Μισώ το ξεβράχωμα

Βουτώ στο γνωστό κομμάτι και στέκομαι στο χείλος του δευτερου σκαλιού.

Μια στήρα με κοιτά.

Έρπω προς το μέρος της και η βολή απο το μακρύ όπλο θα την πλήξει απρόσεχτα.

Ξεψαρίζει και βραχώνει κάτω από το τρίτο σκαλί.

Να τη αφήσω ή έιναι κρίμα;

Κρίμα αποφαίνομαι στην επιφάνεια και αρπάζω τα «σύνεργα».

Ξανά κατεβαίνω, κοιτώ μέσα στη σχισμάδα και ένα ψάρι αιωρείται.

Βολή αγαντάρισμα αλλά κάπου πρόλαβε να βραχώσει...

Ποτέ δεν την χώνεψα αυτή τη κατάσταση, ποτέ δεν την επιδιώκω.

Επομένη βουτιά... θολά, αλλά τουλάχιστον η βέργα φαινεται να μην εχει σκαλώσει κάπου.

Μόνο με το ψάρι για «εμπόδιο» τα πράγματα φαντάζουν ευκολότερα.

Κάθε βουτιά όμως και η σπηλαιοκατάδυση που απαιτούνταν με καταράκωνε.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκαν πολλές και με την άψογη συνεργασία του Σπύρου, σε τέσσερις προσπάθειες το ψάρι ήταν πάνω.

Μισώ το ξεβράχωμα, είναι μια διαδικάσία αγχωτική και φθοροποιός.

Δεν αξίζει ούτε στο κυνηγό ούτε στο θήραμα.

Μην σας ξεγελά το χαμόγελο, ανακούφιση είναι!

Μια Κυριακή στο Μαθράκι

Ξεκινήσαμε νωρίς, γεμάτοι όρεξη και με σύμμαχο τον καλό καιρό.

Στόχος ήταν να φτάσουμε στο ξακουστό Μαθράκι με τις απέραντες ανοιχτωσίες.

Η παρέα εκλεκτή τέσσερα άτομα στα δυο μικρά σκάφη μας.

Πρώτη στάση και τα καρτέρια ξεκινούν.

Το ρέμα είναι έντονο.

Ένα κοπάδι μικρές εμφανίζονται, διστακτικές αρχικά, πιο θαραλέες μόλις έκρυψα το βλέμα πίσω από την φυκιάδα.

Σύντομα η μία θα πλησιάσει πολύ και θα πληγεί απο τη βέργα.

Καλά ξεκινησαμε!!!

Επόμενος σταθμός μια περιοχή με τεράστιες πλάκες και μονόπετρα.

Πάλι δυο ψάρια θα αποσπάσουν τη προσοχή μου.

Δεν ζυγώνουν, όμως μια φιγούρα χάθηκε μέσα σε μια σχισμή.

Τσιπούρα;

Συνεχίζω στην ίδια βουτια και προσεγγίζω το σημείο κοιτώ, αλλά είμαι πια σκασμένος.

Ανάδυση, σημάδια, χαλάρωση ξανά βουτιά.

Νωχελική, καθισμένη στον αμμώδη πυθμένα έδωσε όλο το χρόνο για σκόπευση και μια καλή βολή.

Η παρέα έχει επίσης πάρει όμορφα ψάρια.

Λίγο παρακάτω ένας σαργός θα εξέλθει από μια χαρακιά ακριβως μπροστά από το πόστο του καρτεριού με συνέπεια να πάρει και αυτός θεση στην ψαροκρεμάστρα.

Τα ρηχά ήταν γενναιοδωρα μαζί μας. Μήπως να πάμε μια βόλτα από το βαθυ στίγμα;

Και το ρέμα; Βλέπουμε...

Χαλάρωση, το κλίμα κάπως πιο βαρύ τώρα.

Κρατιέμαι από το αγκυροβολημένο σκάφος για να μην ταξιδεύω.

Η μέση σπάει, το κεφάλι προσεγγίζεται. Ακουμπώ και προσπαθώ να ξεκινησω το συρσιμο.

Αδύνατο... σε ελάχιστο χρόνο τα πόδια έχουν διπλώσει από την επίδραση του ρέματος στα πέδιλα.

Ανάδυση. Μια άλλη φορά.

Ας μην είμαστε πλεονέκτες!