Τέλος εποχής

Αρχές Νοέμβρη.

Ο ουρανός μουντός και βαρύς. Τα σύννεφα έτοιμα να αμολήσουν το υγρό φορτίο τους. Η θάλασσα παρά τη σκούρα, χειμερινή της φορεσιά ήταν γαλήνια. Βούτηξα με τη θερινή στολή. Περίπου πάνω στην ώρα έγινε εμφανές ότι ο κορμός χρειαζόταν κάτι πιο ζεστό.

… «τέλος εποχής» …

Όπερ και εγένετο. Με 2 χιλιοστά πιο χοντρό σακάκι και ένα κιλό παραπάνω στη ζώνη οι χρόνοι βυθού έφτασαν πάλι στα συνήθη πλαίσια. «Καλύτερα τώρα!» Ήταν η ώρα να δούμε το καλό κομμάτι λοιπόν. Θυμάμαι τη στήρα που είχα χτυπήσει πριν μερικούς μήνες όταν το επισκέφτηκα τελευταία φορά. Οι όμορφες σκέψεις πάντα βοηθούν κατά την διάρκεια της κατάδυσης. Επιλέγω στο ανάγλυφο του βυθού ένα καλό πόστο. Τα μικρόψαρα είναι πατωμένα. Μια στήρα μπροστά. «Να βγω; Όχι ας περιμένω λίγο». Δικαιώνοντας την επιλογή μου η συναγρίδα θα φανεί στο προσκήνιο από αριστερά. Αμφιταλαντεύεται ελάχιστα και ξεκινά την επιδρομή της προς το μέρος μου.

… «τέλος εποχής» …

Και αν το βλέμμα έχει ήδη «λοκάρει» το στόχο, ο άλλοτε πιστός μου σύντροφος αργεί υπό την επίδραση του βάρους που κουβαλά. Η κατάλληλη στιγμή έχει πια χαθεί όταν η βέργα στρέφεται στο θήραμα. Το μυαλό αρνείται όμως να το αποδεχθεί. Ίσως κολλημένο και μερικά καρέ πίσω, δίνει εντολή να τραβηχτεί η σκανδάλη. Βολή χαμηλή, κακή, στην κοιλιά. Το ψάρι μάχεται λυσσαλέα. Με μαλακούς χειρισμούς αφήνω συνεχώς μουλινέ. Πλέον έχει φτάσει στο… παρακάτω σκαλί. «Μακάρι να βραχώσει έστω και εκεί, θα…». Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη η τάση στο σκοινί χάνεται. Σκίστηκε…

Αφήνω το όπλο στη βάρκα. Όπως σε καθετί στη ζωή, έτσι και στις αποτυχίες, η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Αλλαγή τόπου. Κοντύτερο όπλο, ρηχότερα νερά. Καρτέρια και συρτά θα αποδώσουν δύο ωραίους σαργούς και ένα λούτσο. Έτσι για να απαλυνθεί η προηγούμενη στεναχώρια.

Πλέον και η κουκούλα δεν βγαίνει εύκολα πάνω στη βάρκα, το χαμόγελο κάπως μαγκωμένο… τέλος εποχής

…αρχή μιας νέας;