Ψαροτούφεκο είναι και η παρέα!

Χειμώνας πλέον, όμως μυαλό και σώμα δεν θέλουν να το αποδεχτούν.
Η μέρα απελπιστικά μικρή.
Το ραντεβού αξημέρωτο.
Στόχος το μακρινό νησί.
Από την πρόγνωση ο καιρός φαινόταν μπερδεμένος.
Δυτικός το πρωί, βοριάς μετά, νοτιάς το απόγευμα.
Δεν μπορεί να φυσάει από όλες τις διευθύνσεις…
Πλησιάζοντας όμως τελικά επαληθεύτηκε.
(Εδώ είναι Ανδριατική φίλε...)
Ήταν μια από αυτές τις μέρες που απλά «χτυπούσε» από παντού!
Ξεκίνημα στα ρηχά και με μερικά άσπρα θα γίνει η αρχή.
Σύντομα η βλάβη όμως θα φανεί…
Το βαθυνό κομμάτι ήθελα καιρό να το επισκεφτώ.
Πρώτη βουτιά, τα νερά καθαρά αλλά το ρέμα έντονο.
Τρεις στήρες, ένας μικρός ροφός και μια πίγγα!
Με έχουν παιδέψει αρκετά αυτές εδώ.
Όμορφα ψάρια που ποτέ όμως δεν τα έχω καταφέρει απέναντι τους.
Ολοένα οι βουτιές βαθαίνουν, ολοένα και ο κυματισμός ενισχυόταν.
Έρπω στο τρίτο σκαλί πλέον.
Στην σκοτεινιά μια πίγγα θα πεταχτεί προς τα ρηχότερα.
Ακολουθώ και την βλέπω να μπαίνει σε ένα ευρύχωρο χαράκι μαζί με μια μικρή στήρα.
Η επόμενη βουτιά με βρίσκει εκεί.
Αργά από δεξιά ξεπροβάλω και βλέπω μια μουσούδα.
«Η μικρή στήρα, κρίμα…»
Πριν τελειώσω τη σκέψη το ψάρι γυρνάει και το οπτικό πεδίο γεμίζει πίγγα!
Βολή βιαστική, μπηχτή και προλαβαίνει να βραχώσει.
Χρειάστηκαν τρεις ακόμα βουτιές ώστε τελικά να έρθει στην επιφάνεια.
Προς ανακούφιση και του Κώστα που τόση ώρα διάβαινε το δικό του γολγοθά από το κυματισμό και το ρέμα.
Η περιγραφή για το πώς βίωσε αυτή την κατάσταση από πλευράς του έκανε την επιστροφή πιο εύθυμη.
Διότι ψαροτούφεκο είναι και η παρέα!

Βουτιά...

Λίγο πριν ξεκινήσει άλλη μια βουτιά.
Άραγε σε τι εστιάζει ο καθένας εδώ;
Ποιές οι σκέψεις που περνάν από το μυαλό;
Τι μας εθίζει σε αυτή την όμορφη, μα συνάμα σκληρή διαδικασία;
Απαντήσεις πολλές.
Μια μόνο ταίριαζε όμως όντας αυτό το βράδυ στον πέτρινο μόλο.
Δίπλα στο σημείο που θεωρείται ότι ξεβράστηκε ο Οδυσσέας στο νησί των Φαιάκων.
Η όστρια πνέει δεύτερη μέρα με ολοένα αυξανόμενη ένταση.
Αλμυρές στάλες χτυπούν τη στεριανή υπόσταση.
Φέρνω τη βουτιά στη θύμηση.
Δεν έχει σημασία η κατάληξη της, κανένα άλλο στοιχείο της εκτός από το…
…ταξίδι!
Αυτή είναι η απάντηση.
Σε ένα κόσμο που ξετυλίγεται μπροστά σου εκεί που η πλειοψηφία βλέπει μια μπλε επιφάνεια.
Στα άδυτα του εαυτού σου.
Άραγε υπάρχει Ιθάκη;
Ας αργήσει να απαντηθεί αυτό.

Λιγο πριν τον χειμώνα

Οι τελευταίες εξορμήσεις δεν με «πήγαιναν».
Θες οι συνθήκες.
Θες εξωγενείς παράγοντες.
Θες ότι έδωσα βαρύτητα να διπλασιάσω το όνειρο, αγνοώντας κραυγαλέες ευκαιρίες (η βλάβη).
Μπουνάτσα μέσα στο μικρό καλοκαίρι του Οκτώβρη.
Παρέα όμορφη και για να δούμε τι θα γίνει σήμερα…
Ζέσταμα και σύντομα πάμε για άλλα.
Τόπος ζωντανός! Σαν άλλοτε πριν ο ανθρώπινος εγωισμός ερημώσει ονειρικά κομμάτια.
Στην πρώτη βουτιά ο Γιάννης χτυπάει ένα μαγιάτικο.
Μας δυσκολεύει, μα οι συγκυρίες ήταν με το μέρος μας.
Στη βάρκα για την πρώτη εκδήλωση χαράς.
Σήμερα είναι αλλιώς το νιώθω.
«Βούτα από εκεί, είδα…»
«ΟΚ»
Πέφτω στο χείλος του κεφαλιού.
Στο μικρό καρτέρι μια στήρα μερικά μέτρα μπροστά θα σπάσει για τα βαθύτερα.
Ακολουθώ. Δεύτερο σκαλί. Δεξιά μου πέντε ψάρια κινούνται διερευνητικά.
Η πιο πίσω μόνο, αγέρωχη και με χρώμα αλλότριο από τις υπόλοιπες, κοιτά με επίγνωση.
Είναι βλάβη… το ξέρω, να παραβλέπω θηράματα που προσφέρουν μια πανεύκολη βολή και να συνεχίζω για αυτό το ένα που…
Αδιόρθωτη μάλιστα αφού όμορφα ψάρια έμειναν να παρατηρούν το πλάσμα που πέρασε τόσο κοντά τους.
Μαγνητισμένο από τη λευκή κοιλιά, την έντονη στάμπα και την σχεδόν μωβ στην απόχρωση ράχη.
Σε ένα ταξίδι που τελικά διήρκησε περισσότερο από κάθε άλλο.
Η βολή έγινε από κοντινή απόσταση, ύστερα από δύο ακόμα στάσεις ώστε να καμφθούν οι επιφυλάξεις.
Τα πέντε μήκη πετονιάς επέτρεψαν στη στήρα να βραχώσει επιπόλαια.
Μια ακόμα βουτιά και μας ακολουθεί πάνω.
Μπορεί τα χρώματα να «βάρυναν» στον αέρα, η φωτογραφία να την αδικεί κάπως, το χαμόγελο πάλι καθόλου.
Η δεύτερη μεγαλύτερη.

Οι πληροφορίες δεν ήταν ευνοϊκές.
Τα ψάρια κοπάδιασαν μερικές μέρες και ξανάσπασαν από τα κομμάτια.
Η σεζόν φτάνει προς το τέλος όμως και δεν θα έχω ακόμα πολλές ευκαιρίες.
«Αν είμαστε καλά θα τσεκάρουμε το πολύ βαθύ σήμερα», είπα στον Σπύρο που εκ προοιμίου είχε δηλώσει την αποκλειστικά επικουρική πρόθεση του.
«Ό,τι θες Κρις μάχιμος»
Λίγοι μπορούν να δείξουν τέτοια αυταπάρνηση και υπομονή στις ιδέες μου. (Σπύρο ευχαριστώ!!!)
Ζέσταμα και σε λίγο είμαστε πάνω από το ναυάγιο.
Ένα καΐκι πλησιάζει να τσεκάρει τι κάνει το μικρό σκαφάκι τόσο ανοιχτά.
Αφού κατάλαβε τις διαθέσεις μας, ανταλλάξαμε πληροφορίες και αποχώρησε με περισσότερες απορίες από όσες είχε αρχικά είμαι σίγουρος.
Το άχρωμο κουφάρι του πλοίου μέσα στο θολό πέπλο δημιουργούσε ένα σκηνικό άκρως απόκοσμο.
Τα μικρόψαρα νευρικά και ο ήχος μιας ουράς στο χώρο έδωσε το έναυσμα.
Στις βουτιές όμως τίποτα το συνταρακτικό δεν ξεπρόβαλε στο οπτικό πεδίο. Κάποιες ούγενες μαζί με σαργούς, μια μικρή συναγρίδα. Δεν είναι ψάρια για εδώ αυτά…
Χαλάρωση στην επιφάνεια.
Νέα κατάδυση.
Ας πάρω όμως κάτι τώρα αν έχω ευκαιρία…
Στέκομαι στην πρύμνη (μάλλον) και ένα μαγιάτικο θα μπει από δεξιά. Ότι πρέπει!
Βολή αρκετά καλή και ύστερα από ολιγόλεπτη αντίσταση θα παραδοθεί.

 

«Ήρθε η ώρα»
Το στίγμα θα το επισκεπτόμουν πρώτη φορά.
Το βλέμμα του Σπύρου ήταν κάπως βαρύ.
«Αν δεν είναι καλά θα φύγουμε κατευθείαν άλλωστε έχουμε ήδη το ψάρι μας».
Ανάσες πριν από ένα ταξίδι που ήξερα πως θα είναι ιδιαίτερο.
Ανοίγω τα μάτια όταν το σχοινί της «Πάολας» τέντωσε.
Μια κλεφτή ματιά, τα νερά καθαρά!
Σβήνω ξανά, για δέκα μέτρα ακόμα.
Προσγειώνομαι στην θολούρα που σήκωσε η σφυρίδα.
Την βλέπω στο παρακείμενο βραχάκι. Εστιάζω.
Προσεγγίζω μα καθυστερώ τη βολή, σπάει και πάει λίγο παραδίπλα.
Μεγάλο ψάρι, έρπω, σπάει ξανά και πλέον στέκεται με το πλάι σε ένα άλλο κομμάτι βράχου.
Έχω βολή, την επιχειρώ. Η βέργα πάει εκεί ακριβώς που πρέπει με ελάχιστη όμως καθυστέρηση.
Αρκετή για να αστοχήσω.
Το ψάρι βραχώνει.
Ανάδυση.
Στην επιφάνεια κοιτώ το ρολόι.
Ένα φράγμα ακόμα καταρρίφτηκε.
Γελώ λες και η σφυρίδα ακολούθησε στην επιφάνεια.
Πώς να τα εξηγήσεις αυτά;

Επανάληψη μήτηρ...

Άδεια από τη δουλειά = ψαρεμα από το πρωί!
Η πρόγνωση έδινε παλι Μαΐστρο.
Από το μεσημέρι και μετά ομως οπότε θα προλάβουμε.
Το κομμάτι με φώναζε καιρο.
Παρότι ήξερα ότι απο ανωριμότητα κάποιος τραυματισε αδικα τον μεγαλο ροφό.
Η θάλασσα φανηκε να ειχε κέφια απο το πρωι.
Δεν θα μπορουσαμε λοιπόν και εμείς να κανουμε διαφορετικά.
Σύρτο στον πυθμένα και η στηρα κάνει να χαθει πισω από ένα βράχο.
Προβάλω από την άλλη μεριά και μαντεύοντας θαρρείς σωστά είναι εκει που περιμένω.
Βολή και συντομα ειμαστε στην επιφάνεια.
Εκ νέου καρτέρια λίγο μακρύτερα.
Το ψιλό άφθονο και ταραγμένο.
Δεν θα αργήσουν να φανούν.
Μια κοψιά όλες, όχι ιδιαίτερα δεκτικές.
Κάποια κεφαλώνει.
Είναι νωρίς για βολή, αλλά δεν νομιζω να έρθει άλλο.
Σημαδεύω καλά και ευτυχώς το όπλο ανταποκρίθηκε στις τραβηγμένες απαιτήσεις μου.
Δυο ψάρια, τελος για σήμερα.
Μερικές φωτογραφίες και πίσω.

Λίγες μέρες αργότερα...

Ραντεβού σχετικά πρωινό με τον Σπύρο.
Κυριακή και τα διερχόμενα σκαφή ειναι αυξημένα.
Άραγε θα έχει κίνηση στα κομμάτια;
Πρώτη βουτιά και η στήρα τρέχει να με συναντήσει πριν καν ακουμπήσω βράχο.
Βολή βεβιασμένη. Κακή, βραχώνει.
Η αρχή είναι το ημισυ... οχι δε συμφέρει ξέχνα το.
Μια σμέρνα λιγουρευεται το ψάρι.
Μπρρρ... μεγαλη ειναι.
Άλλη μια ξεπροβάλει από μια τρύπα ακρίβως από πάνω.
Στοχεύω με το κοντό.
Βολή, τράβηγμα, έρχεται... έρχεται... παω να πιάσω την ουρά, ξεψαρίζει.
Βουτιά, θολά.
Το ιδιο και στην επομενη.
Στη βάρκα για ανασυγκρότηση.
Κρίμα να μείνει κάτω.
Πρεπει να επανορθώσω το λάθος.
Μερικά λεπτά μετά, προσεγγίζω ξανά το χαράκι.
Οι σμέρνες πλήθυναν, οι σκολοπέντρες συγκεντρώθηκαν και στο βάθος στήρα.
Νέα βολή, τραβάω, σκάλωσε.
Μια λύση υπάρχει χέρι μέσα και... βλέπουμε.
Μιση ωρα μετά την πρώτη βολή θα απαλλαγούμε και οι δύο, απο τύψεις και μαρτύριο αντίστοιχα.
Με ενοχλεί και το αυτί, κακώς πιέσα εκείνη την εξίσωση.
Ξανά με το μακρύ όπλο στο χέρι.
Βουτιά στην άλλη μεριά του τόπου, βαθιά.
Στήρες και μια συναγρίδα που τρέχει.
Εδώ είμαστε!
Στρέφομαι προς εκει που έφυγε, αγνοώντας τις μπαλωμένες.
Δεν ειναι μια τελικά, αλλά κοπάδι.
Μάτι και βέργα στην ίδια ευθεία.
Θέλουν λαρυγγισμό, μα δεν βγαινει.
Οι αρουγκαλιές πριν αφησαν κατάλοιπο.
Τελικά μια θα ξεκόψει από χαμηλά πλησιάζοντας κατα μέτωπο.
Βολή στα "μουτρα" όμως θα προλάβει να στρίψει.
Σπασμωδικές αντιδράσεις και ακολουθεί στην επιφάνεια.
Nαι! Αυτή η βουτιά άξιζε και με το παραπάνω.

 

η Στήρα!

Το φετινό καλοκαίρι κύλησε δίχως κάποια αξιοσημείωτη σύλληψη, για ένα από τα αγαπημένα μου είδη.
Οι μεγάλες στήρες δεν έκαναν την εμφάνιση τους στις βαθιές αποχές.
Αντί αυτών αρκετές μικρότερες -έως τρία κιλά- μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον και τα συρτά καρτέρια στον βυθό.
«Ίσως απλά δεν είναι η χρονιά τους», έλεγα.
«Ίσως μπουν αργότερα», αποκρινόταν ο Γιάννης.
Είχα καιρό να βουτήξω τον τόπο.
Ετοιμαστήκαμε χαλαρά και πέσαμε στο νερό.
Πόσο όμορφα ήταν όταν τον πρωτοβρήκα.
Πόσο περίεργα ένιωσα όταν είδα φωτογραφία με ένα συνάδελφο να κρατά τους δυο χόντρους ροφούς του κομματιού, που εσκεμμένα άφηνα.
Έκτοτε έγινα και εγώ λιγότερο «αισθηματίας».
Ευτυχώς η γειτνίαση με τα βαθιά παρέχει την απαραίτητη τροφοδοσία.
Μπορεί οι εικόνες να μην είναι τόσο ανέμελες όσο κάποτε…
…όμως ένας εικοσάρης ήταν εκεί και χάθηκε με σπουδή στα ενδότερα.
Μερικές στήρες μπήκαν στο «πηγάδι» του δεύτερου σκαλιού.
Δυο πιο χοντρές μαζί με μια πίγγα πήραν και άλλο τον κατήφορο.
Μια από αυτές θέλω!
Ο στόχος βρέθηκε και η επιθυμία κλείδωσε.
Ανεξάρτητα από την έκβαση και μόνο που τις είδα ήταν θετικό σημάδι.
Δυο βουτιές αργότερα είχα την ευκαιρία.
Στο χείλος ενός ευμεγέθους φρυδιού κοιτούσε, προσπαθώντας να καταλάβει αν ο κίνδυνος τελικά φτάνει μέχρι εκεί.
Σκόπευση, βολή και ανάδυση με το μουλινέ ανοιχτό για ευκολία.
Κεραυνοβολημένη σε λίγο αναδύεται επίσης, στα τελευταία μέτρα μόνο υπό την επίδραση της φουσκωμένης νηκτικής κύστης.
Κορεσμός…

Μαγιάτικο ξανα...

Βουτώ από το σκάφος και ευθύς το βλέμμα γεμίζει.
Μέσα στο μπλέ ασημένιες πινελιές γυροφέρνουν τον νεοαφιχθέντα.
Ειναι μόλις η δευτερη σκάτζα, αμέσως μετά το ζέσταμα.
Δεκτηκά ανεβαίνουν προς την επιφάνεια, μα όχι αρκετά.
Κάνουν να απομακρυνθούν με τη ροή του ρέματος.
Χάνουμε οπτική επαφή και ξεκινώ τη βουτιά.
Στα μεσόνερα ακινητώ.
Σε λίγο εμφανίζονται πάλι.
Είναι πολλά τώρα... πάρα πολλά...
Μαγνητισμένος απο το "ντοκιμαντέρ" μπροστά μου δεν σηκώνω το όπλο.
Πρώτο... δεύτερο πέρασμα.
Τωρα σαν να έσπασαν κάπως.
Ο -θαρρείς- "μεταλλικός τοίχος" απο τα κορμιά τους χάθηκε ξανα στο μπλε.
Μερικά μεμονομένα έχουν απομείνει.
Επιλεγω ένα που φαντάζει πιο βολικό.
Το ρέμα καθυστερεί το χέρι και τη σκόπευση.
Ό,τι χάθηκε σε χρόνο όμως ευτυχώς νίωθω πως το έχω σε βεληνεκές.
Πράγματι.
Μια ολιγόλεπτη μάχη, δευτερη βολή και το ψάρεμα τελειώσε απρόσμενα γρηγορά, μα εξαιρετικά ευχάριστα!

 

 

Άραγε μπορείς να περιγραψεις μια βουτιά για υ/β κυνήγι;

Άραγε μπορείς να περιγραψεις μια βουτιά για υ/β κυνήγι;

Φυγή

Ακούς τον αέρα να ρέει στον αναπνευστήρα σου.

Νιώθεις τον ανεπαίσθητο παφλασμό του κύματος στο σώμα σου.

Η στεριανή σου υπόσταση έστω και προσωρινά (/ απατηλά) σε έχει εγκαταλείψει.

Ενδοσκόπηση

Με τα μάτια κλειστά αφήνεις την επιφάνεια.

Απαλλαγμένος έστω για λιγο απο κάθετι.

Μια βουτιά προς το βυθό που περνά πρώτα απο τα άδυτα του νου.

Ταξίδι

Κινούμενος σε μια αλλη διάσταση προς ένα άλλο κόσμο.

Τα χρώματα, η πίεση στο σώμα, σε τίποτα δεν ταιριάζουν με το «φυσικό» σου περιβάλλον.

Ώντα διαφορετικής ( ; ) νόησης διαβιούν εκεί.

Γαλήνη

Ακουμπάς μαλακά τον πυθμένα.

Νιώθεις τον παλμό του τόπου.

Τα μικρόψαρα ήρεμα και νωχελικά, δεν προδιαθέτουν για κάποια έκπληξη.

Έρπεις προς το βράχο μπροστά σου.

Βλέπεις το ψάρι να χανεται πίσω του. Ακολουθείς...

Επιλεκτικότητα

Μικρές στήρες και ένας ροφάκος εντοπίζονται επίσης.

Δε σε αποπροσανατολίζουν.

Δεν αρμόζουν στα κριτήρια σου.

Αγνοείς την ευκολία της σύλληψης που σου παρέχουν.

Συνεχίζεις προς το στόχο που έθεσες.

Αποδοχή

Ένστικτα, καταχωνιασμένα από τον τρόπο ζωής που ακολουθούμε, πλέον προστάζουν.

Όχι άμετρα, ούτε σπαταλα, είσαι εκεί για να κυνηγήσεις.

Καθως ξεπροβάλλεις αργά έχεις λάβει την αποφασή σου.

Σήμερα, εδώ, ναι. Λίτα (όπως και όλη σου η στάση) παρα το παρασκήνιο που κρύβει.

Αποτελεσματικότητα

Οι περιστάσεις ήταν ευνοηκές.

Το ψαρι στεκει εκει που περιμένεις.

Ευθυγραμίζεις το όπλο, ζυγίζεις τη σκόπευση και τραβάς τη σκανδάλη.

Το ψαρι νεκρό θα ακουμπήσει το βυθό.

Απέριτα σχεδόν σεβάσμια έλαβες ότι πολυτιμότερο είχε να σου δώσει.

Ομαδικότητα

Ανάδυση με το μουλινέ ανοιχτό.

Το ζευγάρι αναλαμβάνει αφού βεβαιώθεί για την ακεραιότητα σου να φερει το θηραμα στην επιφάνεια.

Μέτρο

Φθάνει και περισσεύει για σήμερα.

Τί άλλο να ζητήσεις; Η απληστία δεν έχει θέση εδώ.

Συναισθήματα

Δεν θα μπορούσε να μην σε ικανοποιεί η εξέλιξη.

Μοιράζεσαι το συναίσθημα.

Παράλληλα ενάς μικρός κόμπος εμφανίζεται.

Μια μίξη που κάνει τις στιγμές ακόμα πιο ιδιαίτερες, ικανές να αποτυπωθούν μόνο στο νου.

Αναμνήσεις

Χαραζονται στα ενδότερα και αποζητάς να τα βιώσεις ξανά.

Σου επιτρέπουν τελικά και μια δόση ματαιοδοξίας.

Mαγιάτικα

Φετος είναι μάλλον καλη χρονια για αυτα τα ψαρια στο νησί.
Ίσως παίζουν ρόλο τα ζέστα νερά.
Στο κεφαλι το ρεμα ήταν ασθενικό.
Το ψιλό ανάστατο.
Στέκομαι στο βραχάκι, ένα μικρο μαύρο φευγει προς την παρακειμενη συστάδα.
Ξάφνου τα μικρόψαρα σπάνε έντονα.
Ένα κοπάδι, όλα ένα μπόι θα εμφανιστούν.
Σταματουν το κυνήγι τους για να επεξεργαστούν το νεοφερμένο πλάσμα.
Πλησιάζουν μα όχι αρκετά.
Περναει πρώτο, δέυτερο, το τρίτο έρχετε πιο στρωτά.
Τα 4 λάστιχα θα στείλουν τη χοντρή βέργα στον μακρινό στόχο.
Aντίδραση δυνατή, μα ελεγχόμενη.
Δευτέρωμα για να είμαστε σίγουροι και η συνέχεια στο σκάφος.


 
Μερικές μέρες μετά.Καρτερευω στο πρώτο κομμάτι όπου ένα κοπάδι συναγρίδες δοκιμάζει τις άπνοιες μου.
Ψάρια μεγάλα και ακατάδεκτα, δεν τα καταφερα.
Άραγε πως συνεργαζόνται με τα αλλα είδη στο κυνηγι;
Ερωτήματα που προεκυψαν...
Δευτερο κομμάτι, το γνωστό σήκωμα.
Στήρες στα βαθιά ήρεμες αλλά δεν τις καταφερα ξανα.
Μήπως είμαι κουρασμένος σήμερα, μήπως έπρεπε να μείνω σπίτι;
Νέα βουτιά, βαθυνή.
Έρπω προς τις στηρες.
Σπάνε, τίποτα μπροστά μου.
Από δεξιά όμως, μεσα απο το μπλε μια μορφή υλοποιείται.
Μαγιάτικο.
Έρχεται "κεφαλωμένο".
Στρέφομαι προς το μερος του και αναμένω.
Την κατάλληλη στιγμή τα λάστιχα θα στείλουν τη βέργα διπλα απο το πλαϊνό πτερύγιο.
Καλή βολή, μα συνεχίζει αταραχο και δυνατό.
Το παλεύω ελεγχόμενα και του "επιτρέπω" μερικές πατωτές.
Κάθε φορά και πιο εξασθενημένο, του κερδίζω χεριές.
Μια δευτερη βολή για σιγουριά.
Σε λίγο μας ακολουθεί στην επιφάνεια.
Ο "ΑΝΕΜΟΣ" σημερα απέκτησε ακόμα εναν "επιβάτη" για το ταξιδι της επιστροφής...

Σούρουπο στο φουσκωτό.

Τέλη καλοκαιριού και οι βουτιές είναι οι πλέον φορμαρισμένες. Απόγευμα στον ύφαλο και στα καρτέρια  ενδίδουν πολλά από τα ανώτερα είδη. Δύσκολα και μεγάλα ψάρια, με αυξημένο συντελεστή δυσκολίας. Γίνεσαι ένα με τον υποφωτισμένο βυθό και σαν σκιά την εντοπίζεις στο κρέμασμα. Έρπεις προς το μέρος της. Βολή. Η χαλάρωση της βουτιάς δίνει τη θέση της στην ένταση της μάχης. Σύντομα και οι δυο βρίσκεστε καθισμένοι στο μπαλόνι του φουσκωτού. Σε μια ακύμαντη θάλασσα, κάτω από ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα. Συναισθήματα και εικόνες γεμίζουν αντίστοιχα το νου και το βλέμμα. Άλλη μια εξόρμηση έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο.

Μισώ το ξεβράχωμα

Βουτώ στο γνωστό κομμάτι και στέκομαι στο χείλος του δευτερου σκαλιού.

Μια στήρα με κοιτά.

Έρπω προς το μέρος της και η βολή απο το μακρύ όπλο θα την πλήξει απρόσεχτα.

Ξεψαρίζει και βραχώνει κάτω από το τρίτο σκαλί.

Να τη αφήσω ή έιναι κρίμα;

Κρίμα αποφαίνομαι στην επιφάνεια και αρπάζω τα «σύνεργα».

Ξανά κατεβαίνω, κοιτώ μέσα στη σχισμάδα και ένα ψάρι αιωρείται.

Βολή αγαντάρισμα αλλά κάπου πρόλαβε να βραχώσει...

Ποτέ δεν την χώνεψα αυτή τη κατάσταση, ποτέ δεν την επιδιώκω.

Επομένη βουτιά... θολά, αλλά τουλάχιστον η βέργα φαινεται να μην εχει σκαλώσει κάπου.

Μόνο με το ψάρι για «εμπόδιο» τα πράγματα φαντάζουν ευκολότερα.

Κάθε βουτιά όμως και η σπηλαιοκατάδυση που απαιτούνταν με καταράκωνε.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκαν πολλές και με την άψογη συνεργασία του Σπύρου, σε τέσσερις προσπάθειες το ψάρι ήταν πάνω.

Μισώ το ξεβράχωμα, είναι μια διαδικάσία αγχωτική και φθοροποιός.

Δεν αξίζει ούτε στο κυνηγό ούτε στο θήραμα.

Μην σας ξεγελά το χαμόγελο, ανακούφιση είναι!

Μια Κυριακή στο Μαθράκι

Ξεκινήσαμε νωρίς, γεμάτοι όρεξη και με σύμμαχο τον καλό καιρό.

Στόχος ήταν να φτάσουμε στο ξακουστό Μαθράκι με τις απέραντες ανοιχτωσίες.

Η παρέα εκλεκτή τέσσερα άτομα στα δυο μικρά σκάφη μας.

Πρώτη στάση και τα καρτέρια ξεκινούν.

Το ρέμα είναι έντονο.

Ένα κοπάδι μικρές εμφανίζονται, διστακτικές αρχικά, πιο θαραλέες μόλις έκρυψα το βλέμα πίσω από την φυκιάδα.

Σύντομα η μία θα πλησιάσει πολύ και θα πληγεί απο τη βέργα.

Καλά ξεκινησαμε!!!

Επόμενος σταθμός μια περιοχή με τεράστιες πλάκες και μονόπετρα.

Πάλι δυο ψάρια θα αποσπάσουν τη προσοχή μου.

Δεν ζυγώνουν, όμως μια φιγούρα χάθηκε μέσα σε μια σχισμή.

Τσιπούρα;

Συνεχίζω στην ίδια βουτια και προσεγγίζω το σημείο κοιτώ, αλλά είμαι πια σκασμένος.

Ανάδυση, σημάδια, χαλάρωση ξανά βουτιά.

Νωχελική, καθισμένη στον αμμώδη πυθμένα έδωσε όλο το χρόνο για σκόπευση και μια καλή βολή.

Η παρέα έχει επίσης πάρει όμορφα ψάρια.

Λίγο παρακάτω ένας σαργός θα εξέλθει από μια χαρακιά ακριβως μπροστά από το πόστο του καρτεριού με συνέπεια να πάρει και αυτός θεση στην ψαροκρεμάστρα.

Τα ρηχά ήταν γενναιοδωρα μαζί μας. Μήπως να πάμε μια βόλτα από το βαθυ στίγμα;

Και το ρέμα; Βλέπουμε...

Χαλάρωση, το κλίμα κάπως πιο βαρύ τώρα.

Κρατιέμαι από το αγκυροβολημένο σκάφος για να μην ταξιδεύω.

Η μέση σπάει, το κεφάλι προσεγγίζεται. Ακουμπώ και προσπαθώ να ξεκινησω το συρσιμο.

Αδύνατο... σε ελάχιστο χρόνο τα πόδια έχουν διπλώσει από την επίδραση του ρέματος στα πέδιλα.

Ανάδυση. Μια άλλη φορά.

Ας μην είμαστε πλεονέκτες!

Μια τροπική πινελιά

Το τελευταίο ψάρεμα πριν την απαγόρευση του Μάη πάντα είναι ιδιαίτερο.

Είναι αυτο το αίσθημα ότι για ένα μήνα σου στερούν το παιχνίδι σου, δίχως κανένα ουσιαστικό λόγο.

Ξεκινησαμε νωρίς και σε μια απόλυτη μπουνάτσα -που σπάνια μας χαρίζει η θάλασσα- πλεύσαμε προς τους στόχους μας.

Τα ρηχά σύντομα απέδωσαν τους «καρπούς» τους, με τους σαργούς να εχουν τον πρώτο λόγο.

Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, όμως αυτό δεν ηταν αρκετό.

Το βαθύτερο κομμάτι ήταν εντός λίστας και οι προσδοκίες για εκεί μεγάλες.

Αφήνομαι στην αρνητική όταν πλησιάζοντας στο χείλος της αποχής κάτι με αποθαρύνει... έντονα!

Δεν είναι μονάχα το ρέμα που έκανε την κατάδυση δύσκολη. Είναι η θολούρα που έχεί (μάλλον) φέρει και η σκοτεινιά που αυτή συνεπάγεται. Είναι το έντονο κρύο που σε «τρύπαγε» κάνοντας την παραμονή κάτω δυσάρεστη.

Με τσαλάκωμενο το ηθικό δεν προχωρήσα στα βαθύτερα.

Στις επόμενες βουτίες όμως η καρδια θα γίνει «πέτρα» και τα βαθυνά θα καρτερευτούν διχως κανένα όμως σημάδι ή αποτέλεσμα.

Ματαιοπονώ... ταλαιπωρώ και τον Σπύρο που στοϊκά βοηθά την κατάσταση.

«Πάμε μια τελευταία σκάτζα εκεί» αποφαίνομαι.

Ρηχά ξανα, ζωντανά χρώματα μέτρια κίνηση, αλλα γιατί ηταν τοσο χάλια στον προηγούμενο τόπο;

Πιο πολύ κολυμπάω παρά ψαρεύω όταν ξαφνικά κάτι τρέχει και σταματά κάτω απο τα πόδια μου... καραγκιδα; Μεγάλη!!!

Πλανάρω όσο πιο αθορυβα μπορώ προς το μέρος της, βολή και η μάχη ξεκινά.

Δύναμη και έκρηξη χαρακτηριζουν το πληγωμένο ψάρι και πριν προλάβω να το γραπωσω σχίζεται.

«Δεν μας θέλει σήμερα...»

Το παρακολουθώ να λουφάζει κάτω απο ένα βράχο κουρασμένο απο το τραύμα του και την μάχη που έδωσε.

Οπλίζω γρήγορα, βουτώ σε λιγο είμαστε μαζί στην επιφάνεια.

Χρώματα έντονα γεμιζουν το ψυγειο, μια τροπική πινελιά!