Επανάληψη μήτηρ...

Άδεια από τη δουλειά = ψαρεμα από το πρωί!
Η πρόγνωση έδινε παλι Μαΐστρο.
Από το μεσημέρι και μετά ομως οπότε θα προλάβουμε.
Το κομμάτι με φώναζε καιρο.
Παρότι ήξερα ότι απο ανωριμότητα κάποιος τραυματισε αδικα τον μεγαλο ροφό.
Η θάλασσα φανηκε να ειχε κέφια απο το πρωι.
Δεν θα μπορουσαμε λοιπόν και εμείς να κανουμε διαφορετικά.
Σύρτο στον πυθμένα και η στηρα κάνει να χαθει πισω από ένα βράχο.
Προβάλω από την άλλη μεριά και μαντεύοντας θαρρείς σωστά είναι εκει που περιμένω.
Βολή και συντομα ειμαστε στην επιφάνεια.
Εκ νέου καρτέρια λίγο μακρύτερα.
Το ψιλό άφθονο και ταραγμένο.
Δεν θα αργήσουν να φανούν.
Μια κοψιά όλες, όχι ιδιαίτερα δεκτικές.
Κάποια κεφαλώνει.
Είναι νωρίς για βολή, αλλά δεν νομιζω να έρθει άλλο.
Σημαδεύω καλά και ευτυχώς το όπλο ανταποκρίθηκε στις τραβηγμένες απαιτήσεις μου.
Δυο ψάρια, τελος για σήμερα.
Μερικές φωτογραφίες και πίσω.

Λίγες μέρες αργότερα...

Ραντεβού σχετικά πρωινό με τον Σπύρο.
Κυριακή και τα διερχόμενα σκαφή ειναι αυξημένα.
Άραγε θα έχει κίνηση στα κομμάτια;
Πρώτη βουτιά και η στήρα τρέχει να με συναντήσει πριν καν ακουμπήσω βράχο.
Βολή βεβιασμένη. Κακή, βραχώνει.
Η αρχή είναι το ημισυ... οχι δε συμφέρει ξέχνα το.
Μια σμέρνα λιγουρευεται το ψάρι.
Μπρρρ... μεγαλη ειναι.
Άλλη μια ξεπροβάλει από μια τρύπα ακρίβως από πάνω.
Στοχεύω με το κοντό.
Βολή, τράβηγμα, έρχεται... έρχεται... παω να πιάσω την ουρά, ξεψαρίζει.
Βουτιά, θολά.
Το ιδιο και στην επομενη.
Στη βάρκα για ανασυγκρότηση.
Κρίμα να μείνει κάτω.
Πρεπει να επανορθώσω το λάθος.
Μερικά λεπτά μετά, προσεγγίζω ξανά το χαράκι.
Οι σμέρνες πλήθυναν, οι σκολοπέντρες συγκεντρώθηκαν και στο βάθος στήρα.
Νέα βολή, τραβάω, σκάλωσε.
Μια λύση υπάρχει χέρι μέσα και... βλέπουμε.
Μιση ωρα μετά την πρώτη βολή θα απαλλαγούμε και οι δύο, απο τύψεις και μαρτύριο αντίστοιχα.
Με ενοχλεί και το αυτί, κακώς πιέσα εκείνη την εξίσωση.
Ξανά με το μακρύ όπλο στο χέρι.
Βουτιά στην άλλη μεριά του τόπου, βαθιά.
Στήρες και μια συναγρίδα που τρέχει.
Εδώ είμαστε!
Στρέφομαι προς εκει που έφυγε, αγνοώντας τις μπαλωμένες.
Δεν ειναι μια τελικά, αλλά κοπάδι.
Μάτι και βέργα στην ίδια ευθεία.
Θέλουν λαρυγγισμό, μα δεν βγαινει.
Οι αρουγκαλιές πριν αφησαν κατάλοιπο.
Τελικά μια θα ξεκόψει από χαμηλά πλησιάζοντας κατα μέτωπο.
Βολή στα "μουτρα" όμως θα προλάβει να στρίψει.
Σπασμωδικές αντιδράσεις και ακολουθεί στην επιφάνεια.
Nαι! Αυτή η βουτιά άξιζε και με το παραπάνω.

 

η Στήρα!

Το φετινό καλοκαίρι κύλησε δίχως κάποια αξιοσημείωτη σύλληψη, για ένα από τα αγαπημένα μου είδη.
Οι μεγάλες στήρες δεν έκαναν την εμφάνιση τους στις βαθιές αποχές.
Αντί αυτών αρκετές μικρότερες -έως τρία κιλά- μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον και τα συρτά καρτέρια στον βυθό.
«Ίσως απλά δεν είναι η χρονιά τους», έλεγα.
«Ίσως μπουν αργότερα», αποκρινόταν ο Γιάννης.
Είχα καιρό να βουτήξω τον τόπο.
Ετοιμαστήκαμε χαλαρά και πέσαμε στο νερό.
Πόσο όμορφα ήταν όταν τον πρωτοβρήκα.
Πόσο περίεργα ένιωσα όταν είδα φωτογραφία με ένα συνάδελφο να κρατά τους δυο χόντρους ροφούς του κομματιού, που εσκεμμένα άφηνα.
Έκτοτε έγινα και εγώ λιγότερο «αισθηματίας».
Ευτυχώς η γειτνίαση με τα βαθιά παρέχει την απαραίτητη τροφοδοσία.
Μπορεί οι εικόνες να μην είναι τόσο ανέμελες όσο κάποτε…
…όμως ένας εικοσάρης ήταν εκεί και χάθηκε με σπουδή στα ενδότερα.
Μερικές στήρες μπήκαν στο «πηγάδι» του δεύτερου σκαλιού.
Δυο πιο χοντρές μαζί με μια πίγγα πήραν και άλλο τον κατήφορο.
Μια από αυτές θέλω!
Ο στόχος βρέθηκε και η επιθυμία κλείδωσε.
Ανεξάρτητα από την έκβαση και μόνο που τις είδα ήταν θετικό σημάδι.
Δυο βουτιές αργότερα είχα την ευκαιρία.
Στο χείλος ενός ευμεγέθους φρυδιού κοιτούσε, προσπαθώντας να καταλάβει αν ο κίνδυνος τελικά φτάνει μέχρι εκεί.
Σκόπευση, βολή και ανάδυση με το μουλινέ ανοιχτό για ευκολία.
Κεραυνοβολημένη σε λίγο αναδύεται επίσης, στα τελευταία μέτρα μόνο υπό την επίδραση της φουσκωμένης νηκτικής κύστης.
Κορεσμός…