Καρχαρίες... υπάρχουν!

Νωρίς το πρωί κάνουμε τις πρώτες πεδιλιές στο μεσοπέλαγο αυτό κομμάτι. Μια ξέρα μεταξύ των Παξών και των ακτών της Ηπείρου με ρηχό κεφάλι, γνωστή ως ύφαλος παναγιά. Είναι η πρώτη στάση για να ανοίξουμε. Τέλη Νοέμβρη και η ησυχία που επικρατεί στον περίγυρο κάνει το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο. Δύο καΐκια στο βάθος, η βάρκα πίσω και ο Αντρέας κοντά. Απομακρύνομαι από το κεφάλι ακολουθώντας τις βραχώδεις εξάρσεις. Κάποιες σάλπες τριγυρνούν, λίγοι σκάροι και μερικές ούγενες. Συνήθως είναι πιο ζωντανός ο τόπος σκέφτομαι. Ξεκινώ μερικά συρτά και σύντομα ένας σαργός θα κρεμαστεί στη σημαδούρα. Για αρκετή ώρα και απόσταση εκ τότε τίποτα το αξιόλογο και πάλι. Σταδιακά άρχισα να «βαριέμαι» και απλά κολυμπώ στην επιφάνεια. Το ρεύμα ελαφρύ. Αποφασίζω να κάνω άλλη μια βουτιά έχοντάς το πρίμα και να συρθώ πάνω στο μακρόστενο βράχο μπροστά μου. Πράγματι ακουμπώ τον πυθμένα και διαπιστώνω ότι όλη η πανίδα είναι στριμωγμένη σε κάθε διαθέσιμη χαρακιά των βράχων. Σε μια κοιλότητα ένας σηκιός αιωρείται και λίγο πριν χαθεί στα σκοτεινά άδυτα πλήττεται από τη βέργα. Κολυμπιού συνέχεια, ενώ το σκηνικό παραμένει το ίδιο. Πλησιάζω σε ένα σημείο όπου ο βράχος έδινε τη θέση του στη φυκιάδα και σε ένα μεγάλο μπάλωμα άμμου περίπου στα 12 με 15 μέτρα. Από εκεί ακριβώς είδα ένα μεγάλο όγκο να κινείται χαμηλά παράλληλα με το βυθό. Εγώ στην επιφάνεια ήδη κάνω σκέψεις για το πως θα διαχειριστώ το μαγιάτικο που πλησιάζει. Μα τα δύο πλαϊνά και το χαρακτηριστικό ραχιαίο μου κόβουν τη φόρα. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε. Ένα θολό περίγραμμα εμφανίστηκε στις εικόνες που έστελναν τα μάτια στον εγκέφαλο. Η προσωποποίηση του θαλάσσιου τρόμου ήταν μπροστά μου. Σαστισμένος και μαγεμένος δεν μπορώ να ανακαλέσω τις κινήσεις που έκανα. Η ράχη του πολύ σκούρα μπλε, η κοιλιά σαφώς πιο ανοιχτόχρωμη. Μήκος μεταξύ ενός και 1,5 μέτρων. Ήρθε, είδε και απήλθε ταχύτερα από ότι πλησίασε. Σίγουρα πέρασε κάποιος χρόνος μέχρι να επανέλθω. Το ζευγάρι δεν τον είδε ποτέ. Στη βάρκα πια του εξιστορώ με λεπτομέρειες. Τύχη; Κίνδυνος; Προνόμιο; ΕΜΠΕΙΡΙΑ!