Λίγο αφότου ο ήλιος ξεμύτισε ήμασταν στο πρώτο πόστο.
Ένα κοπαδάκι συναγρίδες δοκίμασαν τις άπνοιές μας.
Τελικά μια από αυτές, ύστερα από ένα παρατεταμένο καρτέρι θα χτυπηθεί από τον Κρίστιαν.
Αλλαγή προς ένα βαθύτερο τόπο.
Η παντελής απουσία ρεύματος όμως φαίνεται πως δεν έχει θετική επίδραση στην παρουσία ψαριών.
Εκ νέου αλλαγή.
Μια στήρα θα βραχώσει και μετά τίποτα.
Μια συγκρατημένη απογοήτευση μοιάζει να σκιάζει το ηθικό μας.
Στο επόμενο ρηχό μέρος και πάλι η κίνηση δεν είναι η αναμενόμενη.
Όμως μια χελώνα, δεκτική θα μας κάνει να αφήσουμε τα όπλα.
Σε ένα από τα στίγματα του Τάκη που με περίσσεια υπομονή και χαρά αναλαμβάνει το ρόλο του βαρκάρη και δάσκαλου στους βυθούς της περιοχής.
Ο πυθμένας είναι θολός.
Ακουμπώ στο πόστο και κοιτώ προς τα ανοιχτά.
Τίποτα…
Στην προηγούμενη βουτιά ο Κρίστιαν είχε δει μια σφυρίδα.
Που να είναι άραγε;
Η απάντηση ήρθε σχεδόν άμεσα.
Ακριβώς μπροστά μου!
Όμως την εντόπισα μόνο αφού κινήθηκε σηκώνοντας ένα μικρό «σύννεφο» άμμου.
Ξανά στο βυθό λίγα λεπτά αργότερα.
Σκέψη κατά την κάθοδο: κοιτώντας προς τη θολούρα δεν θα τη δω ποτέ, κοιτώντας προς το πόστο όμως;
Προσγειώνομαι στη λάσπη και κοιτώ προς τα εκεί.
Πράγματι έχοντας για φόντο τον σκούρο όγκο του μπορώ να διακρίνω περισσότερα πράγματα.
Ο χρόνος περνά και τίποτα αξιόλογο δεν εμφανίζετε.
Λίγο πριν την ανάδυση με μια φευγαλέα ματιά αριστερά μου θα εντοπίσω το ψάρι.
Είναι κοντά και με κοιτά, άραγε εδώ και πόση ώρα;
Μια καλή βολή, όμως τα παρατημένα παραγάδια δεν επέτρεψαν να ακολουθήσει αμέσως στην επιφάνεια.
Λίγα λεπτά αργότερα η βέργα θα απελευθερωθεί από τα νάιλον δεσμά της και η σφυρίδα θα μας συντροφεύσει στο σκάφος.
