Μια Κυριακή στο Μαθράκι

Ξεκινήσαμε νωρίς, γεμάτοι όρεξη και με σύμμαχο τον καλό καιρό.

Στόχος ήταν να φτάσουμε στο ξακουστό Μαθράκι με τις απέραντες ανοιχτωσίες.

Η παρέα εκλεκτή τέσσερα άτομα στα δυο μικρά σκάφη μας.

Πρώτη στάση και τα καρτέρια ξεκινούν.

Το ρέμα είναι έντονο.

Ένα κοπάδι μικρές εμφανίζονται, διστακτικές αρχικά, πιο θαραλέες μόλις έκρυψα το βλέμα πίσω από την φυκιάδα.

Σύντομα η μία θα πλησιάσει πολύ και θα πληγεί απο τη βέργα.

Καλά ξεκινησαμε!!!

Επόμενος σταθμός μια περιοχή με τεράστιες πλάκες και μονόπετρα.

Πάλι δυο ψάρια θα αποσπάσουν τη προσοχή μου.

Δεν ζυγώνουν, όμως μια φιγούρα χάθηκε μέσα σε μια σχισμή.

Τσιπούρα;

Συνεχίζω στην ίδια βουτια και προσεγγίζω το σημείο κοιτώ, αλλά είμαι πια σκασμένος.

Ανάδυση, σημάδια, χαλάρωση ξανά βουτιά.

Νωχελική, καθισμένη στον αμμώδη πυθμένα έδωσε όλο το χρόνο για σκόπευση και μια καλή βολή.

Η παρέα έχει επίσης πάρει όμορφα ψάρια.

Λίγο παρακάτω ένας σαργός θα εξέλθει από μια χαρακιά ακριβως μπροστά από το πόστο του καρτεριού με συνέπεια να πάρει και αυτός θεση στην ψαροκρεμάστρα.

Τα ρηχά ήταν γενναιοδωρα μαζί μας. Μήπως να πάμε μια βόλτα από το βαθυ στίγμα;

Και το ρέμα; Βλέπουμε...

Χαλάρωση, το κλίμα κάπως πιο βαρύ τώρα.

Κρατιέμαι από το αγκυροβολημένο σκάφος για να μην ταξιδεύω.

Η μέση σπάει, το κεφάλι προσεγγίζεται. Ακουμπώ και προσπαθώ να ξεκινησω το συρσιμο.

Αδύνατο... σε ελάχιστο χρόνο τα πόδια έχουν διπλώσει από την επίδραση του ρέματος στα πέδιλα.

Ανάδυση. Μια άλλη φορά.

Ας μην είμαστε πλεονέκτες!