργα πάει εκεί ακριβώς που πρέπει με ελάχιστη όμως καθυστέρηση.
Αρκετή για να αστοχήσω.
Το ψάρι βραχώνει.
Ανάδυση.
Στην επιφάνεια κοιτώ το ρολόι.
Ένα φράγμα ακόμα καταρρίφτηκε.
Γελώ λες και η σφυρίδα ακολούθησε στην επιφάνεια.
Πώς να τα εξηγήσεις αυτά;
