Καζούρα

"Δεν έχει τρύπα, από παραγάδι τον έκλεψες..." ξεκίνησε ο Μάρκος την καζούρα.
"Τι λες ρε ^&%#$*%,κοιτα εδώ…"

Τι είχε προηγηθεί όμως αυτής στιχομυθίας;
Η μέρα εξ αρχής πολλά υποσχόμενη, η παρέα όμορφη και τα πειράγματα είχαν ξεκινήσει προ πολλού.
Στο κεφάλι η κίνηση είναι υποτονική.
Τα νερά κάπως θολά, ίσως φταίει ο Νοτιάς για αυτό.
Βαθαίνω τις βουτιές.
Ένα κοπάδι σκαθάρια μου κάνουν παρέα στις υποβρύχιες αναμονές μου.
Τίποτα άλλο όμως που θα δραστηριοποιούσε το δείκτη, ώστε να εκτονωθούν τα τέσσερα λάστιχα για πρώτη φορά φέτος.
Τα νέα πέδιλα με σπρώχνουν ευχάριστα σε αυτά τα βαθύτερα πόστα, «απαιτώντας» όμως το βέλτιστο σε τεχνική πεδιλιάς.
Ένα σκαλί κάτω από τα σκαθάρια o σκούρος όγκος μετατρέπεται -καθώς βουτώ προς εκεί- σε μια μακρόστενη πέτρα.
Προσγειώνομαι από την μια πλευρά.
«Σκαρφαλώνω» με συρτό και προβάλω ύστερα από δέκα περίπου μέτρα πορείας από την άλλη.
Ένας ροφός βγαίνει από μια μεγάλη σχισμή, ίσως παραξενεμένος από τις δονήσεις και τους ήχους της βουτίας μου.
Σαστισμένος όσο και εγώ δεν κάνει να φύγει.
Αιωρείται ακίνητος.
Μια χεριά ακόμα, δύο…
Σηκώνει τα αγκάθια της ράχης.
Είναι η στιγμή.
Βολή κατά μέτωπο και… τέλος.
Ένα ασθενικό τρέμουλο και ακουμπά ανάποδα στην άμμο.
Ανάδυση και μάζεμα εύκολα με το μουλινέ.
Θάλασσα σε ευχαριστώ!