Ανθρωποκεντρικά

Κυριακή, δεύτερη μέρα σερί ψαρέματος… κακοπέραση!

Την προηγούμενη μια μεγάλη στήρα απεδείχθη πιο έξυπνη καταφέρνοντας να κερδίσει το σεβασμό μου, μα κυρίως τη ζωή της. Σε τέσσερις συνεχόμενες βουτιές ανέμενε αρχικά 2 με 3 περίπου μέτρα πάνω από την επιφάνεια. Στη συνέχεια έφτανε στον πυθμένα και συνεχώς διατηρούσε μια απόσταση ασφαλείας μεταξύ μας. Σταματούσα να έρπω, γύρναγε και με κοίταγε. Ξαναξεκινούσα, ξανά κολυμπούσε αργά και πάντα ελέγχοντάς συνεχώς τη θέση μου. Στο στατικό καρτέρι δε, απλά (ίσως προκλητικά για το πως εκλαμβάνουμε εμείς τα πράγματα) αιωρούταν. Πέμπτη προσπάθεια δεν δοκίμασα ποτέ. Άλλωστε κάτι τέτοιες «ήττες» είναι που σε κάνουν να κολλάς ακόμα περισσότερο με το ψ/τ.

Σήμερα έπρεπε να ρεφάρω (αυτή η ανθρωποκεντρική σκέψη ξανά…). Το πλάνο έλεγε πρωινό ψάρεμα ώστε να επιστρέψουμε νωρίς. Πρώτη στάση στην ξέρα. Η κίνηση στο μισόφως που επικρατούσε στις αποχές ήταν σχετικά ικανοποιητική. Ξάφνου μια στήρα φανερώνεται να πλησιάζει αργά, αιωρούμενη.

«Μικρή είναι…»

«Όχι ρε έχει και μπάλωμα, έστριψε θα την χάσεις…»

Αφού οι αντίρροπες εκφάνσεις του εαυτού μου αποφάσισαν, μια βολή στο φευγιό θα μου χαρίσει τελικά το όμορφο ψάρι.

 

Αλλαγή τόπου.

Στα θολά νερά του βαθύτερου αυτού τόπου ένα κοπάδι συναγρίδες και δυο μεγάλα μαγιάτικα θα δοκιμάσουν τις άπνοιες, την πνευματική διαύγεια (άραγε και την ωριμότητα;), δίχως να μπουν ποτέ σε καλή βολή.

-          -Πάμε για άλλα Ντάνυ δύσκολα τα πράγματα κάτω… 
-Θα σε πάω σε ένα σκαλί δίπλα στο αρχικό κομμάτι που λίγοι γνωρίζουν!

-         - Αχα!

Πράγματι οι ελάχιστες πετονιές που ήταν σκαλωμένες στο κόψιμο ήταν το πρώτο θετικό σημάδι. Το δεύτερο ήταν οι τέσσερις στήρες που με κοιτούσαν όλο περιέργεια…

Καθυστερώ την βολή μήπως έρθει καμία συναγρίδα. Μια περίπου στο κιλό θα μπει γρήγορα στο προσκήνιο.

«Όχι θέλω κάτι καλύτερο».

Βουτιά στη βουτιά αρκετές στήρες και τέσσερις ροφοί εθεάθησαν.

«Ε τώρα ή θα κάνω βολή ή…»

Κάθομαι σε ένα βράχο. Δίπλα μου σε απόσταση περίπου ενός μέτρου μια στήρα ξεμυτίζει από μια τρύπα οριακά και με κοιτά. Μπροστά μου ένας ροφός. Σημαδεύω μα κατεβάζω το όπλο. Κοιτώ τη στήρα. Τελικά ξανασημαδεύω και χτυπώ καίρια το ροφό στη σπονδυλική στήλη.

-          Πάμε και εκεί μήπως κρατάει τίποτα.

-          Πάμε αλλά θα βουτήξεις εσύ μόνο μαν, νιώθω μια κόπωση συν ότι… μπλα… μπλα…

Όπερ και εγένετο, όμως τα πολυπόθητα απουσίαζαν παρά την αυξημένη κίνηση από μικρόψαρα.

Λίγο πριν την επιστροφή.
-Να βγάλουμε καμιά φωτογραφία;

-          -ΟΚ!

 

-          Χμ… μάλλον καθιστός καλύτερα!