Στα σκαλιά

Είναι ένας τόπος στα δυτικά του νησιού γνωστός μα και τόσο ιδιαίτερος.

Τα σκαλιά!

Άγριο και συνάμα σαγηνευτικό κομμάτι, με το πρώτο εξ αυτών να έχει ρηχότερο σημείο λίγο πάνω από τα 30 μέτρα.

Κάνω την πρώτη βουτιά και προβάλω στο ρηχότερο κόψιμο. Αρκετές στήρες έως τρία κιλά, δύο ροφοί και ένα κοπάδι μεγάλοι σαργοί.

Το ψιλό εξαιρετικά ανήσυχο και αναμένω το θηρευτή που τα κυνηγά. Μάταια…

Οι επόμενες ακολουθούν το ίδιο σκεπτικό. Όμως ο μεγάλος μάης ή άγρια συναγρίδα δεν φάνηκαν ποτέ.

Μια μεγάλη στήρα βράχωσε κάτω από το δεύτερο σκαλί, ενώ δύο πίγγες τράβηξαν την κατηφόρα.

Ένας ροφός με κοιτά στο ανατολικό άκρο του σκαλιού και υστέρα από ένα παρατεταμένο συρτό θα πληγεί από τη βέργα και συνοπτικά θα κρεμαστεί στη σημαδούρα.

Δίχως ξεκάθαρη σκέψη, μαγεμένος από το όλο σκηνικό οπλίζω ξανά…

Πίγγες!!!

Το μέγεθος τους σαγηνευτικό και η πρόκληση είχε άμεσα γίνει αποδεκτή.

Το «παιχνίδι» μαζί τους ξεκινά στο τρίτο σκαλί.

Ο βυθός στη συνέχεια είναι πιο ομαλός με τραγάνα, αμμούδα μικρά βράχια και σφουγγάρια.

Ακριβώς εκεί κινούνται παρέα με κάποιες στηρές εξίσου αξιόλογες.

Τα καρτέρια είναι αραιά με μεγάλους χρόνους παραμονής στην επιφάνεια.

Τα ψαριά εκεί κινούνται δίχως να δίνουν την δυνατότητα της καίριας βολής που απαιτούνταν…

Καθώς κατεβαίνω ξανά, ξυπνώντας από το λήθαργο της κατάδυσης βλέπω μια να κάνει το «λάθος» βραχώνοντας σε ένα μικροσκοπικό, φαινομενικά αδιάφορο φρύδι.

Έρπω και κοιτώ μέσα, παρότι ξέρω πως το μακρύ όπλο δεν επιτρέπει βολή.

Στο λιγοστό φως ένας μεγάλος ροφός με κοιτά, η πίγγα στεκεται δίπλα του ενώ διακρίνω και μέρη από το σώμα δύο στηρών.

Θέαμα σοκαριστικό που με συντρόφευσε στο δρόμο της ανάδυσης.

Ξεόπλισα τα λάστιχα, χάζεψα το θήραμα μου στη σημαδούρα, που ξάφνου απέκτησε την αναγνώριση που του όφειλα εξ αρχής.

Ανέβηκαμε στη βάρκα… οι «αποθήκες» πρέπει να παραμείνουν ανέπαφες!