Η λαίδη και ο αλήτης

Μια συνεφιασμένη μέρα τον Νοέμβρη του 2009...

Ο καιρός είχε αρχίσει να φορτώνει.
Τα σύννεφα κρέμονταν βαριά πάνω από τα κεφάλια τους.

Χαλάρωνε στην επιφάνεια όταν τρεις παλαμιδες έκαναν το γιουρουσι τους.
Σάστισαν αμφότεροι.
Αυτές αποφάσισαν να κάνουν κύκλους στα μεσόνερα.
Αυτός να αιωρηθεί στο ίδιο ύψος.
Όμως το σπάσιμο της μέσης τις έστειλε στα βαθύτερα.
Ακολούθησε ήρεμα.
Ένα γοητευτικό μαγιάτικο το επεξεργάστηκε κατά την κάθοδο.
Έσβησε την κίνηση κατευθυνόμενος προς το μέρος του, μάταια.
Η αρνητική άρχισε πλέον να τον τραβά έντονα.
Διάλεξε ένα χαρακτηριστικό μονόπετρο και στάθηκε.
Μια αγριεμένη πίγγα και μια φινετσάτη συναγρίδα φάνηκαν μπροστά του.
Δεν αμφιταλαντεύτικε καν, αδιαφορώντας αγενώς για την πίγγα.
Η σύναγρίδα έκανε να έρθει.
Οι καλοί της τρόποι όμως επέβαλαν να απομακρυνθεί λίγο.
Κινήθηκε προς ένα κοντινό βράχο.
Χάθηκε πίσω του.
Αραγε από που θα ξανα εμφανιστεί;
Πονηρός μα σύνεμα τυχερός επέλεξε τη σωστή μεριά και σύρθηκε λίγο προς τα εκεί.
Η προσέγγιση πέτυχε και ο αλήτης τύφλωσε τη λαίδη, που τον ακολούθησε αμαχητί στον κόσμο του.



Πόσα ακόμα να χωρέσουν σε μια μόνο βουτία. Πόσα ακόμα να ζήσει κανείς με μια μόνο ανάσα;