Τρία νέα p.b. .. (personal best)

H πίγγα

Το συρτό στον πυθμένα θα με φέρει αντιμέτωπο με ένα δίλημμα.
Όμως ανάμεσα στη νωχελικότητα του μεγάλου ροφού και την αγριάδα της πίγγας, η επιλογή ήταν εύκολη υπόθεση.
Έστω και με τη διακινδύνευση να μην τα καταφέρω.
Τελικά ήρθε η δικαίωση

H σφυρίδα

Το βυθόμετρο μαρτύρησε την παρουσια ψαριών στο κομάτι.
Μόνο "εμπόδιο" το βάθος που μας χωριζε.
Μα όχι σήμερα.
Μια συντονισμένη προσπάθεια και σε λίγο ακουμπώ τον ανήλιο πυθμένα.
Μερικές χεριές συρτό.
Ένα ψάρι μπροστά μου, ένα μεγαλύτερο πίσω.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο να μην παρατείνω και αλλο την παραμονή εδώ.
Βολή καίρια και φύγαμε για πάνω.
Χαρά για τη σύλληψη και μια φωτογραφια που (σχεδόν) μαρτυρά τα μέτρα.

Ο ροφός

Ίσως η τελευταια καλοκαιρινη Κυριακη του έτους.
Η θαλασσα σαφώς πιο ζεστή από την ατμόσφαιρα, έκανε τις βουτίες ευχαριστες.
Ήταν μια από αυτες τις μέρες που όλα βγαίνουν αβίαστα.
Μέρες που θέλουν επιπλεον προσοχή.
Το κομμάτι γνωστό σε αρκετούς και ήδη μια βάρκα απομακρύνεται απο εκεί.
Να πέσω; Θα έχει τίποτα;
Καταφαση.
Πρώτη βουτιά, η διαύγεια καλή και καθως ακουμπώ τον πυθμένα μια μικρή συναγρίδα, θα περάσει μακριά τρομαγμένη.
Ακριβως από πίσω της στη ρίζα ενός βράχου κάτι μεγαλύτερο με κοιτά...
Κάνω να βγω από το πόστο που ενεδρευω και άμεσα φευγει.
Η συνέχεια άκαρπη μέχρι που αποφασίζω να καταδυθώ εκεί που νωριτερα είδα το ψάρι.
Το ρεματάκι τελικά θα με φέρει στην άλλη πλευρα του βράχου.
Δεν περιράζει καλα ειναι και εδώ.
Ακόμα καλύτερα όταν τον είδα να πλησιάζει αγερωχος.
Μαζευτηκα αλλά δεν χάθηκα απο το οπτικο του πεδίο.
Έκοψε ταχύτητα, με μια χεριά τον πλησιασα αργά και εγώ.
Βολή καιρια και μονο από την ορμή που ειχε το σωμα του και δυο συσπάσεις ακούμπησε στο βραχο μπροστά του.
Ανάδυση με το μουλινε ανοιχτό και μια σκέψη στο νου.
Πρέπει να ειναι ο μεγαλύτερος που εχω παρει μέχρι τώρα!
Πράγματι...

Μαγιατικα 2014

"Πες μου οτι χτυπησες μαγιατικο..."
Η ατάκα του Σπύρου μολις αναδύθηκα, καθώς ειδε το "έργο" επί της οθόνης.
Ένας "τοίχος" από ψάρια όλα μια κοψιά ήρθε να με επιθεωρήσει καθως πλαναρα αργά προς τη συστάδα των βράχων.
Στην πρώτη βουτιά της μέρας.
Το πρώτο, για φέτος το καλοκαίρι.

Round 2...
Τα είδα με το βυθόμετρο στα μεσόνερα.
Ηρθαν να με προϋπαντήσουν στην επιφάνεια.
Εμεινα να τα χαζευω αρκετή ώρα.
Ένα μεσόνερο καρτερι και με ακολουθησαν.
Βολή, μικρή μάχη και στην επιφανεια!

 

Tα "μπουρίνια" και οι "γκρινιόλες"

Ο καιρός δεν μας επετρεψε βουτιά εκει που σχεδιάζαμε.
Στην εναλακτική λοιπόν, όπου και πάλι τα "μπουρίνια" και οι "γκρινιόλες" έκαναν αισθητή την παρουσία τους.
Ε και... ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβαται.
Άλλωστε μετά από κάθε πέρασμα τους ήταν καλοκαίρι... σωστό.
Έτσι για να γίνει πιο έντονο το "χαμογελο" στο πρόσωπο μεταξυ μάσκας και κουκουλας.
Στο ρηχό κεφάλι τα νερά είναι σχετικά καθαρά.
Σε μια γωνιά του τόπου -που επικοινωνεί με τα βαθύτερα- το ψιλό φαίνεται πόλυ ζορισμένο.
Εδώ αξίζει μια βουτιά.
Στεκομαι στο όριο του θερμοκλινούς και αναμένω.
Τις προδίδουν πρώτα οι καλογρίτσες.
Σε λίγο μπαίνουν στο οπτικο πεδίο.
Επτά ψάρια. Σπάνε τρια δεξιά, τέσσερα απο αριστερά.
Επιλέγω τη πιο βολική, άλλωστε δεν διαφέρουν σε μεγεθος.
Βολή λίγο μακρινή, αλλά καλή.
Κάνει την έντονη αντίδραση της μάταιη.
Μάταιη είπα; Ποιος είμαι που θα κρινω το ένστικτο της επιβίωσης;
Τελικά θα παραδωθεί, στεκόμενη στη ρίζα ενός βράχου.

Καζούρα

"Δεν έχει τρύπα, από παραγάδι τον έκλεψες..." ξεκίνησε ο Μάρκος την καζούρα.
"Τι λες ρε ^&%#$*%,κοιτα εδώ…"

Τι είχε προηγηθεί όμως αυτής στιχομυθίας;
Η μέρα εξ αρχής πολλά υποσχόμενη, η παρέα όμορφη και τα πειράγματα είχαν ξεκινήσει προ πολλού.
Στο κεφάλι η κίνηση είναι υποτονική.
Τα νερά κάπως θολά, ίσως φταίει ο Νοτιάς για αυτό.
Βαθαίνω τις βουτιές.
Ένα κοπάδι σκαθάρια μου κάνουν παρέα στις υποβρύχιες αναμονές μου.
Τίποτα άλλο όμως που θα δραστηριοποιούσε το δείκτη, ώστε να εκτονωθούν τα τέσσερα λάστιχα για πρώτη φορά φέτος.
Τα νέα πέδιλα με σπρώχνουν ευχάριστα σε αυτά τα βαθύτερα πόστα, «απαιτώντας» όμως το βέλτιστο σε τεχνική πεδιλιάς.
Ένα σκαλί κάτω από τα σκαθάρια o σκούρος όγκος μετατρέπεται -καθώς βουτώ προς εκεί- σε μια μακρόστενη πέτρα.
Προσγειώνομαι από την μια πλευρά.
«Σκαρφαλώνω» με συρτό και προβάλω ύστερα από δέκα περίπου μέτρα πορείας από την άλλη.
Ένας ροφός βγαίνει από μια μεγάλη σχισμή, ίσως παραξενεμένος από τις δονήσεις και τους ήχους της βουτίας μου.
Σαστισμένος όσο και εγώ δεν κάνει να φύγει.
Αιωρείται ακίνητος.
Μια χεριά ακόμα, δύο…
Σηκώνει τα αγκάθια της ράχης.
Είναι η στιγμή.
Βολή κατά μέτωπο και… τέλος.
Ένα ασθενικό τρέμουλο και ακουμπά ανάποδα στην άμμο.
Ανάδυση και μάζεμα εύκολα με το μουλινέ.
Θάλασσα σε ευχαριστώ!

 

 

Παράδεισος είναι...

"…ήταν πρωί και ο πρωτόβγαλτος ήλιος λαμποκοπούσε ολόχρυσος πάνω στην επιφάνεια μιας γαληνεμένης θάλασσας…"
Η πλώρη δείχνει προς ένα τόπο που αντενδείκνυται πλήρως για την εποχή. Συνθήκες και απαιτήσεις δεν συνάδουν με το τώρα.
«Ζούμε (σ)τον παράδεισο», μια σκέψη διαπέρασε τον νου που είχε αφεθεί στην αίγλη του τοπίου.
Παράδεισος λέξη… βαριά. Φορτισμένη με απωθημένα και όνειρα. Ο καθένας πλάθει ή του επιβάλλουν από έναν.
Θυμήθηκα τον γλάρο Ιωνάθαν και η μορφή του δικού μου προέκυψε αβίαστα. «Παράδεισος είναι η τελειότητα».
Ή για να είμαστε ρεαλιστές, οι στιγμές που αγγίζουν την τελειότητα.
Ίσως να φταίει το άζωτο για αυτούς τους προβληματισμούς.
Όμως απόγευμα πια στη βάρκα με μια συναγρίδα στα χέρια…
Μέλος ενός μεγάλου κοπαδιού που σαν να ήρθε να τρομάξει τον παρείσακτο από τον τόπο κυριαρχίας τους.
… όλα φάνταζαν τέλεια.

 

To πρωτο της σαιζόν

Φέτος άργησα να αναζητήσω τα λαβράκια.

- Θα έχει καιρό αύριο!
- Ωραια θα πάμε για λαβράκια επιτελους, έχω έμπνευση...
- Σιγουρα;
- (σχολια ανύψωσης του ηθικού)

Τελικά δικαιώθηκα, έστω και μερικώς.
Το πρώτο της σεζον.
Στον Κώστα για την υπομονή του!