Η πλώρη «δείχνει» προς το λιμάνι της επιστροφής. Καθισμένος στο φουσκωτό θυμάμαι το πρώτο μου μαγιάτικο. Κάτω από ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα, κοιτώ το ψάρι που κείτεται στα πόδια μου και αναπολώ. Ήταν ένα μικρό μανάλι που όμως μου είχε χαρίσει δυσανάλογα μεγάλη χαρά.
Το θυμάμαι σαν να ήταν χτες, μα ωστόσο αδυνατώ να θυμηθώ πόσα χρόνια ακριβώς έχουν περάσει. Πέντε, μάλλον έξι, τέλος πάντων κάπου τόσα. Ξανακοιτώ το μεγάλο θήραμα στα πόδια μου. Οι σκηνές της σύλληψης ζωντανεύουν μπροστά μου ξανά. Τα μικρόψαρα είναι ανάστατα. Η επιφάνεια της γαλήνιας θάλασσας ριτιδιάζεται από τα απότομα ξενερίσματα του μικρού τους σώματος. Καταδύομαι. Λίγο πριν αγγίξω τον πυθμένα διακρίνω μια παλαμίδα να με προσεγγίζει σχετικά αργά από τα μεσόνερα. Ακουμπώ μαλακά στο βράχο και τη σημαδεύω καθώς έρχεται προς το μέρος μου. Ξάφνου όμως σπάει έντονα, πολύ έντονα… σαν κάτι να την τρόμαξε από δεξιά. Στρέφω το κεφάλι προς τα εκεί και τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Δεν διακρίνω φόβο. Απεναντίας ο μοναχικός πελαγίσιος εκπρόσωπος δείχνει σαν να θέλει να με ελέγξει. Να καταλάβει τι είναι αυτό που μπήκε στο χώρο όπου διαφεντεύει και γιατί όχι να το διώξει. Πόσα αντίστοιχα ψάρια έχω ξαναδεί στο νερό; Πόσες φορές απέτυχα να τα συλλάβω.
Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς, το νιώθω! Οι Μοίρες έχουν λάβει την απόφασή τους και είναι θαρρείς παρούσες για να την υλοποιήσουν. Η Κλωθώ, που τόσα χρόνια υφαίνει το νήμα των τεκταινόμενων στη θάλασσα. Η Λάχεση, που αποφάσιζε πότε και πως θα κατανεμηθούν οι εμπειρίες. Αργώ να στρίψω το όπλο. Αυτό συνεχίζει να κινείται κοντά χωρίς δισταγμό. Τώρα το σημαδεύω αν και έχει απομακρυνθεί λίγο, καθώς ίσως διάβασε τις σκέψεις μου. Κατάλαβε ότι τελικά δεν είμαι τελείως αδύναμος και άδολος. Τα βράγχια φαντάζουν καλό σημείο για βολή. Προτάσσω το -εδώ και καιρό έτοιμο- όπλο. Εμπιστευόμενος τη δύναμη των τριπλών λάστιχων και την μάζα της χοντρής βέργας τραβώ τη σκανδάλη. Η Άτρωπος, όχι με ψαλίδι αυτή τη φορά αλλά με ένα δίφτερο σιδερένιο καμάκι είναι εκεί για την εκπλήρωση του πεπρωμένου. Διαπέρασε τα μάγουλα του ψαριού πλήρως. Με την πετονιά μόνο εμπόδιο περιμένω μια έκρυθμη αντίδραση από μέρους του. Όμως φαίνεται πως η πληγή είναι ζωτική. Το μουλινέ ξετυλίγεται ακολουθώντας το δυνατό μα αργό φευγιό του.
Επιφάνεια, καθαρός αέρας, καθαρότερες σκέψεις. Το ζευγάρι ξεκινά για κάτω. Με μια δεύτερη βολή σιγουρεύει και εξασθενεί το λαβωμένο πελαγίσιο, που σταδιακά τραβά το δρόμο για την επιφάνεια. Ένα ξέσπασμα και θα ξαναφύγει για λίγο προς τον υδάτινο κόσμο του. Μάταια, σε λίγο βρίσκεται στην επιφάνεια. Πιάνω την μια βέργα, προσπαθώ να γραπώσω την ουρά. Μια έντονη αντίδραση αρκεί για να μου διαφύγει, καταλήγοντας όμως στην αγκαλιά του ζευγαριού. Η ευκαιρία δεν πάει χαμένη. Το πιάσιμο της ουράς του, κάνει κάθε του αντίδραση πιο υποτονική. Δυο τρεις αποφασιστικές μαχαιριές θα ρίξουν την αυλαία.
Χαρά, πειράγματα, φωτογραφίες, επιστροφή. Καθισμένος στο φουσκωτό θυμάμαι στιγμές και βιώματα στο βυθό, κοιτώντας τον πρώτο μεγάλο μάη. Πόσα πέρασαν μέχρι να έρθει η στιγμή αυτής της σύλληψης. Ποσά άραγε έπονται στο συναρπαστικό ταξίδι του υποβρύχιου κυνηγιού. Θυμάμαι το πρώτο μαγιάτικο… κοιτώ το σημερινό ψάρι. Άξιζε και θα αξίζει κάθε στιγμή αυτής της διαδρομής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου