To δώρο

Είναι φορές που η θάλασσα σε καλεί έντονα.
Που κάτι σε ωθεί να την επισκεφτείς.
Που νιώθεις ότι κάτι θα «παίζει» εκεί…
Ο ήλιος μεσουρανεί μα πλέον είναι αισθητά πιο απόμακρος, πιο αδύναμος.
Με την αλλαγή της ώρας πλέον τα περιθώρια της απογευματινής βουτιάς είναι ακόμα πιο περιορισμένα.
Η ατμόσφαιρα πιο δροσερή δεν συγχωρεί κοντομάνικους παληκαρισμούς.
Όμως η θάλασσα είναι ζεστή και σήμερα εξαιρετικά φιλόξενη.
Ίσως κάπως πιο θολή.
Κανένα άλλο σκάφος δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Το ζέσταμα ολοκληρώνεται γρήγορα, δίχως κάποιο θήραμα αφού τα ψάρια που εντοπίστηκαν ήταν μικρά.
Στο κεφάλι του καλού κομματιού τα πράγματα είναι αρχικά ενθαρρυντικά.
Όμως τίποτα δεν θα φανεί στις επόμενες βουτιές.
Στην παρακείμενη αποχή όμως έχει «κινησούλα».
Πολλές μικρές στήρες, σαργοί και σηκιοι σε κοπάδια και αρκετοί (5-6) ροφοί τριγυρνούν σε ένα σκηνικό όπου γκρι και μαύρο κυριαρχούν.
Δυο διαδοχικά καρτέρια στην περίμετρο του χώρου που κινούταν τα ψάρια δεν θα φανερώσουν κάτι άλλο.
Στην τρίτη βουτιά ένας από τους μεγαλύτερους της παρέας θα πληγεί από τη βέργα.
Αντιδρά μα όχι σθεναρά.
Προσπαθεί μάταια να βραχώσει, αλλά με δυο χεριές στην πετονιά δεν το επιτρέπω.
Στην επιφάνεια μαζεύοντας το μουλινέ ακολουθεί με σπασμωδικές κινήσεις.
Χαρά που μοιράζεται και με το φίλο συρταδόρο, ο οποίος έσπευσε να δει αν είναι όλα καλά αφού μας είδε πολύ ανοιχτα…
- Ωραίο ψάρι μπράβο, να βγάλουμε καμιά φωτογραφία!