η Στήρα!

Το φετινό καλοκαίρι κύλησε δίχως κάποια αξιοσημείωτη σύλληψη, για ένα από τα αγαπημένα μου είδη.
Οι μεγάλες στήρες δεν έκαναν την εμφάνιση τους στις βαθιές αποχές.
Αντί αυτών αρκετές μικρότερες -έως τρία κιλά- μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον και τα συρτά καρτέρια στον βυθό.
«Ίσως απλά δεν είναι η χρονιά τους», έλεγα.
«Ίσως μπουν αργότερα», αποκρινόταν ο Γιάννης.
Είχα καιρό να βουτήξω τον τόπο.
Ετοιμαστήκαμε χαλαρά και πέσαμε στο νερό.
Πόσο όμορφα ήταν όταν τον πρωτοβρήκα.
Πόσο περίεργα ένιωσα όταν είδα φωτογραφία με ένα συνάδελφο να κρατά τους δυο χόντρους ροφούς του κομματιού, που εσκεμμένα άφηνα.
Έκτοτε έγινα και εγώ λιγότερο «αισθηματίας».
Ευτυχώς η γειτνίαση με τα βαθιά παρέχει την απαραίτητη τροφοδοσία.
Μπορεί οι εικόνες να μην είναι τόσο ανέμελες όσο κάποτε…
…όμως ένας εικοσάρης ήταν εκεί και χάθηκε με σπουδή στα ενδότερα.
Μερικές στήρες μπήκαν στο «πηγάδι» του δεύτερου σκαλιού.
Δυο πιο χοντρές μαζί με μια πίγγα πήραν και άλλο τον κατήφορο.
Μια από αυτές θέλω!
Ο στόχος βρέθηκε και η επιθυμία κλείδωσε.
Ανεξάρτητα από την έκβαση και μόνο που τις είδα ήταν θετικό σημάδι.
Δυο βουτιές αργότερα είχα την ευκαιρία.
Στο χείλος ενός ευμεγέθους φρυδιού κοιτούσε, προσπαθώντας να καταλάβει αν ο κίνδυνος τελικά φτάνει μέχρι εκεί.
Σκόπευση, βολή και ανάδυση με το μουλινέ ανοιχτό για ευκολία.
Κεραυνοβολημένη σε λίγο αναδύεται επίσης, στα τελευταία μέτρα μόνο υπό την επίδραση της φουσκωμένης νηκτικής κύστης.
Κορεσμός…