Μισώ το ξεβράχωμα

Βουτώ στο γνωστό κομμάτι και στέκομαι στο χείλος του δευτερου σκαλιού.

Μια στήρα με κοιτά.

Έρπω προς το μέρος της και η βολή απο το μακρύ όπλο θα την πλήξει απρόσεχτα.

Ξεψαρίζει και βραχώνει κάτω από το τρίτο σκαλί.

Να τη αφήσω ή έιναι κρίμα;

Κρίμα αποφαίνομαι στην επιφάνεια και αρπάζω τα «σύνεργα».

Ξανά κατεβαίνω, κοιτώ μέσα στη σχισμάδα και ένα ψάρι αιωρείται.

Βολή αγαντάρισμα αλλά κάπου πρόλαβε να βραχώσει...

Ποτέ δεν την χώνεψα αυτή τη κατάσταση, ποτέ δεν την επιδιώκω.

Επομένη βουτιά... θολά, αλλά τουλάχιστον η βέργα φαινεται να μην εχει σκαλώσει κάπου.

Μόνο με το ψάρι για «εμπόδιο» τα πράγματα φαντάζουν ευκολότερα.

Κάθε βουτιά όμως και η σπηλαιοκατάδυση που απαιτούνταν με καταράκωνε.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκαν πολλές και με την άψογη συνεργασία του Σπύρου, σε τέσσερις προσπάθειες το ψάρι ήταν πάνω.

Μισώ το ξεβράχωμα, είναι μια διαδικάσία αγχωτική και φθοροποιός.

Δεν αξίζει ούτε στο κυνηγό ούτε στο θήραμα.

Μην σας ξεγελά το χαμόγελο, ανακούφιση είναι!