Περίεργο καλοκαίρι αυτό που μας πέρασε. Οι βουτιές λιγότερες από ότι συνήθως αλλά πιο «ποιοτικές». Έδωσε τη θέση του στο πολλά υποσχόμενο φθινόπωρο, αφήνοντας πίσω αναμνήσεις. Άλλες ρηχές και άλλες βαθύτερες!
Κολυμπώ στη ρηχή ανοιχτωσία.
Ξάφνου ένας βράχος γίνεται ροφός και «στρουθοκαμηλίζει» κάτω από ένα μικρό μπαλκόνι.
Οι περιστάσεις παραείναι ευνοϊκές για να κάνω ξανά τα στραβά μάτια απέναντι στο είδος.
Ζητάω κάπως άκομψα το 90άρι από τον Κώστα, οπλίζω δεύτερη σκάλα και βουτώ.
Σε βάθος 5,7 μέτρων κοιτώ κάτω από το βράχο όπου το μεγάλο ψάρι περιμένει νωχελικά.
Μου δίνει άπλετο χρόνο να σκοπεύσω.
Κάνω βολή και εύκολα τον τραβάω μαζί μου στην επιφάνεια.
Ανέλπιστο δώρο που λογικά σχετίζεται με τις δύο σμέρνες που χώνευε…
Ανοίγω τα ματιά από την χαλάρωση κατά τη βουτιά.
Νιώθω ότι βρίσκομαι βαθιά, όμως νιώθω καλά, ευχάριστα!
Έρπω προς την αποχή.
Στήρες, ένας ροφός και συναγρίδες συνθέτουν ένα σκηνικό που σε συνδυασμό με την νάρκωση και τα λοιπά «δαιμόνια» το κάνουν να φαντάζει ονειρικό.
Αδιαφορώ για τον μπούλη με συμπεριφορά αμνού και επιλέγω ένα πόστο δίπλα του.
Ένα κόκκινο βγαλμένο από την πιο τρελή φαντασία των ψαροκυνηγών θα κάνει ένα γρήγορο πέρασμα για να χαθεί ξανά στο μπλε.
Πόσο χρόνο είμαι εδώ; Τι άραγε περιμένω; Γιατί νιώθω τόσο όμορφα; Η λογική έκανε την εμφάνιση της!
Η πιο βολική στηρά που τόση ώρα με κοιτούσε μαζί με το ροφό διερευνητικά θα δεχτεί τη βέργα.
Ανάδυση. Τόσο ο Ανδρέας όσο και ο Ντάνυ με επιβλέπουν ως φύλακες άγγελοι…
Στη βάρκα πλέον μαζευόμαστε, κοιτάμε το βαθύτερο ever ψάρι (σε προσωπικό επίπεδο) και εξιστορώ τη βουτιά.
Μια ενόχληση στην τραχεία, μερικές σταγόνες αίμα… εύθραυστη ανθρώπινη φύση…
Πάντα κάτι παίρνεις και κάτι χάνεις.
Δεν βαριέσαι θα κάνω το βαρκάρη στα παιδιά, άλλωστε τους αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου