Η τεχνική που σε φέρνει πιο κοντά στα πλάσματα του βυθού.
Που σε κάνει να νιώσεις και εσύ σαν ένα από αυτά, έστω και για ένα ελάχιστο κλάσμα χρόνου.
Καρτέρι…
Η πλέον εγκεφαλική τεχνική που για πολλούς αποτελεί τον ιδανικό τρόπο ψαρέματος.
Βουτιά, εύρεση του κατάλληλου πόστου, προσαρμογή στα δεδομένα που συνεχώς αλλάζουν.
Βολές σε ανοιχτά νερά, όμορφα και εκλεκτά θηράματα, που διατηρούν το δικαίωμα της διαφυγής.
Εθισμός!
Με τι κουράγιο μετά να κοιτάξεις κάτω από βράχο; Πάλι προς τα πίσω θα γυρίζουμε;
Το ταξίδι ξεκινά…
Χαλάρωση στην επιφάνεια, σπάσιμο της μέσης και βουτιά.
Λίγες πεδιλιές αργότερα αφήνεσαι στην έλξη της.
Τα μάτια ανοίγουν και αναζητάς πόστο.
Εκείνο το βραχάκι μοιάζει ιδανικό. Είναι όμως;
Δεν θα μάθεις ποτέ. Το ρέμα στο βυθό είναι έντονο και σε τραβά μακριά του.
Αγγίζεις τον πυθμένα, βρισκόμενος μέσα σε μια φυκιάδα.
Στήρες γυροφέρνουν την πέτρα στα δεξιά σου.
Συναγρίδες έρχονται να σε προϋπαντήσουν.
Όλες μια «κοψιά», διστάζεις λίγο μήπως φανεί καμία μεγαλύτερη.
Μάταια.
Τελικά αποφασίζεις να πάψεις να αντιστέκεσαι στο χορό που έχουν στήσει μπροστά σου.
Το κεφάλι σκύβει. Προσποίησε τον αθώο, τον αδύναμο και τον άκακο. Το βλέμμα όμως παραμένει σε επαφή με τα ψάρια.
Μια στήρα αγενώς παρεμβάλλεται, κρύβοντας για λίγο τη θέα.
Ξάφνου ένα κοπάδι παλαμίδες, έρχεται από πίσω σου.
Παραμένεις προσηλωμένος, να την «κεφάλωσε».
Σύντομα σε ακολουθεί νεκρή στην επιφάνεια.
Θα τις ξαναδείς; Οι στήρες άραγε βράχωσαν; Αδιάφορο.
Αλλαγή τόπου.
Εδώ τα πράγματα φαίνονται πιο ήρεμα.
Βουτιά και σβήσιμο πριν την αποχή.
Στέκεσαι και κοιτάς. Νέκρα... . Στρέφεσαι και έρπεις μέχρι τον διπλανό βράχο.
Γυρνάς το βλέμμα προς τα βαθιά και διακρίνεις μια μαύρη σιλουέτα.
Τίποτα πάνω της δεν μαρτυρά κίνηση μα παρόλα αυτά πλησιάζει.
Όχι για πολύ.
Διακριτικά αποφασίζεις να μειώσεις εσύ την απόσταση που σας χωρίζει.
Έχεις ήδη εστιάσει και την κατάλληλη στιγμή η βέργα εκτοξεύεται.
Στην επιφάνεια μαζεύεις το μουλινέ.
Στην άλλη άκρη του νήματος μια στήρα, με ασθενικές κινήσεις αδυνατεί να ξεφύγει.
Δυο όμορφα ψάρια και εσύ κορεσμένος, αποφασίζεις να κάνεις μια ακόμα τελευταία βουτιά αμέσως μετά το ζευγάρι σου.
Ανθρώπινες μικρότητες… .
Σβήνεις ξανά την βουτιά πριν την αποχή, όταν ξαφνικά ένα κοπάδι παλαμίδες σου «κόβει το αίμα».
Συνέρχεσαι και στέκεσαι μετέωρος λίγα μέτρα πάνω από τον βυθό.
Χάνονται στο απέραντο μπλε που θαρρείς ότι τις γέννησε.
Εκεί που είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις εμφανίζονται ξανά.
Επιθετικά ψάρια γυρνούν και πάλι προς το μέρος σου.
Έρχονται κοντά.
Τα χάνεις από το πλήθος τους. Τελικά όμως εστιάζεις σε μία.
Δεν αργεί να φτάσει σε απόσταση βολής και τότε τα λάστιχα θα εκτονωθούν ξανά.
Η αντίδραση φρενιασμένη.
Το σχοινί ξετυλίγεται και η επιφάνεια προσεγγίζεται ευκολότερα.
Ένα μαχαίρι θα δώσει τέλος στην αγωνία και των δύο ύστερα από ελάχιστα λεπτά.
Συμμαζεύεις τον εξοπλισμό στη βάρκα.
Κοιτάς πάλι το εσωτερικό του ψυγείου.
…επιστροφή.
