Πρόλογος
Λένε πως κάθε εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Αλήθεια για μια εμπειρία πόσες αναλογούν; Στις στιγμές λίγο πριν μια ιδιαίτερη σύλληψη; Τα όσα νιώθεις κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας της μάχης σε πόσες άραγε περιγράφονται; Μα, και από αυτές τελικά πόσες θα καταφέρουν να αποτυπωθούν στο χαρτί;
Η αρχή
Είναι μεσημέρι, 28 Φλεβάρη 2011. Βιαστικά φοράω τη χοντρή στολή μου στην ακροθαλασσιά, κάτω από μια αραιή συννεφιά και μουντάδα που φέρνει ο τεσσάρης νοτιανατολικός άνεμος. Πέρασαν κιόλας σχεδόν δυο εβδομάδες. Είχα θυμάμαι βουτήξει για λαβράκια, όταν απρόσμενα μια συναγρίδα που χάθηκε προς τα ανοιχτά με έβαλε σε υποψίες. Ακολούθησα την πορεία που μου «υπέδειξε» βαθαίνοντας ολοένα τις βουτιές. Σε κάποιες από αυτές, θαρρείς ως επιβράβευση εμφανίζονταν. Για να χαθεί όμως και πάλι ξανά προς τα ανοιχτά. Τελικά εκεί που η απέραντη φυκιάδα έδινε τη θέση της στη λάσπη και την αποσυντιθέμενη ποσειδωνία, ένα ωραίο κοπάδι τέτοια ψάρια βρέθηκε να «παίζει» μπροστά μου. Ίσως γνωρίζοντας την αδυναμία του 82αριού που κρατούσα να ανταποκριθεί! Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σημείο αναφοράς στο βυθό είχαν στήσει το μεθυστικό χορό τους. Μα δεν ήταν μόνες. Δυο ντροπαλά ψαριά, με αχνό γαλάζιο σιρίτι στην ουρά και το χαρακτηριστικό «καρούμπαλο» έσπειραν μέσα μου τον πόθο. Έκαναν ένα μόνο αργό πέρασμα πίσω από τις συναγρίδες, πριν χαθούν ξανά στο μυστηριακό άδυτο που όριζε το πέπλο της θολούρας. Σοκαρίστηκα, ένιωσα ανέτοιμος και αποσύρθηκα.
Το μεσοδιάστημα
Και αν το σώμα επανήλθε στο στεριανό κόσμο, η σκέψη παρέμενε ακόμα
εκεί… να καρτερεύει. Ο Όνειρος δεν παρέλειψε να μεταμορφωθεί σε ψάρι και
να με επισκεφθεί. Όμως παρά τα παιχνίδια του ασυνείδητου η λογική
υπαγόρευε άλλα. Ουσιαστικά ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα τα ξαναέβρισκα.
Έτσι όταν συγκρατημένα αποκάλυψα το γεγονός σε φίλους θεώρησα πως μέχρι
εκεί θα έφτανε αυτή η ιστορία. Παρόλα αυτά μια εσωτερική ανάγκη με ώθησε
να κάνω μια διαδικτυακή έρευνα.
Τα ψάρια που είχα δει ήταν κορωνάτα φαγκριά ή κατά το επιστημονικότερο
dentex gibbosus. Ένα διαφορετικό είδος από το κοινό φαγκρί του οπoίου η
αντίστοιχη ονομασία είναι pagrus pagrus. Το πρώτο συνθετικό της
ονομασίας τους παραπέμπει όχι τυχαία στο θήραμα φετίχ όσων αρέσκονται
στην τεχνική του καρτεριού, την συναγρίδα (dentex dentex)! Έτσι αβίαστα
προκύπτει μια πρώτη ιδέα αναφορικά με το τι να περιμένει κανείς. Σύμφωνα
με το fishbase σαν είδος είναι εξαπλωμένο σε όλη τη μεσόγειο. Όμως
κάνει πιο αισθητή την παρουσία του στην ευρύτερη περιοχή του Γιβραλτάρ
και στις ακτές της δυτικής Αφρικής. Συνηθίζει να ζει σε απαγορευτικά για
τον υποβρύχιο κυνηγό βάθη και μεγαλώνει αρκετά φτάνοντας σε
αξιοσημείωτα μεγέθη. Ενώ αν τώρα επιπλέον προσθέσουμε και την καχύποπτη
συμπεριφορά του, τότε δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται ένα «μυθικό» θήραμα
για τον ψαροτουφεκά.Βεβαίως δεν παρέλειψα να επισκεφτώ ξανά το κομμάτι βασισμένος στα σημάδια που είχα βάλει στην ακτή. Αποτέλεσμα ήταν άκαρπες καταδύσεις και αναμονές στο πουθενά του θολού και παγωμένου, λασπώδους βυθού. Ακριβώς αυτή η ανυπαρξία υποβρύχιων σημαδιών με κάνει πλέον να αμφιβάλω για το αν κατάφερα να ξαναβουτήξω ποτέ ακριβώς στο ίδιο σημείο. Το δε ανορθόδοξο για την εποχή και σαν επιλογή τόπου ψάρεμα άρχισε επίσης να επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία.
Επιστροφή
Όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου κατά τη διαδρομή προς το σημείο. «Όμως ο καιρός σήμερα είναι ακριβώς ίδιος με τότε», με κορόιδεψα καθώς ήδη είχα ξεκινήσει να αμφιβάλω για την ορθότητα των πράξεων. Τσέκαρα εις διπλούν τα σημάδια και η σημαδούρα ποντίστηκε. Πρώτη βουτιά. Θολούρα, σκοτεινιά… νέκρα! Επιφάνεια. «Μήπως ματαιοπονώ; Μήπως τελικά κυνηγώ τις εμμονές μου και όχι ψάρια;» Ξανά στο βυθό. Ακουμπώ το βούρκο, κοιτώ μπροστά, αναμένω λίγο και… ναι! Τέσσερις συναγρίδες μπαίνουν στο σκηνικό. Λογικά έχω βολή, άλλωστε λόγο θολούρας δεν μπορεί να είναι και πολύ μακριά. Συνεχίζουν να με προκαλούν με το μέγεθος και το «νάζι» τους. Αναδύομαι. Μια εσωτερική διαμάχη ξεκινά. «Γιατί δεν προσπάθησα καν να πάρω κάποια;» «Πάλι άψαρος θα βγεις» με κατσαδιάζω. «Όμως και αν…» ακούγεται σαν ψίθυρος η -στα όρια του παραλόγου- επιλεκτικότητα. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό έμελλε να επαναληφθεί λίγα λεπτά αργότερα και λίγα μέτρα δίπλα στην θολούρα που άφησα από την προηγούμενη ανάδυση. «Άραγε θα τις ξαναβρώ» συλλογίζομαι πριν την τέταρτη κατά σειρά βουτιά. Να τες! Δεκτικές. Σαν να είναι περισσότερες μου φαίνεται τώρα. Εστιάζω πάνω τους έτοιμος, όταν…
Η δικαίωση
… από πίσω και δεξιά, παράλληλα σχεδόν με το σώμα μου πλησιάζει μια φιγούρα. Την αντιλαμβάνομαι με την άκρη του ματιού. Ασυναίσθητα γυρνώ λίγο κεφάλι και όπλο. Παράλληλα όμως με την επισήμανσή από μέρους μου, αλλάζει ελαφρώς πορεία. Πριν προλάβει να απομακρυνθεί αρκετά μια ενστικτώδης βολή θα στείλει τη βέργα να διαπεράσει το κορμί του. «Άραγε σε πιο σημείο;» Αγωνιώ καθώς αναδύομαι με το μουλινέ να ξετυλίγεται γρήγορα. Στην επιφάνεια πλέον διστακτικά ξεκινώ να μαζεύω το σχοινί. Χεριά τη χεριά οι σφυγμοί ολοένα αυξάνονται. Η αδρεναλίνη βρίσκεται στα ύψη και ο χρόνος έχει απολέσει την πραγματική του υπόσταση. Σε λίγο το βλέπω. Έχει περάσει πετονιά και από ότι διακρίνω η βέργα το τρύπησε στα βράγχια. Η διαπίστωση αυτή με κάνει τώρα πιο αποφασιστικό, πιο θαρραλέο στις κινήσεις. Γραπώνω την ουρά και με το άλλο χέρι καταφέρνω να το ακινητοποιήσω πιάνοντας τα βράγχια. Σε δεύτερο χρόνο εγκλωβίζω την ουρά του ανάμεσα στα πόδια μου. Ύστερα από μερικές προσπάθειες με το μαχαίρι παραδίνεται ολοκληρωτικά. Σιγή σε φόντο κόκκινο σαν κοράλλι…
Επίλογος
Στην ακτή
πια προσπαθώ να συλλάβω τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν. Δεν έχω καν
ξεκαρφώσει το ψάρι από τη βέργα. Εκεί στο σκάσιμο του κύματος ανακαλύπτω
μια ακόμα πτυχή του εαυτού μου. Μοιράζομαι τη χαρά με τους φίλους. Το
τηλέφωνο αναλαμβάνει δράση κοινωνώντας το γεγονός σε όσους από αυτούς
δεν ήταν παρόντες. Η φωτογραφική δεν μπορεί να περιμένει πια. Κάποιοι
μου μίλησαν για μια ιστορική για το υποβρύχιο κυνήγι στην Ελλάδα
σύλληψη. Κάποιοι αναρωτήθηκαν και μετά από αυτό τι; Μονάχα η θάλασσα
μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτά! Το μοναδικό ίσως δεδομένο είναι ότι
πρόκειται για μια νίκη της υπομονής και της επιλεκτικότητας. Στοιχεία
θεμελιώδη για τον σύγχρονο ψαροκυνηγό.Υστερόγραφο
Η τελευταία πράξη εκτυλίσσεται μετά από ένα δεκαήμερο περίπου. Βράδυ στον υπολογιστή ετοιμάζω σημειώσεις για την επομένη. Κάποια στιγμή ανοίγω το e-mail και μια ευχάριστη έκπληξη με περιμένει. Αποστολέας: «Sheri Daye», θέμα: «IUSA Congratulations». Η αίτηση μου είχε γίνει δεκτή και ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ αναγνωρίστηκε. Η μικρή ποινή λόγω μη πιστοποιημένης ζυγαριάς ξεχάστηκε γρήγορα μέσα στη χαρά που με πλημύρισε. Άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι τα κιλά που έχουν την μεγαλύτερη αξία, αλλά η φιλοσοφία και κυρίως τα συναισθήματα!
