Δεν συνηθίζω να βάζω φώτογραφίες με ρολόγια βάθη και τα σχετικά. Το παρών ανήκει στις εξαιρέσεις.
Η δροσιά στην ατμόσφαιρα τσάκιζε το ηθικό.
Το ζεστό σαπουνόνερο και η φρέσκια στολή απάλυναν τον «πόνο».
Ευτυχώς η θάλασσα ήταν σαφώς πιο φιλόξενη.
Τελικά και ο ήλιος μας έκανε το χατίρι
Μια εβδομάδα και μια ίωση πέρασαν από το τελευταίο ψάρεμα.
Ευτυχώς οι εξισώσεις ήταν καλές και μετά το απαραίτητο ζέσταμα άρχισαν οι βαθύτερες αναζητήσεις.
Καταδύομαι στο κεφάλι. Τα νερά πιο θολά από την τελευταία επίσκεψη στον ίδιο τόπο πριν δύο μήνες.
Μια στήρα έσπασε στο βαθύ κόψιμο, μια τούνα σκόρπισε τον πανικό.
Το μυστηριακό σκηνικό που επέβαλε το θολό πέπλο (για τα δεδομένα της περιοχής) ξύπνησε μνήμες.
«Κάνε πλάκα να δούμε κανέναν πάλι…»
Στην επόμενη βουτιά εκεί που έφυγε η στήρα, ένας ροφός βραχώνει με σπουδή.
Ακολούθησαν και άλλες δίχως κάτι το αξιόλογο να εμφανιστεί.
Αλλαγή τόπου.
Αυτό το κομμάτι πάντα είναι γενναιόδωρο μαζί μου.
Ειδικά κάτι τέτοιες μέρες που δεν έχω χτυπήσει τίποτα.
Η πρώτη βουτιά με βρίσκει στο χείλος του δεύτερου σκαλιού.
Και εδώ η ορατότητα είναι αντίστοιχη.
Μερικές στήρες τριγύρω, μάλλον μικρές.
Δεύτερη βουτιά και πάμε παρακάτω…
Ακουμπώ το βράχο… «σε είδα!»
Μια όμορφη στήρα μπροστά μου ακινητεί.
Έρπω και με πλησιάζει, σταματά.
Σημαδεύω και πλέον είναι αργά για αυτήν.
Την τραβάω τα πρώτα μέτρα και μετά ανοίγω το μουλινέ.
Σύντομα η φουσκωμένη νηκτική κύστη θα κάμψει κάθε αντίστασή της.
- «Νομίζω ότι έγιανα για τα καλά σήμερα»
- «Αυτό βλέπω και εγώ…»
Η δροσιά στην ατμόσφαιρα τσάκιζε το ηθικό.
Το ζεστό σαπουνόνερο και η φρέσκια στολή απάλυναν τον «πόνο».
Ευτυχώς η θάλασσα ήταν σαφώς πιο φιλόξενη.
Τελικά και ο ήλιος μας έκανε το χατίρι
Μια εβδομάδα και μια ίωση πέρασαν από το τελευταίο ψάρεμα.
Ευτυχώς οι εξισώσεις ήταν καλές και μετά το απαραίτητο ζέσταμα άρχισαν οι βαθύτερες αναζητήσεις.
Καταδύομαι στο κεφάλι. Τα νερά πιο θολά από την τελευταία επίσκεψη στον ίδιο τόπο πριν δύο μήνες.
Μια στήρα έσπασε στο βαθύ κόψιμο, μια τούνα σκόρπισε τον πανικό.
Το μυστηριακό σκηνικό που επέβαλε το θολό πέπλο (για τα δεδομένα της περιοχής) ξύπνησε μνήμες.
«Κάνε πλάκα να δούμε κανέναν πάλι…»
Στην επόμενη βουτιά εκεί που έφυγε η στήρα, ένας ροφός βραχώνει με σπουδή.
Ακολούθησαν και άλλες δίχως κάτι το αξιόλογο να εμφανιστεί.
Αλλαγή τόπου.
Αυτό το κομμάτι πάντα είναι γενναιόδωρο μαζί μου.
Ειδικά κάτι τέτοιες μέρες που δεν έχω χτυπήσει τίποτα.
Η πρώτη βουτιά με βρίσκει στο χείλος του δεύτερου σκαλιού.
Και εδώ η ορατότητα είναι αντίστοιχη.
Μερικές στήρες τριγύρω, μάλλον μικρές.
Δεύτερη βουτιά και πάμε παρακάτω…
Ακουμπώ το βράχο… «σε είδα!»
Μια όμορφη στήρα μπροστά μου ακινητεί.
Έρπω και με πλησιάζει, σταματά.
Σημαδεύω και πλέον είναι αργά για αυτήν.
Την τραβάω τα πρώτα μέτρα και μετά ανοίγω το μουλινέ.
Σύντομα η φουσκωμένη νηκτική κύστη θα κάμψει κάθε αντίστασή της.
- «Νομίζω ότι έγιανα για τα καλά σήμερα»
- «Αυτό βλέπω και εγώ…»
