Μαγιάτικο ξανα...

Βουτώ από το σκάφος και ευθύς το βλέμμα γεμίζει.
Μέσα στο μπλέ ασημένιες πινελιές γυροφέρνουν τον νεοαφιχθέντα.
Ειναι μόλις η δευτερη σκάτζα, αμέσως μετά το ζέσταμα.
Δεκτηκά ανεβαίνουν προς την επιφάνεια, μα όχι αρκετά.
Κάνουν να απομακρυνθούν με τη ροή του ρέματος.
Χάνουμε οπτική επαφή και ξεκινώ τη βουτιά.
Στα μεσόνερα ακινητώ.
Σε λίγο εμφανίζονται πάλι.
Είναι πολλά τώρα... πάρα πολλά...
Μαγνητισμένος απο το "ντοκιμαντέρ" μπροστά μου δεν σηκώνω το όπλο.
Πρώτο... δεύτερο πέρασμα.
Τωρα σαν να έσπασαν κάπως.
Ο -θαρρείς- "μεταλλικός τοίχος" απο τα κορμιά τους χάθηκε ξανα στο μπλε.
Μερικά μεμονομένα έχουν απομείνει.
Επιλεγω ένα που φαντάζει πιο βολικό.
Το ρέμα καθυστερεί το χέρι και τη σκόπευση.
Ό,τι χάθηκε σε χρόνο όμως ευτυχώς νίωθω πως το έχω σε βεληνεκές.
Πράγματι.
Μια ολιγόλεπτη μάχη, δευτερη βολή και το ψάρεμα τελειώσε απρόσμενα γρηγορά, μα εξαιρετικά ευχάριστα!